Hallo,
Afgelopen maandag heb ik een miskraam gekregen.
Ik zou 10 weken zwanger geweest zijn maar met een echo twee weken geleden was het veels te klein.
Vanaf de positieve test had ik bruinverlies en soms wat bloed. Omdat ik bij mijn vorige zwangerschap ook veel bloedverlies heb gehad dacht de verloskundige dat het geen kwaad kon en moest ik maar afwachten.
Maar deze zwangerschap voelde ik me eigenlijk niet zo zwanger en het bloedverlies was toch anders dan de vorige keer. Het was nu meer slijm en vorige keer was het echt bloed en dat stopte dan ook snel. Nu heb ik alle dagen bruin en bloedverlies gehad.
Toen met de echo bleek dat het vruchtje echt veel kleiner was dan hoorde wist ik dat het niet goed zat.
De verloskundige zei dat ik na drie weken weer een echo moest laten maken, dit is nu niet mer nodig.
Na de echo ging het bruinverlies over in steeds meer bloedverlies en ik kreeg ook krampen in mijn buik en mijn rug.
Afgelopen zondagavond kreeg ik ineens een korte en hefige bloeding en daarna niets meer.
Ik dacht nog, nou dit valt wel mee maar maandagavond begon de miskraam pas echt.
Ik ging ineens weer bloeden en verloor een stolsel, daarna verloor ik het vruchtzakje, ik vond het niet eng om te zien ofzo.
Daarna heb ik heel de avond en nacht enorme stolsels verloren en ook best veel bloed.
De stolstel waren echt veel groter dan het vruchtzakje.
Nu heb ik nog wel last van een gevoelige buik en het bloedverlies is te vergelijken met een menstruatie.
Ik heb de verloskundige gebeld en ze vroeg wie er bij was.
Het schijnt normaal te zijn dat je de verloskundige belt bij een miskraam.
Als ik buikpijn krijg die niet normaal aanvoelt moet ik bellen voor een echo om te kijken of alles weg is, anders niet.
De volgende keer krijg ik een vroege echo zei ze.
Ik weet niet of er nog een volgende keer komt want we hebben al vijf kinderen en deze zwangerschap was vrij onverwacht.
Toch was ik er wel heel blij mee omdat onze jongste dochter (bijn 1) 6 jaar scheelt met haar jongste zusje.
Al onze kinderen zitten dicht op elkaar en hebben heel veel aan elkaar dus dat gunde ik onze jongste ook enorm.
Nou ja, wie weet misschien doet zij of hij nog een poging
Afgelopen maandag heb ik een miskraam gekregen.
Ik zou 10 weken zwanger geweest zijn maar met een echo twee weken geleden was het veels te klein.
Vanaf de positieve test had ik bruinverlies en soms wat bloed. Omdat ik bij mijn vorige zwangerschap ook veel bloedverlies heb gehad dacht de verloskundige dat het geen kwaad kon en moest ik maar afwachten.
Maar deze zwangerschap voelde ik me eigenlijk niet zo zwanger en het bloedverlies was toch anders dan de vorige keer. Het was nu meer slijm en vorige keer was het echt bloed en dat stopte dan ook snel. Nu heb ik alle dagen bruin en bloedverlies gehad.
Toen met de echo bleek dat het vruchtje echt veel kleiner was dan hoorde wist ik dat het niet goed zat.
De verloskundige zei dat ik na drie weken weer een echo moest laten maken, dit is nu niet mer nodig.
Na de echo ging het bruinverlies over in steeds meer bloedverlies en ik kreeg ook krampen in mijn buik en mijn rug.
Afgelopen zondagavond kreeg ik ineens een korte en hefige bloeding en daarna niets meer.
Ik dacht nog, nou dit valt wel mee maar maandagavond begon de miskraam pas echt.
Ik ging ineens weer bloeden en verloor een stolsel, daarna verloor ik het vruchtzakje, ik vond het niet eng om te zien ofzo.
Daarna heb ik heel de avond en nacht enorme stolsels verloren en ook best veel bloed.
De stolstel waren echt veel groter dan het vruchtzakje.
Nu heb ik nog wel last van een gevoelige buik en het bloedverlies is te vergelijken met een menstruatie.
Ik heb de verloskundige gebeld en ze vroeg wie er bij was.
Het schijnt normaal te zijn dat je de verloskundige belt bij een miskraam.
Als ik buikpijn krijg die niet normaal aanvoelt moet ik bellen voor een echo om te kijken of alles weg is, anders niet.
De volgende keer krijg ik een vroege echo zei ze.
Ik weet niet of er nog een volgende keer komt want we hebben al vijf kinderen en deze zwangerschap was vrij onverwacht.
Toch was ik er wel heel blij mee omdat onze jongste dochter (bijn 1) 6 jaar scheelt met haar jongste zusje.
Al onze kinderen zitten dicht op elkaar en hebben heel veel aan elkaar dus dat gunde ik onze jongste ook enorm.
Nou ja, wie weet misschien doet zij of hij nog een poging