<p>Hoi Hoi! Mijn naam is Joyce en ben nu bijna mama voor het eerst van een tweeling ( meisjes ). Toen ik er achter kwam dat ik zwanger was, was ik meteen bang voor de bevalling. Vooral omdat ik er ook al snel achter kwam dat er super super weinig informatie aan je word mee gegeven over tweeling bevallingen. Ik ben naar een informatie avond geweest in het ziekenhuis hoe een bevalling ongeveer zou kunnen gaan. teminste… wat je allemaal kunt verwachten, maar dat was dus allemaal informatie voor 1 baby en niet 2. Zo wist ik dus bijvoorbeeld ook niet dat als je natuurlijk bevalt van je eerste kind, dat de tweede kan gaan draaien. Dan moet je dus als nog een keizersnede. Een keizersnede wilde ik dus absoluut niet. maarja als het moet dan moet het natuurlijk. Maar je hebt natuurlijk altijd een soort van “hoop” hoe het in jou hoofd zou gaan. Mijn bevalling ging dus zo van maar liefst 55 uur : ( ik zal het zo kort en duidelijk mogelijk proberen te houden ) Ik werd na 37 weken ingeleid want er gebeurde nog duidelijk niks. Er werd een ballonnetje in geplaatst wat na 2 pogingen ergggg pijnlijk was, maar de 3e poging lukte. Ik moest blijven overnachten omdat het ging om een tweeling. die hele dag en nacht had ik lichte weeën. De volgende dag moest ik de 3 cm ontsluiting halen, en die had ik gelukkig behaald. het ballonnetje ging er uit, ik mocht douchen ( verloor de slijmprop ) en werd gebracht naar een andere kamer. Daar braken ze mijn vliezen en werd ik aan een infuus gelegd met wee opwekkers. Wat daarna gebeurde de komende 40 uur ben ik veel kwijt. Ik zat in een soort bubbel en weet de helft nog maar, ik praat er wel nog veel over met mijn man. Ik heb dat nodig om het goed te verwerken. Na dat infuus ging het pijnlijk worden, ik kreeg alle weeën in mijn rug. Daarna kwam er een ruggenprik aan te pas. die maar liefst 4 keer is gezet. Mijn spieren raakte al snel door de war. Ik ging trillen en het hield niet meer op. Paar uur later ging het nog steeds niet echt goed met mij en kreeg een mofine pomp. Ik weet nog wel dat dat echt heerlijk was op dat moment. even verlicht van de pijn. Na een paar uur zat ik op 9.5 cm en die halve centimeter schoot maar niet op. ik moest 2 uur persen zo dat ze konden proberen het laatste halve centimeter weg konden drukken. Dat lukte dus niet. Ik kreeg de woorden waar ik dus bang voor was : een keizersnede. Ik weet nog goed die vreselijk harde operatie tafel. en ja hoor ik kreeg maar weer 3 ruggenprikken. Blijkbaar zat er al zo veel angst in mijn lichaam dat je lichaam alle verdovingen negeert dan kun je dus prikken wat je wilt. Het trillen hielt ook niet op dus ik werd vast gemaakt met mijn armen en benen aan de tafel. Ze wilden gaan beginnen, tot de dokter schrok..mijn benen bewogen nog. En om nou weer een ruggenprik er in te zetten….!? Ze zeiden dat het moest onder algehele narcose, maar mijn man mocht in eerste instantie niet komen. Ik raakte in paniek waardoor hij eindelijk mocht komen. Snel nog even belangrijke woorden zeggen en weg was ik. Aan de ene kant wel blij dat ik toch niet de keizersnede soort van niet hebt meegemaakt. Maar moeilijk toch wel dat je de aller eerste beelden van je kinderen mist voor je gevoel. De namen waren al gezegd. De foto’s al gemaakt. De kinderen waren al schoon. En mijn man was die eerste 7 uur helemaal alleen voor je gevoel. Dat was de bevalling en toen kreeg ik alle mankementen die je maar kon bedenken. Van die 60 uur liggen op je rug had ik 6 blaren op mijn rug gekregen. Mijn ontlasting deed het 2 weken niet. en thuis nog niet helemaal goed 2 maanden lang. Ik had slaap te kort waardoor je niet meer in slaap kunt komen. Mijn spieren hebben 60 uur in een achtbaan gezeten waardoor die niet meer konden ontspannen. Erge na weeën, stuwing in de borsten. en ja hoor Spruw in mijn hele mond en keel en slokdarm. Thuis trok