Ik had het er vanmorgen over met mijn man Dave. Marit is nu 7,5 maand en af en toe 'evalueren' we even hoe we het vinden gaan enzo. Ik vind het tot op heden erg meevallen voor wat betreft de drukte. Ja, het is druk, maar Marit doet het erg goed, slaapt goed (van 20.00 tot 08.00) en is een vrolijk tevreden meisje. Wat mij wel 'tegenvalt' is eigenlijk niet het goede woord, maar eerder verrast is de enorme oergevoelens die bij mij zijn vrijgekomen. Ik waak echt als een leeuwin over Marit en alleen maar het idee dat er wat met haar zou gebeuren maakt me al misselijk! Ook denk ik veel meer na over mijn eigen veiligheid, ben voorzichtiger geworden. Nou is het echt niet zo dat ik een trutje ben geworden hoor, ik heb de grip op de gezonde realiteit nog steeds, maar ik ga wel wat bedachtzamer door het leven. Laatst zei iemand tegen mij, goh, je navelstreng zit er nog steeds aan he! Ja, en ik ben trots op mijzelf als mama en op mijn prachtige dochter en op mijn man Dave, die een geweldige betrokken papa is! Hij is precies de papa die ik gedacht had, zijn kleine meisje is alles voor hem, ik kan daar echt van genieten zoals die twee met elkaar zijn. Ook heb ik nog meer respect gekregen voor ouders met meerdere kindjes, ouders met een gehandicapt kindje of bijvoorbeeld een huilbaby of een baby die een slechte start heeft gehad en noem maar op. Wat negatiefs.....hhhmmmm, ja, die vermoeidheid, die gaat maar niet weg, ookal slaap ik echt voldoende, begrijp er niks van, hoe doen die mama's dat die niet zo veel kunnen slapen??? Die zouden een lintje moeten krijgen!!
Hoe is dat bij jullie, zijn jullie verwachtingen uitgekomen?
Hoe is dat bij jullie, zijn jullie verwachtingen uitgekomen?