Voel me gesloopt....

A

ANONYMOUS_USERNAME

Hoi meiden,

Hier gaat het even niet lekker. Matilda was zaterdag precies 3 weken en kreeg 's avonds enorme koorts: 39.7. Naar huisartsenpost, toen naar de eerste hulp van het ziekenhuis en uiteindelijk twee nachten moeten blijven op de kinderafdeling voor observatie. Gelukkig is alles helemaal goedgekomen. De koorts zakte alweer op de eerste hulp en ze werd rap beter zonder medicatie, zelfs geen paracetamolletje! Ze is nu weer lekker thuis. Ben nog wel geschrokken, voelt alsof we het hele gebeuren gedroomd hebben.
Daarbij had ik al weinig reserves. Ik slaap slecht sinds Matilda's geboorte, want de nachten zijn erg gebroken. Ze rommelt van 7u 's avonds tot 1u 's nachts, rond 4 a 5u wakker voor voeding(als ik geluk heb en het geen half 3 is) en dan rond 8u weer op door de andere kids. Ik ben echt kapot. Man slaapt bij andere dochter op kamer. Niet omdat we ruzie hebben, maar zodat hij door kan slapen. Op zaterdagnacht in het zkh lag ik pas rond 3u 's ochtends in bed (alles duurde zo lang) en werd Matilda rond 5u wakker voor de voeding en moest ik om half 8 mijn bed uit. De bedden moesten opgeruimd zijn voor de schoonmaakster. Overdag kon ik als ouder niet slapen en 's avonds op zondag rommelde Matilda weer zoals gebruikelijk tot ver na middernacht. Ofwel voel me gesloopt. En voel me ook schuldig dat ik hierover mopper, terwijl mijn kind ontzettend ziek is geweest.
Tot overmaat van ramp, heb ik ook het gevoel dat de relatie met mijn man ook niet echt lekker gaat. Hij verwacht bepaalde vormen van interactie met mij, waar ik echt niet de energie voor heb of de behoefte toe voel. Ik wijs hem af en hij voelt zich daardoor erg beledigd. Ik wil alleen met rust gelaten worden of geholpen worden, maar verder moet iedereen van me afblijven. Ook hij. Ik hou heel veel van hem, maar het voelt alsof irritaties aan het opstapelen zijn. We praten ruzies slecht uit. We zitten tot mijn ergernis elke avond weggedoken achter tv of laptop. Hij praat weinig. We zijn het veel oneens. Zijn ouders zijn oorzaak nr 1 van ruzies. Gek word ik van die verschrikkelijke kut lui. Het zijn zijn ouders. Ik weet het, maar die mensen zou ik al zo uit mijn leven gegooid hebben als het niet zijn ouders waren. -zucht- Zo disrespectvol, zo met zichzelf bezig, luisteren niet. Blergh. Ik wil alleen zo graag weer terug naar die tijd dat ik helemaal happy was van mijn mannetje. Dat mis ik zó.
 
Hey meid,

Zo herkenbaar jouw verhaal. Sven was ook zo in het begin. Zo moe was ik... ik kon bijna niet meer op een gegeven moment. Daarnaast sliep hij overdag ook vaak slecht en kon ik dus de middaguurtjes ook niet mee pakken. Alle avonden was hij onrustig tot middernacht en sliep pas met 16 weken door tot 6 uur. Daarvoor kwam hij rond 3 uur en daarna mocht ik hopen dat ie stil was en verder sliep. Het kwam nog wel eens voor dat het een uur duurde voordat hij weer sliep. Vervolgens was hij er om 6 uur alweer voor een volgende voeding. Kapot was ik. Liep als een zombie door het huis en bekte alles en iedereen af.
Geef je borstvoeding of de fles?? Als zij ook een flesje kan drinken kun je ook eens wat afkolven zodat jij een nachtje door kan slapen. Misschien in het weekend als je man niet hoeft te werken. Het is ook zijn kindje dus hij zal toch eens moeten bijspringen.
En ik neem aan dat je met die interactie seks bedoeld? Jammer dat hij er geen begrip voor heeft. Zo moe zijn en dan ook nog seks moeten, ik taalde er ook totaal niet naar. Mijn man had er begrip voor en liet het van mij afhangen. Pas als ik initiatief toonde wilde hij ook, nu onze jongste al ouder is doen we het vaker maar nog lang zo niet zo veel als we altijd deden. Soms een hele maand niet als het druk is. En je kindje is nu net geboren... laat hij eerst eens drie maanden afwachten. Een bevalling is niet niks en daarna kun je gewoon niet goed bijtanken waardoor je energiepeil drastisch laag is. En je humeur is dus ook niet geweldig.
Je zult toch met m moeten praten. Een baby krijgen doe je samen en het is niet zo dat de moeder alles alleen moet doen. Hij mag ook gerust eens een nachtje op zijn als dit nodig is. Laat hem anders met Mathilda 's avonds op zitten na de laatste voeding, als zij onrustig is. Dan kun jij alvast gaan slapen en pakt hij zijn rust later wel. Die last moet je toch gaan delen.
En over je schoonouders, schrijf alles eens op... wat zit je dwars en wat zou anders kunnen. Doe dit netjes en respectvol zodat je je man niet onnodig boos maakt het zijn tenslotte wel zijn ouders. Bedenk ook wat oplossingen en bespreek die samen. Leg vooral uit wat voor gevoel je bij hun gedrag hebt. En communiceer daarna met je schoonouders (of beter laat je man dat doen), en bepaal je grenzen. Neem anders meer afstand van hen zodat je meer ruimte voelt en niet zoveel te maken hebt met hen.

