Hallo allemaal,
Na een lange afwezigheid vond ik het wel weer eens fijn om "lotgenoten" op te zoeken.
Aangezien jullie mij eigenlijk wel niet zullen kennen (ik zat tot april 2005 eigenlijk vooral op het miskraamforum en ik ken alleen Inge eigenlijk) zal ik proberen mijn verhaal zo kort mogelijk weer te geven.
In april 2004, ik was net 27, hebben wij de knoop doorgehakt en hoera, in juli 2004 was het gelukt. Helaas ging het in de achtste week fout.
Gek genoeg was ik direct daarna weer zwanger. Ik had er echter geen goed gevoel over en ik mocht met 7 weken een echo komen maken. We zagen een kloppend hartje en de echografiste zei dat de kans op een miskraam nu wel niet meer zo groot was.
Tja, cijfertjes zeggen niet altijd alles en helaas kreeg ik na precies twaalf weken toch weer een miskraam.
Omdat ik maar pijn en bloedverlies bleef houden ben ik bijna drie weken later gecuretteerd. Dit bleek echter voor mij te laat te zijn, ik werd een dag later met hoge koorts (40.6) en een lage bloeddruk (80/40) met spoed opgenomen op de medium care.
Ik bleek een septische shock te hebben, wat inhoud dat je bloedvergiftiging hebt. Afkomstig van bacterieën uit mijn baarmoeder die door de curettage de kans kregen mijn bloedbaan in te schieten.
We kregen letterlijk te horen dat als bij een septische shock niet tijdig wordt ingegrepen de afloop wel eens dodelijk zou kunnen zijn.
Uiteindelijk heb ik een week in het ziekenhuis antibiotica toegediend gekregen en mocht ik daarna thuis herstellen.
Vanwege de miskramen zou er een stollingsonderzoek volgen, maar voor een goed resultaat kan dit pas 10 weken na de zwangerschap.
Ondertussen was het dus al januari 2005. In maart kreeg ik de uitslag en bleek er een afwijking in de stolling gevonden te zijn.
Maar vanwege de nare gevolgen van de curettage dacht mijn gynaecoloog dat dat de uitslag eventueel beïnvloedt had en besloot het onderzoek te herhalen.
Enerzijds goed natuurlijk, maar een beetje zenuwslopend vond ik het wel. Al die tijd werden we ook min of meer verzocht niet zwanger te worden, al moet ik zeggen dat ik daar door alle toestanden nog niet echt aan toe was.
In april bleek ook de tweede uitslag een afwijking in de stolling aan te tonen.
We kregen weer het groene licht en bij een positieve test moest ik dan bellen zodat ik bloedverdunners voorgeschreven kan krijgen.
Om alles te verwerken en te laten bezinken hebben we het allemaal eerst maar eens op een laag pitje gezet en na onze vakantie in september zijn we weer met frisse moed begonnen.
Maar helaas heeft nog weinig resultaat opgeleverd, ondanks alle goede ovulatietesten.
Afgelopen vrijdag ben ik weer bij de gynaecoloog geweest en nu krijgen wij ook het soort onderzoek wat de meeste van jullie hier wel gehad zullen hebben; mijn man mag een potje inleveren en ik moet 7 maart (dus de zoveelste dag in mijn cyclus) bloed gaan prikken. Eind maart krijgen we daar de uitslagen van. Eventueel volgt daarna nog een baarmoederfoto.
Ze zei wel zo tussen neus en lippen door na mijn opmerking over stress op het werk dat dat ook wel eens een oorzaak zou kunnen zijn.
Maar ze heeft ook direct een afspraak voor gemaakt voor een constultgesprek in het Erasmus MC bij een professor of hoogleraar die veel weet over de combinatie stollingsafwijkingen en zwanger worden. Hier moet ik 3 maart naar toe.
Dit alles heeft me toch van slag gebracht en daar snap ik nou helemaal niets van, want ik ging toch niet voor niets naar de gynaecoloog? Nou wordt ik geholpen en dan weet ik eigenlijk niet of ik dat werkelijk allemaal wel wil, heel verwarrend.
Ik vind het zowiezo allemaal heel verwarrend. Ik ben nu dus bijna 29 en veel verder ben ik nog niet. Iedereen om je heen (vrienden, collega’s, weet ik het wie allemaal) krijgen een kindje of zijn zelfs al weer zwanger van de tweede. Als ik weer eens iemand met een dikke buik zie lopen krijg ik daar een heel naar gevoel van, noem het jaloezie of weet ik veel. Wij krijgen steeds meer het gevoel dat het voor ons niet weggelegd is en ik kan me ook bijna niet meer voorstellen dat ik werkelijk wel zwanger geweest ben.
Maar juist na de opmerking dat stress ook een factor kan zijn begin ik mij ook steeds meer af te vragen of ik niet eens over een wellicht minder veeleisende functie moet gaan nadenken. Wat is belangrijker, een mooie functie of het zwanger willen worden? Het willen krijgen van een kindje vraagt nou eenmaal opofferingen, hoe hard het wellicht zo overkomt.
Laat ik me eerst maar eens gaan richten op de komende maand, wie weet wat me dat allemaal gaat brengen. Ik hou jullie op de hoogte.
