Hoi meiden.
Nou gisteren nog bang. Maar heb geen suiker. De waardens waren flink onder de grens. Uitleg gekregen waarom ik regelmatig moet gaan eten, en hier kan ik wat mee.
Ik ga nu zelf mijn bloedsuiker 1 keer per week bijhouden. Maar de kans is heel klein dat ik het nog ga ontwikkelen had ze het over.
Meteen het bevalplan doorgesproken dit i.v.m. ons grote mannetje. Bij 37 weken wordt ik gestript en bij 38 weken (indien bij 37 weken geen effect tot stand is gekomen.
ALs bij 38 weken het strippen ook niet werkt, dan wordt ik bij 38.5 weken naar het ziekenhuis gestuurd om mij in te laten lijden. Ze willen dat voor 39 weken ons kindje er is.
Dat klinkt wel raar, over iets meer dan 3 weken kunnen we opeens echt pappa en mamma zijn. Raar idee.
We hebben een goed gesprek gehad, en veel doorgenomen. Ook omdat ik mij wel zorgen maak of het kindje er wel goed uit gaat komen. Daar heeft ze ook vanalles over uitgelegt. Dus helemaal gerustgesteld.
Gisteren ook al goed nieuws bij mijn vader. (geen infecties aan het geamputeerde been) dus we zijn helemaal in de wolken met z'n allen
Ik moet nog wat dingen in orde gaan maken; als tas, box klaar zetten ed. Dus dat gaan we nu maar eens doen.
Oja en waar ik ook zo blij van wordt, is dat ik gewoon bij mijn eigen VK kan blijven (op dit moment) en dat vind ik toch wel een hele geruststelling.
Nou weer een heel verhaal, maar eindelijk eens wat positiefs!!!!!! Waar een mens zich wel niet allemaal druk om kan maken.
x yvonne
Nou gisteren nog bang. Maar heb geen suiker. De waardens waren flink onder de grens. Uitleg gekregen waarom ik regelmatig moet gaan eten, en hier kan ik wat mee.
Ik ga nu zelf mijn bloedsuiker 1 keer per week bijhouden. Maar de kans is heel klein dat ik het nog ga ontwikkelen had ze het over.
Meteen het bevalplan doorgesproken dit i.v.m. ons grote mannetje. Bij 37 weken wordt ik gestript en bij 38 weken (indien bij 37 weken geen effect tot stand is gekomen.
ALs bij 38 weken het strippen ook niet werkt, dan wordt ik bij 38.5 weken naar het ziekenhuis gestuurd om mij in te laten lijden. Ze willen dat voor 39 weken ons kindje er is.
Dat klinkt wel raar, over iets meer dan 3 weken kunnen we opeens echt pappa en mamma zijn. Raar idee.
We hebben een goed gesprek gehad, en veel doorgenomen. Ook omdat ik mij wel zorgen maak of het kindje er wel goed uit gaat komen. Daar heeft ze ook vanalles over uitgelegt. Dus helemaal gerustgesteld.
Gisteren ook al goed nieuws bij mijn vader. (geen infecties aan het geamputeerde been) dus we zijn helemaal in de wolken met z'n allen
Ik moet nog wat dingen in orde gaan maken; als tas, box klaar zetten ed. Dus dat gaan we nu maar eens doen.
Oja en waar ik ook zo blij van wordt, is dat ik gewoon bij mijn eigen VK kan blijven (op dit moment) en dat vind ik toch wel een hele geruststelling.
Nou weer een heel verhaal, maar eindelijk eens wat positiefs!!!!!! Waar een mens zich wel niet allemaal druk om kan maken.
x yvonne