daarnaast nog een andere tip: neem eens een paar uurtjes vrijaf... zorg dat er genoeg gekolfd is als je bv geeft. Zorg voor een goede oppas en ga er eens lekker uit. Even ademhalen. Lekker winkelen, naar de kapper of wat je kan ontspannen... dat kan de lucht al weer helemaal klaren.

Sterkte!
 
Ps. Fijn dat het allemaal goed is gekomen met jullie kleine meid. Zo'n jonge baby met koorts is een grote zorg kan ik it ervaring zeggen. Sven had zelfs hersenvliesontsteking toen ie 6 weken was. Je leven staat stil als je kleintje opgenomen is in het ziekenhuis.
 
Beetje bijgeslapen vandaag! De schrik is al wat minder geworden. Ik was gisteren zo emotioneel en moe. Matilda had een mindere dag en leek zich niet zo goed te voel. Mijn man en ik hebben het weer bijgelegd. Het is een zware periode voor ons allebei. Frustraties horen daarbij denk ik nu. Tenminste als een vriendin me dit verhaal zou vertellen, dan zou ik dat tegen haar zeggen.

Ik wil wel even nog een misverstand wegwerken. Mijn man en ik hebben nog twee andere dochters. Bijna elke ochtend zorgt hij voor ze, zodat ik nog een uurtje door kan slapen. Hij is dus heel lief en helpt absoluut. Hij blijft op tot middernacht om me te helpen met Matilda, staat rond 7u op om voor de andere kids te zorgen en naar de creche te brengen en dan moet hij naar zijn werk, waar hij nog allerlei deadlines heeft op dit moment. In het weekend trekt hij er veelal op uit met de andere twee kids, want mijn conditie is nog steeds slecht.

We doen opvoeding en huishouden echt samen. Dat hebben we altijd gedaan en voor Matilda's komst ging dat best goed. Alhoewel we beide een beetje lui zijn in het huishouden.... Ik probeer me dan ook gerust te stellen met de gedachte dat we een nieuw evenwicht moeten vinden.Dat kost tijd. En voor Matilda zorgen is met een voeding elke 4u de klok rond nou eenmaal vermoeiend. Mijn moeder zei dat ze toen ik en mijn broer & zus klein waren ze vermoeid opstond en vermoeid naar bed ging. Ik moet er niet zo aantillen. Het is nu eenmaal zwaar en ik ben geen super moeder die dit klusje even klaart zonder een greintje inspanning.

Bij de volgende breakdown zal ik proberen eraan te denken dat elke keer als Matilda haar oogjes open doet, ik me heel gelukkig voel. Ik hou zóveel van haar. Ik voel een enorme band met haar. Daar ben ik zo blij mee.
 
