Sinds ik drie maanden geleden weet dat mijn zoontje (nu vijf maanden) koemelkallergie heeft probeer ik van alles. Overwegen of Mijn zoontje nu wel of niet overdag lang moet slapen in verband met ‘s nachts wakker worden.
Of ik nu wel of niet met zalfje x zal smeren om zijn eczeem te verminderen. Of ik nu wel of niet zijn fles moet geven in verband met darmkrampen. Is het wel goed dat hij vandaag nog niet gepoept heeft. Het huis moet schoon zijn want straks krijgt hij astma. Zou hij allergisch zijn voor katten? Hij is zo hangerig, zal hij weer verkouden worden? Ontwikkelt hij zich wel goed? Is hij wel gelukkig? Daarnaast werk ik 32 uur. Met de daarbij behorende uitdagingen. Dan is er ook nog onderhoud aan de woning en auto, vier belastingaanslagen die voor 1 april weg moeten. Zo nu en dan rondgierende hormonen. Een vriend die leeft voor de muziek en die vind dat ik meer tijd voor mijzelf moet nemen. Hoe?? Door uit handen te geven zegt hij. Heeft hij helemaal gelijk in maar daarbij wordt er helemaal aan mijn emoties voor bij gegaan; dat ik me verdrietig voel omdat ik er niet voor kan zorgen dat Mijn zoontje gezond tevreden en blij is en dat ik daar zo onzeker over ben. Dat maakt me zo naar dat ik aan niets anders meer kan denken. Als ik op mijn werk ben (geweest) dan wil ik er ‘s nachts voor hem zijn want hij heeft zijn moeder nodig als hij zich niet lekker voelt. Dus de hele vrijdag ben ik voor hem bezig en als hij slaapt achter het Internet om mogelijke oplossingen te zoeken voor zijn allergie.
Het is nu een mooie zondag met zonnig weer, vriend is naar een optreden, Mijn zoontje slaapt en ik zit emotioneel bijna aan de grond. Elke verhouding is weg. Ik weet niet eens meer wat ik ooit leuk vond om te doen voor mijzelf. Dit ter sprake brengen is altijd de verkeerde timing want het eind van de discussie is dat ik mijn vriend een slecht gevoel geef en ik nooit naar zijn adviezen luister en dat hij zwaar teleurgesteld in me is. Je wil niet weten hoe zo’n end verder ik mij dan van huis voel en hoe eenzaam na zo’n discussie. Ik weet dat ik gewoon door moet gaan en dat er heus wel een keer een einde/oplossing komt aan Mijn zoontje zijn allergische klachten, maar mijn vreugde in het leven neemt wel af . Ik kan ook niet genieten van een avond weg als ik de hele dag heb lopen sloven om op tijd klaar te zijn om weg te gaan. Het geeft me geen nieuwe energie het neemt alleen maar. Ik ben zo bang dat mijn dip slechte gevolgen heeft voor Mijn zoontje en er leeft bij mij zelfs het schuldgevoel dat ik de oorzaak ben van zijn allergische klachten (met mijn gestress). Zo beland ik dus weer bij het begin.