ik het niet meer van de pijn en heb zelf de dokter ingeschakelt. Gelukkig kreeg ik van hem zo veel medicijnen.. ( alweer lang leven morfine ) na 2 weken had ik eindelijk 3 uur geslapen en kon ik voor het eerst mijn kinderen zonder pijn vasthouden, en niet huilen. Omdat ik zo stoned was als maar kan haha ! Maar echt, dat moment was fijn. Nu praat ik er gelukkig goed over. Maar soms heb ik nog even momenten dat ik er met mijn man even moet over praten. Ik heb geen hulp hoeven hebben, ze hebben het aangeboden maar ze zagen al aan mij dat ik erg goed op weg was met het verwerken. Nu schrijf ik dit aan jullie, misschien ook weer een stukje verwerking voor mezelf. Als ik vriendinnen hoor praten over hun bevalling dan wil ik soms mijn verhaal vertellen. Maar ik merk dat ik het beter niet kan doen.. sommige hoeven het ook eigenlijk niet te weten denk ik. En het kost veel energie om die 60 uur uit te leggen. Al met Al … ze snappen toch nooit hoe moeilijk het is geweest. De kinderen zijn nu een half jaar.. Ik ben zo blij dat ze een half jaar zijn… eindelijk ritme, eindelijk slapen. De speen had ik snel afgeleerd ( wat een helse 2 weken waren dat ) maar ik kon er elke nacht elk half uur uit. dan word je helemaal gek. Nu slapen ze van 9u savonds tot sochtend 8. Zo heb ik weer wat tijd voor mezelf en voor mijn man. Ik wil jullie niet afschrikken met mijn verhaal haha. Maar het is ook iets wat ik dan op deze manier wil delen toch met jullie. Liefs Joyce </p>
Installeer de app
How to install the app on iOS
Follow along with the video below to see how to install our site as a web app on your home screen.
Opmerking: This feature may not be available in some browsers.
Je gebruikt een verouderde webbrowser. Het kan mogelijk deze of andere websites niet correct weergeven.
Het is raadzaam om je webbrowser te upgraden of een browser zoals Microsoft Edge of Google Chrome te gebruiken.
Het is raadzaam om je webbrowser te upgraden of een browser zoals Microsoft Edge of Google Chrome te gebruiken.
Verwerken van je bevalling
- Onderwerp starter Gebruiker10105903
- Startdatum
Wees maar trots, je hebt het geweldig gedaan ? zoiets heeft ook tijd en verwerking nodig. Fijn dat het goed gaat met jou en je meisjes. Veel geluk als gezin!
Goed om het van je af te schrijven of erover te praten. Er is een boek van Diana Koster “Perfecte bevallingen bestaan niet”. Heb ik veel aan gehad. Misschien vind je het ook fijn om via de huisarts een keer met iemand van GGZ te praten?
Mijn dochter word bijna 1 jaar en het heeft me veel tijd gekost om het te verwerken en een plek te geven. Soms denk ik nog.. wauw. Gewoon verbaasd hoe het er allemaal aan toe ging.
Liefs ?
Mijn dochter word bijna 1 jaar en het heeft me veel tijd gekost om het te verwerken en een plek te geven. Soms denk ik nog.. wauw. Gewoon verbaasd hoe het er allemaal aan toe ging.
Liefs ?
Wauw wat een verhaal en wat een sterke vrouw ben je! Dat is niet niks geweest. misschien zou je het wel fijn vinden om er met een praktijkondersteuner/psycholoog over te praten? Die kan je denk ik verder helpen met het verwerken er van..
Gelukkig kun je na een moeilijk begin nu genieten van je kids en het klinkt of je wel een fijne partner hebt met wie je alles goed kunt delen!
Gelukkig kun je na een moeilijk begin nu genieten van je kids en het klinkt of je wel een fijne partner hebt met wie je alles goed kunt delen!
Heftig, en gedeeltelijk herkenbaar verhaal. (Als je op mijn naam klikt, kan je mijn verhaal ook lezen). Wat een achtbaan ben je doorheen gegaan. Dat verwek je niet zomaar ‘even’. Mij heeft het juist geholpen om het iedereen te vertellen die het maar horen wilde. En ook via dit forum. Vriendinnen heb ik het zelfs vaker vertelt, het wordt ieder keer wat minder pijnlijk. Veel erover praten en lekker genieten van de kleintjes! Je hebt het super gedaan! Sterkte!