Hoi,
Gisteren ging ik naar het ziekenhuis voor de eerste echo van ons kindje. Ik hoopte negen weken te zijn, maar verwachtte een paar dagen minder te zijn. Ik was inderdaad op de dag af negen weken, alleen... was het hartje van ons kindje er hoogstwaarschijnlijk nog diezelfde ochtend mee opgehouden. Ik kon mijn ogen niet geloven, wat een nachtmerrie! Ik voelde me hartstikke zwanger, was misselijk en moe en had er, ondanks onze nare ervaringen, toch vertrouwen in dat alles goed zou zijn. Niets bleek minder waar, helaas.
We hebben al verschillende onderzoeken gehad bij de vorige miskraam, maar er is niks gevonden. De gyneacoloog weet het ook niet meer. Waarom gaat het toch steeds mis?! We hebben gelukkig wel een zoontje van bijna twee. Vóór hem heb ik ook een miskraam gehad en nu in 13 maanden tijd weer drie en we gaan steeds meer denken dat ons zoontje misschien wel een heeeeeel groot wonder is. Ik had hem zo ontzettend graag een broertje of een zusje willen geven, maar misschien zit dat er gewoon echt niet in. Het komende jaar gaan we in ieder geval een pauze inlassen en weer eens aan onszelf denken, want het is niet alleen een zware belasting voor je lichaam en geest, maar ook voor je relatie. Alles heeft in het teken gestaan van een tweede kindje al die tijd en het is alleen maar met veel verdriet en ellende gepaard gegaan. Over een jaartje wagen we waarschijnlijk nog één allerlaatste poging en dan houden we er definitief mee op, hoe moeilijk het ook is om die droom écht op te geven...
Wat zijn jullie ervaringen daarmee (of in vrienden- en kennissenkring)? Hoe kom je uiteindelijk tot zo'n besluit? Ik ben hoe dan ook bang dat ik er later spijt van krijg en misschien toch langer had willen proberen, maar nu gaat het ten koste van alles en dat kan ook niet.
Vandaag moeten we weer naar het ziekenhuis en dan wordt alles in gang gezet voor een curettage. Ik hoop dat ik nog vóór het weekend terecht kan, maar het zal wel volgende week worden. Vorige keer ben ik ook gecuretteerd. Toen was het kindje ook met 9 weken overleden en daar kwamen we pas met 12 weken achter (de echo's met 6 en 8 weken waren wel goed).
Ik wens iedereen veel sterkte toe met alle verdriet en hoop het beste voor jullie! Bedankt voor het luisteren...
Groetjes van Sacha
Gisteren ging ik naar het ziekenhuis voor de eerste echo van ons kindje. Ik hoopte negen weken te zijn, maar verwachtte een paar dagen minder te zijn. Ik was inderdaad op de dag af negen weken, alleen... was het hartje van ons kindje er hoogstwaarschijnlijk nog diezelfde ochtend mee opgehouden. Ik kon mijn ogen niet geloven, wat een nachtmerrie! Ik voelde me hartstikke zwanger, was misselijk en moe en had er, ondanks onze nare ervaringen, toch vertrouwen in dat alles goed zou zijn. Niets bleek minder waar, helaas.
We hebben al verschillende onderzoeken gehad bij de vorige miskraam, maar er is niks gevonden. De gyneacoloog weet het ook niet meer. Waarom gaat het toch steeds mis?! We hebben gelukkig wel een zoontje van bijna twee. Vóór hem heb ik ook een miskraam gehad en nu in 13 maanden tijd weer drie en we gaan steeds meer denken dat ons zoontje misschien wel een heeeeeel groot wonder is. Ik had hem zo ontzettend graag een broertje of een zusje willen geven, maar misschien zit dat er gewoon echt niet in. Het komende jaar gaan we in ieder geval een pauze inlassen en weer eens aan onszelf denken, want het is niet alleen een zware belasting voor je lichaam en geest, maar ook voor je relatie. Alles heeft in het teken gestaan van een tweede kindje al die tijd en het is alleen maar met veel verdriet en ellende gepaard gegaan. Over een jaartje wagen we waarschijnlijk nog één allerlaatste poging en dan houden we er definitief mee op, hoe moeilijk het ook is om die droom écht op te geven...
Wat zijn jullie ervaringen daarmee (of in vrienden- en kennissenkring)? Hoe kom je uiteindelijk tot zo'n besluit? Ik ben hoe dan ook bang dat ik er later spijt van krijg en misschien toch langer had willen proberen, maar nu gaat het ten koste van alles en dat kan ook niet.
Vandaag moeten we weer naar het ziekenhuis en dan wordt alles in gang gezet voor een curettage. Ik hoop dat ik nog vóór het weekend terecht kan, maar het zal wel volgende week worden. Vorige keer ben ik ook gecuretteerd. Toen was het kindje ook met 9 weken overleden en daar kwamen we pas met 12 weken achter (de echo's met 6 en 8 weken waren wel goed).
Ik wens iedereen veel sterkte toe met alle verdriet en hoop het beste voor jullie! Bedankt voor het luisteren...
Groetjes van Sacha