Fijn dat je man er wel voor je is. Je verhaal kwam best gefrustreerd over... maar ik ben blij dat je mannetje er echt voor jullie is.
Ja... de komst van een nieuw kindje zorgt altijd voor onrust. Vooral omdat je er 's avonds ook erg druk mee bent. Dan heb je gewoonweg geen tijd voor elkaar. Gelukkig komt er over een aantal weken wel weer een tijd aan dat het rustiger wordt en je ukkie ook in de avonduren gaat slapen. Dat weet je uit ervaring wel.
Dat je eens dagen hebt dat je zeer vermoeid bent en weinig kunt hebben moet je je zelf niet kwalijk nemen en gewoon accepteren. Het is niet niks een gezinnetje met een jonge baby.
Mijn man en ik hebben ook tijden gehad dat we elkaar bijna niet spraken. Hij werkt in de wegenbouw en moet 's morgens al vroeg op. het is een lichamelijke baan dus hij is echt bekaf als ie thuis komt. Sven (onze jongeste, is nu 14 maand) was een baby die veel huilde en tot in de kleine uurtjes onrustig was. Ook na die eerste vermoeiende periode huilde hij 's nachts ook regelmatig, zonder oorzaak. Wij hebben vaak op onze tenen gelopen. En dan was er weinig energie voor elkaar over. Wij vonden het al prima als we tegen elkaar op de bank konden zitten. Of als we even een uurtje tv konden kijken als Sven sliep. Maar we hadden ook wel eens het gevoel uit elkaar te groeien... dan planden we een avondje om eens uit eten te gaan om weer wat nader tot elkaar te komen.
Nu gaat het erg goed en merken we dat die periode ons eigenlijk sterker heeft gemaakt. We hebben weinig nodig om elkaar aan te voelen en we kunnen de kleine dingen weer waarderen. Zomaar een briefje op tafel of een knuffel als ie op de computer zit. Een lief smsje...
Hou het bij die kleine dingetje zodat hij merkt dat je hem echt niet bent vergeten en hem nog steeds waardeert. Dat willen mannen graag voelen. Geloof me... dan blijft jullie relatie echt wel goed ondanks deze heftige periode.

xx
 
Hoi bloempje,

Ik was gisteren ook erg gefrustreerd. Ook super emotioneel. Er waren twee vogels tegen onze slaapkamer raam gevlogen, allebei morsdood en daar heb ik serieus om gehuild. De schrik van het weekend zit er ook nog zo in. En dan denk ik, het was niet zo ernstig. Ze had geen hersenvliesontsteking, zoals jullie Sven, of een zware bacteriële infectie, zoals een kleintje bij ons in de straat dat 10 dagen volgepompt is met antibiotica. Aan de andere kant van de muur van onze kamer in het ziekenhuis lag een kind met kanker en op de afdeling liepen mensen rond met verdriet en zorgen in hun ogen. Dan weet je dat je geluk hebt met je situatie, maar toch ben ik er heel erg emotioneel onder.
Bedankt voor de tip. Ik denk ook dat ik te veel eis van mezelf en mijn man en onze relatie. Alles moet meteen leuk zijn. Ik zal er even aan denken om af en toe iets kleins te doen. Zo kleine moeite idd en ik denk dat hij het ook leuk vindt. Ik ben ook erg met of de kids of mezelf bezig.
 
Ik heb sinds de geboorte van mijn kleine (nu iets meer dan 8 maanden geleden) pas 3 nachten 6 uur achter elkaar kunnen slapen. Het is mijn eerste kindje, dus het vermoeid zijn snap ik heel goed. Ik ben nu voor het eerst van mijn leven concealers aan het gebruiken, puur om er buiten niet als een zombie uit te zien.

Verder denk ik dat de frustraties van beiden kanten heel normaal zijn. Ik hoor ze in ieder geval heel vaak en heb er zelf ook mee te maken, nu zelfs nog. Ook hier waren we opgegeven moment op een punt waarop we dachten, als dit doorgaat dan zijn we niet lang meer samen. Maar dat is gelukkig ook goed gekomen.

En die intimiteit, dat komt wel weer goed. Je bent pas weer mama geworden, jij mag ook even tijd voor jou. Hier duurde het zo'n 3-4 maanden voordat er bij ons weer eens wat gebeurde en toen was het nog niet fijn.

Naar dat je meisje zo plots in het ziekenhuis moest :-( echt helemaal niet leuk, maar gelukkig gaat dat nu beter.
Mijn zoontje heeft inmiddels 5 weken ziekenhuis gehad, 3 ivm vroeggeboorte en 2 ivm zware reflux en dus hevige pijn. Het is misschien anders dan koortsstuipen of hersenvliesontsteking, maar het blijft naar.

Veel succes en sterkte met alles.

Liefs, Marieke
(november-mama)

 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan