vervolg op opvoeden is moeilijk...

A

ANONYMOUS_USERNAME

Pas is er een topic geopend over opvoeden is lastig.
Bij meerderen herkenbaar.
Ook kwam er regelmatig in naar voren dat onze kids (inclusief die van mij!!) het bloed onder je nagels vandaan kunnen halen en je ze het liefst achter het behang wilt plakken.
Vandaag is zo'n dag...mijn dochter luisterd naar niets.
We hadden afgesproken dat ze een hand zou geven buiten en ook in de winkel (moest even snel iets halen), maar ze deed het mooi niet. Wegrennen...en dat met al die kerstballen en vazen in de winkel...zag al vanalles mis gaan, maar dat viel mee.
Omdat ze zich niet aan de afspraak had gehouden droeg ik haar verder in de winkel en naar buiten. Eerst ging het wel, want ik liet haar dingen zien, tot ze doorhad dat ze niet zelf liep en zette het op een krijsen en brullen. Ik ben resoluut doorgelopen (veel blikken van anderen maar kon me niet schelen).
Ze jengeld al de hele dag, niets is goed en ze wil niets. Ik zeg dan express: je mag de melk niet opdrinken hoor (en dan doet ze het wel!!!) want als ik zeg, drink maar lekker je melk op, mooi dat ze het niet doet.

Maar hoe beheersen jullie je op zo'n jengel dag (echt zo'n dwarse peuter puberdag?
Daar ben ik weleens benieuwd naar. Want wat ik ook probeer: straf geven, lief zijn, lekker knuffelen, boekje voorlezen, positief blijven benaderen, boos zijn, afleiden, NIETS helpt!!! Schiet je uit je slof...loop je naar een andere kamer(dus negeren)...geef je een corrigerende tik? Wat doe je als je geduld echt op is en er niemand op dat moment bij is om het even van je over te nemen?

Groetjes, Marianne
 
Hoi Marianne,

Lastige leeftijd af en toe he?

De  wekelijkse boodschappen doe ik inmiddels alleen, dat is geen doen met   hem erbij momenteel. Gelukkig valt het voor de rest met Julian nog wel mee (even afkloppen).
Ik denk toch dat het belangrijkste is: consequent blijven. En dat is natuurlijk veel makkelijker gezegd dan gedaan.

Ze zitten nu in een fase dat ze alles (ALLES) uitproberen en constant de grens opzoeken. Wanneer die grens alle dagen dezelfde is zullen ze uiteindelijk geen behoefte meer hebben om hem op te zoeken, want dan weten ze waar die is. En ja, dat is soms doodvermoeiend, maar dat neem ik dan maar op de koop toe in de hoop dat dat tijdelijk is en dat het zijn vruchten op den duur zal afwerpen.

Een voorbeeldje: sinds Julian rommel kan maken (bijv. dingen uit een kastje halen) kan hij ook opruimen. Dat heb ik hem direct aangeleerd. En er waren tijden dat hij heel hard riep: OPLUILE!! En dan heel enthousiast ging opruimen. Die tijd is nu wel voorbij, maar hij weet dat als hij een bak speelgoed over de grond leeg gooit hij dit ook weer moet opruimen (na het spelen natuurlijk). En 3 bakken speelgoed tegelijkertijd over de vloer? Dat accepteer ik niet, dan moet hij eerst minimaal 1 opruimen voor hij mag spelen.
Tijdens het verschonen gaat hij ook vaak staan en toen hij dat net kon ontdekte hij dat hij daardoor ook alle knuffelbeertjes die op de kast naast de commode staan er af kan gooien. Prima. Maar wel weer opruimen als je bent aangekleed. En dat vond hij een klein feestje in het begin. Totdat opruimen niet meer "cool" was. Het heeft een keer 3 kwartier geduurd voordat hij de beren ging opruimen. Hij werd boos, verdrietig, ging zich bezig houden met andere dingen, hing aan mijn been, schopte, sloeg, hing aan de deurkruk etc. Maar ik heb voet bij stuk gehouden en uiteindelijk heeft hij ze opgeruimd. Hij weet nu dat huilen om zijn zin te krijgen etc geen indruk maakt en zo'n drama als toen hebben we niet meer gehad.
Tuurlijk probeert hij af en toe wel iets en zijn er dagen dat hij meerdere keren de gang op moet.

Wat jij schrijft over iets zogenaamd verbieden zodat ze dan wel doet wat je wilt...ik heb daar erg mijn bedenkingen over. Ik heb dat ook in mijn omgeving gezien en ik kan alleen maar concluderen dat ik daar nooit aan zou beginnen omdat het absoluut niet past in het consequent zijn.
Hier wordt ook wel eens eten of drinken geweigerd. Ik negeer dat dan en ga zelf wel eten/drinken (ik doe dat altijd samen met hem om het goede voorbeeld te geven). Ik laat zijn eten/drinken voor wat het is, zet het uit zijn "maaiveld" en na een tijdje vraagt hij er zelf vaak wel om. Een enkele keer komt het voor dat hij niet eet/drinkt. Nou ja, dan maar niet. Hij voelt zelf het best of hij honger/dorst heeft of niet. Het wordt later in ieder geval niet  gecompenseerd met iets anders. Hij kan dan nog zijn toetje krijgen en dat is het dan.

Volgens Gert ben ik een strenge mama en dat klopt denk ik ook wel. Maar ik neem ook erg veel tijd om lol te maken met Julian en hem dingen te laten ontdekken. Dus ik denk niet dat hij het me later zal verwijten .

Succes met je puberpeutertje!

Ellen mv Julian

 
Heeeeeel herkenbaar.
Soms ben ik zo blij dat mijn man thuis is, dan zoekt hij het maar ff verder uit met zie opstandige puberpeuter van me. Dan ben ik het ook echt spuugzat.
Maar Enzo heeft ook van die dagen, geen land mee te bezeilen. Gillen, schreeuwen, niet luisteren. Als hij z'on bui heeft dan loop ik uberhaupt niet met hem een winkel in want dat gaat echt mis. Dan schreeuwt hij maar vanuit zijn buggy, das dan pech.

Maar ik vindt het altijd erg moelijk als hij zo een dag heeft. Meestal weet hij precies wanneer ik ook een slechte hum heb en dat werkt lekker tegendraads.
Maar veelal probeer ik rustig te blijven en trek ik het niet dan ga ik even naar een andere kamer. En soms dan ben ik zoooo pissed off dan  schreeuw ook terug  en ben dan boos. Misschien niet de beste oplossing maar soms wordt je er gek van. Toeval is altijd wel dat Enzo de boodschap begrijpt en dan ophoudt.

Ach, ik hou mezelf 1 ding voor.... het is een fase en het gaat over.
Alleen is dit een hele lange fase, pffff

sterkte voor vandaag

liefs
di silva
 


..op de gang!!!!!!!!!




 
(sinds twee weken hier ook soms de kuren uit het niets haha)


 
Hier ook een pubertje hoor,.. Gelukkig valt het nog enigzins mee, maar soms heeft hij zo'n dag dan wil hij alleen maar door mama gedragen worden, bij mama op schoot, jengelen om niks en zijn zin krijgen. Tot op zeker hoogte krijg ik hem nog wel afgeleid etc, maar als ik het écht helemaal zat ben dan slinger ik hem aan z'n arm de gang op en laat hem daar helemaal uitrazen. Nadeel dat de straat het dan gelijk hoort hahhaha.. Pas als hij weer rustig is mag hij de kamer weer in. Als ik hem de kamer in laat en hij begint gelijk weer gaat hij net zo snel terug de gang op.. (maar daarna wordt er weer gelijk geknuffelt hoor!)


 
Tegenwoordig hoef ik dan ook alleen maar aan Kay te vragen of hij de gang op wil.. Dan antwoord Kay al snel "Nee niet gang op, Kay spélen lief!!!!"..  


 
In een heel extreem geval, één keer gebeurd, heb ik hem naar boven gedaan op zijn kamer. Kon even het gehuil niet meer horen en had het er helemaal gehad. Schijnbaar was Kay zichzelf ook zat en vond hem, na een half uur huilen/schreeuwen, in slaap op z'n bedje. Daarna was alles weer oke..


 
Ik kan namelijk absoluut niet tegen kinderen die huilen en jengelen om niks of hun zin door willen drijven... Dus daar krijgt Kay dan ook heel weinig ruimte voor.


 
Dus ik zorg er wel voor dat MIJN  grens niet bereikt wordt!

Dat krijgt niemand bij me klaar, laat staan een ventje van 2 jaar oud..

Dat hou ik me zo voor en dat maakt het allemaal een stuk makkelijker.

Maar moet zeggen dat het soms wel moeilijk is. Maar ik blijf consequent en daar pluk ik toch wel de vruchten van..


 
Ach,.. het is gewoon een heel normale periode waarin ze hun grenzen gaan verkennen. Als ze maar snel genoeg duidelijk zijn dan valt er ook weinig meer te verkennen! Als ze steeds wijzigen is het natuurlijk altijd de moeite waard om het nog eens te proberen hahaha..


 
Succes allemaal!!!!


 
Esmé mv Kay en ???


 

 

 

 

 
 
 
ook hier is het heel herkenbaar. Tess kan vooral heel erg gaan jengelen (ik noem het mauwen) als ik dan tegen haar zeg kun je ook normaal doen dan houdt ze op en vraagt het normaal.

Ik weet dat ik eigenlijk veel consequenter moet zijn maar vooral op het eind van de dag heb ik daar geen puf meer voor. En steeds neem ik me weer voor om te wel te doen omdat ik er uiteindelijk baat bij  heb.
Het mooie vooruitzicht is dat deze periode weer voorbij gaat.

Liefs sandra
 
Oooh de (h)erkenning.
Opvoeden is idd moeilijk.
Lorenzo heeft het tegenwoordig ook op de
heupen,dreinen,zeuren,miepen,janken ,jengelen
om het niets.
Als hij iets wil en ik zeg nee dan herhaalt hij het
continuen als ik dan zeg ophouden met zeuren gilt
hij keihard NEE.
Even een boodschapje doen dan gaat hij gewoon in de buggy
lopen heeft geen zin ben nog geen 20 meter ver of meneer
gaat er bij zitten of liggen en verzet geen stap meer en hij wordt echt
te zwaar om hem de winkel door te dragen.

Gelukkig is het naar bed gaan geen punt Lorenzo legt
zich neer en gaat direct slapen.
Ik ga er maar van uit dat het een keer over gaat ,hoewel ik veel
hoor dat het vaak pas over gaat tegen de tijd dat ze naar de
kleuterschool gaat, pffff dan pas!!!

groetjes
Bianca mv Lorenzo
 
Volgens mij hebben die meiden echt een stiekeme hotline samen, Lydia was vandaag ook niet te genieten!  Ze wordt ook opeens zo groot en wijs dat ik het me wel voor kan stellen van haar, maar ja, ik kan dat benodigde geduld maar nergens vinden... Soms word ik er ook even helemaal gek van! En dan is er idd niemand om het even over te nemen. Wat ik dan doe is haar even de tuin in sturen of zelf naar een andere verdieping te gaan, even lucht voor mezelf nemen en haar in haar sop gaar laten koken. Gelukkig kan ze heel goed en lief alleen spelen, dus dat is hier even een escape. Helaas is het weer nu minder aan het worden, eerder werd ze vaak door een buurmeisje van 12 opgehaald om samen voor het huis te komen spelen, dat was ook heerlijk.
Trouwens zin om in de nacht van zaterdag op zondag uit te proberen of ze samen de boel eens flink op stelten kunnen zetten? We hebben vrijkaartjes gewonnen voor een NACHTconcert in Paradiso (Amsterdam) en kunnen Lydia niet meesmokkelen natuurlijk... In ruim 2 jaar nooit een oppas gehad en nu kunnen we eindelijk eens samen weg, kunnen we niemand vinden waar ze een nachtje mag slapen...Hebben wij weer.
Groetjes, Rianne en Lydia

 
tja ik heb me ook de laatste paar weken al afgevraagd wanneer het weer wat makkelijker gaat worden, door de scheiding heb ik niet altijd zin om even consequent te zijn maar ze hebben het nu juist zo hard nodig! maar  dan bedenk ik dat het goed is voor hun ontwikkeling en dat het voor hen ook niet altijd even makkelijk is en dan kan ik er weer even tegen!

succes met alle heksen, draken, monsters en ettertjes whahahahahahahaha

liefs Jenneke
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan