Hoi allemaal,
Ik wilde weer even mijn verhaal verder vertellen.
Zoals jullie weten was gisteren de dag van de ingreep, het schoonvegen van mijn (waarschijnlijk) verstopte galwegen. Tjonge, wat was ik blij toen het moment daar was! Ik was me iedere dag een beetje slechter gaan voelen, sliep nog steeds bijna niet van de jeuk (nu al 10 nachten!), eten ging moeizaam, ik was regelmatig misselijk en gewoon he-le-maal op!! De zorg voor Christian was me ook teveel geworden, ik had iedere dag hulptroepen in huis. Vanaf het begin van mijn klachten (2 weken geleden) zijn er nu 6 kg af, nu de laatste dagen zelfs 0.5 kg per dag... Niet echt gezond dus.
De arts had mij woensdag nog opgebeld om te informeren hoe het was, met achterliggende gedachte dat hij op zoek was naar een reden om ingreep niet te doen, maar dat heb ik hem gelukkig snel uit het hoofd kunnen praten. Ik kon zo echt niet verder!! Mijn baas had ook nog gebeld, klonk toch wel bezorgd en vroeg of het niet beter was geweest dat ze me in het ziekenhuis hadden opgenomen. Liever niet...
Dus ik mij melden om 8:15 uur, nuchter. In een bed gelegd en dan op stap door het ziekenhuis. Afscheid nemen van manlief en daar was ik dan in de rontgenkamer waar het zou gebeuren. Het eerste wat de arts zei: "Je ziet er slecht uit!" Nou, zei ik, zo voel ik me ook! Wel fijn dat er duidelijke erkenning voor mijn probleem was...
Ik moest op een koude, harde rontgentafel gaan liggen en kreeg een infuus. Daarna een mondstuk omgebonden, om te voorkomen dat ik in de slang zou bijten. Het kon me allemaal weinig schelen, ik voelde me zo beroerd...
Toen kwam de arts en gaf me een pijnstiller en daarna een slaapmiddel door het infuus, ik werd meteen een beetje draaierig en wazig en daarna weet ik helemaal niets meer! Lang leve het roesje! Het eerst volgende wat ik weet is dat ik huilend op de uitslaapkamer lag. Het hele onderzoek is aan mij voorbij gegaan. Heb me dus eigenlijk voor niets druk gemaakt, de maagslang, de ingreep, ik heb er niets van meegekregen. Dat viel me dus 200% mee. Mocht ook wel na al deze ellende...
Ik was nog even wazig, heb nog vage herinneringen van mensen die aan mijn bed kwamen, iemand die vroeg waarom ik huilde. Dat wist ik zelf ook niet precies. Het drong pas later tot me door dat ik buikpijn had. Maar na een uurtje of 2 was alles toch echt uitgewerkt en kwam de dokter aan mijn bed om uitleg te geven.
Hij kon niet met zekerheid zeggen of er echt steentjes in mijn galwegen zaten, hij heeft ze niet echt gezien, maar wel voor de zekerheid 3 keer schoongeveegd. "Dat vond je erg pijnlijk, weet je nog?" zei hij toen, ik was zo blij dat ik nee kon schudden! Dat wist ik gelukkig niet. Hij had de opening van de galwegen een beetje open gesneden zodat eventuele steentjes nog er zelf uit zouden kunnen rollen. En nu maar hopen dat dit de oplossing was...
De rest van de dag thuis in bed gelegen, in het begin nog met buikpijn, maar dat was gelukkig snel over. Ik voel me nu nog niet beter, nog steeds slecht geslapen, maar de afvalstoffen kunnen niet zo snel opgeruimd worden. Ik moet dus nog even geduld hebben voordat we echt weten of dit gewerkt heeft...
Ik hou jullie wel weer op de hoogte...
Groetjes, Karin
Ik wilde weer even mijn verhaal verder vertellen.
Zoals jullie weten was gisteren de dag van de ingreep, het schoonvegen van mijn (waarschijnlijk) verstopte galwegen. Tjonge, wat was ik blij toen het moment daar was! Ik was me iedere dag een beetje slechter gaan voelen, sliep nog steeds bijna niet van de jeuk (nu al 10 nachten!), eten ging moeizaam, ik was regelmatig misselijk en gewoon he-le-maal op!! De zorg voor Christian was me ook teveel geworden, ik had iedere dag hulptroepen in huis. Vanaf het begin van mijn klachten (2 weken geleden) zijn er nu 6 kg af, nu de laatste dagen zelfs 0.5 kg per dag... Niet echt gezond dus.
De arts had mij woensdag nog opgebeld om te informeren hoe het was, met achterliggende gedachte dat hij op zoek was naar een reden om ingreep niet te doen, maar dat heb ik hem gelukkig snel uit het hoofd kunnen praten. Ik kon zo echt niet verder!! Mijn baas had ook nog gebeld, klonk toch wel bezorgd en vroeg of het niet beter was geweest dat ze me in het ziekenhuis hadden opgenomen. Liever niet...
Dus ik mij melden om 8:15 uur, nuchter. In een bed gelegd en dan op stap door het ziekenhuis. Afscheid nemen van manlief en daar was ik dan in de rontgenkamer waar het zou gebeuren. Het eerste wat de arts zei: "Je ziet er slecht uit!" Nou, zei ik, zo voel ik me ook! Wel fijn dat er duidelijke erkenning voor mijn probleem was...
Ik moest op een koude, harde rontgentafel gaan liggen en kreeg een infuus. Daarna een mondstuk omgebonden, om te voorkomen dat ik in de slang zou bijten. Het kon me allemaal weinig schelen, ik voelde me zo beroerd...
Toen kwam de arts en gaf me een pijnstiller en daarna een slaapmiddel door het infuus, ik werd meteen een beetje draaierig en wazig en daarna weet ik helemaal niets meer! Lang leve het roesje! Het eerst volgende wat ik weet is dat ik huilend op de uitslaapkamer lag. Het hele onderzoek is aan mij voorbij gegaan. Heb me dus eigenlijk voor niets druk gemaakt, de maagslang, de ingreep, ik heb er niets van meegekregen. Dat viel me dus 200% mee. Mocht ook wel na al deze ellende...
Ik was nog even wazig, heb nog vage herinneringen van mensen die aan mijn bed kwamen, iemand die vroeg waarom ik huilde. Dat wist ik zelf ook niet precies. Het drong pas later tot me door dat ik buikpijn had. Maar na een uurtje of 2 was alles toch echt uitgewerkt en kwam de dokter aan mijn bed om uitleg te geven.
Hij kon niet met zekerheid zeggen of er echt steentjes in mijn galwegen zaten, hij heeft ze niet echt gezien, maar wel voor de zekerheid 3 keer schoongeveegd. "Dat vond je erg pijnlijk, weet je nog?" zei hij toen, ik was zo blij dat ik nee kon schudden! Dat wist ik gelukkig niet. Hij had de opening van de galwegen een beetje open gesneden zodat eventuele steentjes nog er zelf uit zouden kunnen rollen. En nu maar hopen dat dit de oplossing was...
De rest van de dag thuis in bed gelegen, in het begin nog met buikpijn, maar dat was gelukkig snel over. Ik voel me nu nog niet beter, nog steeds slecht geslapen, maar de afvalstoffen kunnen niet zo snel opgeruimd worden. Ik moet dus nog even geduld hebben voordat we echt weten of dit gewerkt heeft...
Ik hou jullie wel weer op de hoogte...
Groetjes, Karin