Gr. Ariane
Na een lange afwezigheid vond ik het wel weer eens fijn om "lotgenoten" op te zoeken.
Aangezien jullie mij eigenlijk wel niet zullen kennen (ik zat tot april 2005 eigenlijk vooral op het miskraamforum en ik ken alleen Inge eigenlijk) zal ik proberen mijn verhaal zo kort mogelijk weer te geven.
In april 2004, ik was net 27, hebben wij de knoop doorgehakt en hoera, in juli 2004 was het gelukt. Helaas ging het in de achtste week fout.
Gek genoeg was ik direct daarna weer zwanger. Ik had er echter geen goed gevoel over en ik mocht met 7 weken een echo komen maken. We zagen een kloppend hartje en de echografiste zei dat de kans op een miskraam nu wel niet meer zo groot was.
Tja, cijfertjes zeggen niet altijd alles en helaas kreeg ik na precies twaalf weken toch weer een miskraam.
Omdat ik maar pijn en bloedverlies bleef houden ben ik bijna drie weken later gecuretteerd. Dit bleek echter voor mij te laat te zijn, ik werd een dag later met hoge koorts (40.6) en een lage bloeddruk (80/40) met spoed opgenomen op de medium care.
Ik bleek een septische shock te hebben, wat inhoud dat je bloedvergiftiging hebt. Afkomstig van bacterieën uit mijn baarmoeder die door de curettage de kans kregen mijn bloedbaan in te schieten.
We kregen letterlijk te horen dat als bij een septische shock niet tijdig wordt ingegrepen de afloop wel eens dodelijk zou kunnen zijn.
Uiteindelijk heb ik een week in het ziekenhuis antibiotica toegediend gekregen en mocht ik daarna thuis herstellen.
Vanwege de miskramen zou er een stollingsonderzoek volgen, maar voor een goed resultaat kan dit pas 10 weken na de zwangerschap.
Ondertussen was het dus al januari 2005. In maart kreeg ik de uitslag en bleek er een afwijking in de stolling gevonden te zijn.
Maar vanwege de nare gevolgen van de curettage dacht mijn gynaecoloog dat dat de uitslag eventueel beïnvloedt had en besloot het onderzoek te herhalen.
Enerzijds goed natuurlijk, maar een beetje zenuwslopend vond ik het wel. Al die tijd werden we ook min of meer verzocht niet zwanger te worden, al moet ik zeggen dat ik daar door alle toestanden nog niet echt aan toe was.
In april bleek ook de tweede uitslag een afwijking in de stolling aan te tonen.
We kregen weer het groene licht en bij een positieve test moest ik dan bellen zodat ik bloedverdunners voorgeschreven kan krijgen.
Om alles te verwerken en te laten bezinken hebben we het allemaal eerst maar eens op een laag pitje gezet en na onze vakantie in september zijn we weer met frisse moed begonnen.
Maar helaas heeft nog weinig resultaat opgeleverd, ondanks alle goede ovulatietesten.
Afgelopen vrijdag ben ik weer bij de gynaecoloog geweest en nu krijgen wij ook het soort onderzoek wat de meeste van jullie hier wel gehad zullen hebben; mijn man mag een potje inleveren en ik moet 7 maart (dus de zoveelste dag in mijn cyclus) bloed gaan prikken. Eind maart krijgen we daar de uitslagen van. Eventueel volgt daarna nog een baarmoederfoto.
Ze zei wel zo tussen neus en lippen door na mijn opmerking over stress op het werk dat dat ook wel eens een oorzaak zou kunnen zijn.
Maar ze heeft ook direct een afspraak voor gemaakt voor een constultgesprek in het Erasmus MC bij een professor of hoogleraar die veel weet over de combinatie stollingsafwijkingen en zwanger worden. Hier moet ik 3 maart naar toe.
Dit alles heeft me toch van slag gebracht en daar snap ik nou helemaal niets van, want ik ging toch niet voor niets naar de gynaecoloog? Nou wordt ik geholpen en dan weet ik eigenlijk niet of ik dat werkelijk allemaal wel wil, heel verwarrend.
Ik vind het zowiezo allemaal heel verwarrend. Ik ben nu dus bijna 29 en veel verder ben ik nog niet. Iedereen om je heen (vrienden, collega’s, weet ik het wie allemaal) krijgen een kindje of zijn zelfs al weer zwanger van de tweede. Als ik weer eens iemand met een dikke buik zie lopen krijg ik daar een heel naar gevoel van, noem het jaloezie of weet ik veel. Wij krijgen steeds meer het gevoel dat het voor ons niet weggelegd is en ik kan me ook bijna niet meer voorstellen dat ik werkelijk wel zwanger geweest ben.
Maar juist na de opmerking dat stress ook een factor kan zijn begin ik mij ook steeds meer af te vragen of ik niet eens over een wellicht minder veeleisende functie moet gaan nadenken. Wat is belangrijker, een mooie functie of het zwanger willen worden? Het willen krijgen van een kindje vraagt nou eenmaal opofferingen, hoe hard het wellicht zo overkomt.
Laat ik me eerst maar eens gaan richten op de komende maand, wie weet wat me dat allemaal gaat brengen. Ik hou jullie op de hoogte.
Gr. Ariane