verwerken

[ANONYMOUS_USERNAME]

hoi hoi

ik zit met een probleem.
ik weet niet zo goed wat ik met mezelf aan moet op het moment.

in mijn hoofd weet ik dat mijn miskraam gewoon pech is geweest. de gyn heeft  3 weken geleden nog bevestigd dat alles er normaal uitziet bij me.
maar waarom heb ik dan het sterke gevoel dat het bij mij niet meer zal lukken?
Waarom is mijn vertrouwen in het zwanger worden dan helemaal weg?

Het voelt alsof ik mijn enige kans verspeeld heb...

op dit moment ben ik jaloers op iedere zwangere vrouw die ik ken of zie.
ik ben echt wel blij voor die personen, maar vind het dan zo gemeen dat het bij die mensen wel goed gaat en bij ons niet.

ik weet niet zo goed hoe ik van dat gevoel af kan komen...
HELP!

Carina

 

[ANONYMOUS_USERNAME]

hoi

Wat jij heb is heel herkenbaar na mijn eerste miskraam had ik dat gevoel ook Ik ben
toen gecurreteerd en het duurde wel 4 maanden voor mijn eerste menstruatie kwam
Die tijd voelde ik me net als jij geen vertrouwen meer in mijn lichaam jaloers op zwangere vrouwen negen maanden na mijn miskraam was ik eindelijk weer zwanger
pas toen ik mijn zoontje voelde bewegen kreeg ik er weer vertrouwen in en kon ik genieten Mijn gevoel zei toen ook dat ik nooit meer zwanger zou worden nou ik heb het goed mis gehad in middels heb ik er drie rondlopen en ben ik weer zwanger
Dat je er even niet in geloofd is te begrijpen probeer positief te blijven ook al is dat
heel moeilijk Het komt wel weer goed bij mij is het ook allemaal weer goed gekomen
Ik hoop dat het je wat gerust stelt

groetjes Corina

 

[ANONYMOUS_USERNAME]

Hoi Carina,

Ik heb half oktober een miskraam gehad. Ik voelde me beroerd, wilde alleen maar zwanger ZIJN en moest er niet aan denken om het hele circus van zwanger WORDEN   weer door te moeten! Vreselijk leek het me om weer te moeten rekenen, wachten, rekenen, hopen, wachten, enz.
Wij hebben ontzettend veel geluk gehad. Ik ben meteen de eerste cyclus weer zwanger geraakt. Ik voel me nu helemaal niet onzeker, deze zwangerschap voelt als die van onze dochter en ik heb er alle vertrouwen in dat het goed gaat en dat de vorige keer domme pech was.

Ik snap je gevoel heel goed: je wil het kindje dat er was. Onze dochter (2 1/2 jaar) zei heel mooi tegen mijn zus: Mama had een baby in haar buik, die is nu overleden. Maar dat is niet erg hoor, hij komt wel weer een keer terug.
Probeer dat vertrouwen te hebben (ik weet ook niet hoe onze dochter hierbij kwam), maar ik geloof het wel.
Laat alles nog even over je heen komen, vraag niet te veel van jezelf. Wees verdrietig als je verdrietig bent, de vrolijke tijd komt vanzelf weer!

Heel veel sterkte en ik hoop dat jullie kindje ook snel terugkomt!

liefs, Kaskes

 

[ANONYMOUS_USERNAME]

van alle kanten hoor ik dat het allemaal wel goed komt...

maar op de een of andere manier wil ik dat zelf niet zo geloven.
natuurlijk gaan we weer hard aan de slag om een kindje te maken, maar het blijft heel erg dubbel.

ik ben wel blij dat ik niet de enige ben die dat zo voelt.

niks tegen jou hoor kaske, maar juist op meiden die dan zo weer aantellen kan ik nu zo jaloers zijn... het enige wat ik dan denk is: waarom ik niet??

groetjes Carina

 

[ANONYMOUS_USERNAME]

Hoi Carina,



Soms is het even genoeg, en dat reageer je, vanuit wat in de
psychologie een 'afweermechanisme' genoemd wordt. Je gelooft niet meer
dat het gaat lukken, omdat je jezelf zo behoeden kan voor nog meer pijn.

Ik ken dit fenomeen vanuit beroep, maar ook vanuit de praktijk. Ik
dacht ook, dat mijn lijf mij aan alle kanten in de steek liet. Ik
geloofde niet meer dat het na een missed abortion en maanden van
mislukte pogingen daarna, ooit nog zou lukken. Ook toen ik uiteindelijk
weer zwanger bleek, had ik er geen vertrouwen in dat deze zwangerschap
goed zou gaan. Na 8 weken kreeg ik - Godzijdank - een echo, en bleek
zwanger van een TWEELING!! Deze tweeling, een jongen en een meisje,
zijn inmiddels alweer 14 maanden oud... Dus meis, gevoelens zijn (soms
gelukkig) slechts gevoelens....

En, strikt rationeel gezien, WAAROM ZOU HET NIET LUKKEN???

Ik wens je echt het allerbeste, plaats alle harten onder de riem die ik
maar vinden kan en hoop dat je, misschien als je het 't allerminst
verwacht, ineens naar een echoscherm mag turen, met daarop
(tenminste!!!) één, parmantig kloppend hartje!!

Toitoi, meis!!