Lieve allemaal,
Ik weet dat ik niets anders doe dan klagen, maar ik heb ook af en toe het gevoel dat alles fout gaat wat maar fout kan gaan...
Slechts enkele uren na mijn laatste berichtje (deel 6, zeg maar) ging het van kwaad tot erger! Misschien hadden sommige van jullie het al uit mijn woorden geproefd, dat ik twijfelde of ik wel door moest gaan met mijn medicijn (tegen jeuk) in verband met de bijwerkingen. Nou, die beslissing was diezelfde avond zo genomen!! Die TROEP raak ik absoluut niet meer aan!
Ik had vanaf het begin al last van wat misselijkheid en duizeligheid, af en toe wat buikpijn, maar ach, daar kon ik wel mee leven. Die zondagmiddag werd de misselijkheid echter heel erg en binnen een uur voelde ik me bijzonder k*t!
En net nu was ik alleen met Christian (manlief op hockeyveld, laatste wedstrijd etc) en ik had nauwelijks de kracht meer om recht op mijn benen te staan. Prompt wordt Christian wakker, wil eten en zet een flinke keel op. Vastklampend aan meubilair mezelf naar de keuken gesleept en flesje opgewarmd. Met krijsende zoon op achtergrond een berichtje ingesproken bij manlief op gsm: zodra je dit hoort, je MOET nu naar huis komen!!! Ik trek het niet meer!
Maar ja, al zou hij dit berichtje meteen krijgen dan duurde het nog steeds 20 minuten voordat hij thuis zou kunnen zijn, dus er zat niets anders op. Christian moest toch eten...
Mezelf moeizaam met zoontje in de bank geinstalleerd en de fles gegeven. Gevochten tegen de extreme misselijkheid, zelfs ademhalingsoefeningen gedaan (van de cursus, je weet wel...) om in ieder geval de fles te kunnen geven. Hup, meteen de grootste stand van 1-2-3 speen zodat het snel zou gaan, maar ja, zelfs daarmee doet Christian toch wel 15 minuten over zijn fles... Het leek een eeuwigheid!! Tegen het einde van het flesje hield ik het niet meer. Hup, kind in box (zonder boertje of wat dan ook: krijsen!!) en ik rennen naar WC en braken, braken, braken... Bijna flauwgevallen zelfs... Jeetje, wat was ik ellendig! En zoonlief maar krijsen... Ik heb even een potje moeten huilen voordat ik mezelf weer trillend op de been kon hijsen om Christian te laten boeren...
Zodra manlief er was: het bed in! Maar daar begon mijn ellende pas goed. Niet alleen ben ik de hele avond/nacht misselijk geweest en ben ik fors blijven braken, maar ik kreeg ook allemaal zweet/warmte aanvallen, angstdromen, verwarde gedachten en ik denk zelfs wat hallucinaties. Ik was he-le-maal de kluts kwijt! Ik heb nooit drugs gebruikt, maar ik stel me voor dat een slechte trip zo aanvoelt... Wat een verschrikkelijk smerig spul, dat k*t medicijn!!!
Gisteren de hele dag in bed gelegen, helemaal gebroken en opeens weer 3 kilo lichter dan eerder. (nu al 7 kilo in totaal sinds het begin...) Ik moest echt even bijkomen hiervan, pffff...
En geloof het of niet: gisteren was mijn 28ste verjaardag... Just my luck...
Groetjes, Karin
Ik weet dat ik niets anders doe dan klagen, maar ik heb ook af en toe het gevoel dat alles fout gaat wat maar fout kan gaan...
Slechts enkele uren na mijn laatste berichtje (deel 6, zeg maar) ging het van kwaad tot erger! Misschien hadden sommige van jullie het al uit mijn woorden geproefd, dat ik twijfelde of ik wel door moest gaan met mijn medicijn (tegen jeuk) in verband met de bijwerkingen. Nou, die beslissing was diezelfde avond zo genomen!! Die TROEP raak ik absoluut niet meer aan!
Ik had vanaf het begin al last van wat misselijkheid en duizeligheid, af en toe wat buikpijn, maar ach, daar kon ik wel mee leven. Die zondagmiddag werd de misselijkheid echter heel erg en binnen een uur voelde ik me bijzonder k*t!
En net nu was ik alleen met Christian (manlief op hockeyveld, laatste wedstrijd etc) en ik had nauwelijks de kracht meer om recht op mijn benen te staan. Prompt wordt Christian wakker, wil eten en zet een flinke keel op. Vastklampend aan meubilair mezelf naar de keuken gesleept en flesje opgewarmd. Met krijsende zoon op achtergrond een berichtje ingesproken bij manlief op gsm: zodra je dit hoort, je MOET nu naar huis komen!!! Ik trek het niet meer!
Maar ja, al zou hij dit berichtje meteen krijgen dan duurde het nog steeds 20 minuten voordat hij thuis zou kunnen zijn, dus er zat niets anders op. Christian moest toch eten...
Mezelf moeizaam met zoontje in de bank geinstalleerd en de fles gegeven. Gevochten tegen de extreme misselijkheid, zelfs ademhalingsoefeningen gedaan (van de cursus, je weet wel...) om in ieder geval de fles te kunnen geven. Hup, meteen de grootste stand van 1-2-3 speen zodat het snel zou gaan, maar ja, zelfs daarmee doet Christian toch wel 15 minuten over zijn fles... Het leek een eeuwigheid!! Tegen het einde van het flesje hield ik het niet meer. Hup, kind in box (zonder boertje of wat dan ook: krijsen!!) en ik rennen naar WC en braken, braken, braken... Bijna flauwgevallen zelfs... Jeetje, wat was ik ellendig! En zoonlief maar krijsen... Ik heb even een potje moeten huilen voordat ik mezelf weer trillend op de been kon hijsen om Christian te laten boeren...
Zodra manlief er was: het bed in! Maar daar begon mijn ellende pas goed. Niet alleen ben ik de hele avond/nacht misselijk geweest en ben ik fors blijven braken, maar ik kreeg ook allemaal zweet/warmte aanvallen, angstdromen, verwarde gedachten en ik denk zelfs wat hallucinaties. Ik was he-le-maal de kluts kwijt! Ik heb nooit drugs gebruikt, maar ik stel me voor dat een slechte trip zo aanvoelt... Wat een verschrikkelijk smerig spul, dat k*t medicijn!!!
Gisteren de hele dag in bed gelegen, helemaal gebroken en opeens weer 3 kilo lichter dan eerder. (nu al 7 kilo in totaal sinds het begin...) Ik moest echt even bijkomen hiervan, pffff...
En geloof het of niet: gisteren was mijn 28ste verjaardag... Just my luck...
Groetjes, Karin