Voel me rot.

[Anoniem]

Nu drie weken nadat mijn man aangaf te willen scheiden en we toen toch weer redelijk naar elkaar gegroeid waren. Is de kogel nu echt door de kerk en is ons huwelijk toch over. Afgelopen maandagnacht barste hier de bom. En gaf mijn man aan nu toch echt te willen scheiden. Ook ik ben het hier mee eens. Weet dat we niet zo door kunnen gaan zoals we nu doen.  Niet alleen voor ons zelf niet maar zeker ten op zichte van de kinderen niet. En na wat er maandagnacht gezegd is, was het voor mij ook de druppel.  Maar het doet verdomd veel pijn. Dinsdag was mijn man gelukkig wel weer voor rede vatbaar en hebben we toch wel kunnen praten. Maar we weten allebei heel zeker niet zo verder te willen. Ik ben gisteren met mijn kinderen weer naar huis gegaan ( had een nacht bij mijn ouders geslapen) en mijn man is bij een vriend gaan slapen. We hebben afgesproken dat ik zeker  hier blijf wonen tot na de bevalling. Zodat ik gewoon thuis kan bevallen en mijn man er gewoon bij aanwezig zal zijn. Dat is iets wat we allebei graag willen en ik voel me goed bij deze beslissing. Ben nu met hele andere dingen bezig dan met de laatste loodjes van mijn zwangerschap. En dat doet me verdriet. Dit zal voor mij mijn laatste zwangerschap zullen zijn, aangezien ik al een zoon van 6,5 en een  dochter van 3,5 heb.  
Waar we allebei tegen aan hikken zijn de reactie van iedereen. Mijn ouders waren al hevig de schuld naar mijn man aan het schuiven en ik heb dan ook aangegeven dat er schuld bij ons allebei is.  Wil ook de preciese reden niet naar buiten bloot geven. Het enige dat we er zelf over kwijt willen is dat we er gezamenlijk over uit zijn dat we zo niet verder kunnen. Het heeft geen zin om elkaar zwart te maken, aangezien we voor altijd de zorg van drie kinderen zullen delen.

Manon 36w5d.

 

[Anoniem]

Wat rot zeg dat het toch niet werkt tussen jullie. En dat je ouders gelijk de schuld naar hem schuiven, dat is ouders wel een beetje eigen volgens mij. Ik vind het heel goed van jullie dat jullie het er gewoon op houden dat het niet meer gaat, de precieze reden gaat ook niemand wat aan eigenlijk. Ik denk dat het voor de kinderen goed is hoe jullie het doen.

Maarja dit is natuurlijk geen leuk eind van je zwangerschap, zeker niet als je zeker weet dat het de laatste is. Ik vind het echt heel rot voor je. Ik wens je veel sterkte de komende tijd!

 

[Anoniem]

Hoi Manon,

Vervelend is het zeker. Maar ook goed van jullie dat jullie samen zo een beslissing hebben kunnen nemen. Zeker beter als jullie veel ruzie hebben. Vooral voor de kinderen.
Mijn ouders zijn gaan scheiden toen ik 10 was. Gelukkig hebben zij nooit ruzie om ons gemaakt. Wat erg fijn voor ons was. We mochten zelf zeggen wanneer we naar mijn vader wilden. Ze woonde ook gelukkig niet heel ver van elkaar 15 min.
Het was wel mijn vaders schuld dat ze gingen scheiden (vreemd gegaan veel jonger meisje). Maar voor ons heeft mijn moeder alles gedaan en ze zegt nog steeds deed/ doe ik uit liefde voor jullie want jullie kunnen er niks aan doen. Ik bewonder mijn moeder vooral om die reden. Ben trots op hun allebei ze zijn allebei erg gelukkig nu en ze kunnen samen op een verjaardag zijn. Dat is vanaf mijn 14 de jaar zo. 1e 4 jaar vierde we het 2x. Omdat ze natuurlijk allebei wel tijd nodig hadden om alles te verwerken.
Maar in die 4 jaar waren ze er wel voor ons.ls

Als ik jou zo lees gaan jullie er ook alles aan doen om het voor de kinderen zo goed mogelijk te regelen. Mogen jullie trots op zijn!
Zeker jij in jouw situatie nu. Ik wens je daarom alle sterkte toe.

Heel veel liefs An 36 weken en 6 dagen zwanger

 

[Anoniem]

Hoi Manon,

Wil je heel veel sterkte wensen in deze periode. Knap hoe jullie ermee omgaan. Jammer dat je nu niet meer kunt genieten van je zwangerschap. Heel veel sterkte!!

liefs, daantje

 

[Anoniem]

Hoi Manon,

Wat een rottige situatie zit je in zeg. Ik kan niet meepraten over hoe het is om kinderen te hebben samen met een ex, maar ik weet wel hoe het is om goed met je ex om te gaan.
Ook wij zagen in het begin op tegen reacties van anderen, maar wat dat betreft zijn we samen als een blok gaan staan.
Zodra iemand de schuld wilde schuiven op   mijn ex, verdedigde ik hem door kortweg te zeggen dat we samen hadden besloten zo niet verder te gaan, dat er geen schuldvraag te beantwoorden was en dat dat ook helemaal geen zin had.  Verder ging ik niet in op reacties van anderen. Dat deed hij ook zo als hij commentaar op mij kreeg.
Wij stonden ook allebei achter dit antwoord hoor, want wellicht heeft de ene iets meer "fout" gedaan dan de ander, je weet zeker dat je vol liefde aan deze relatie begon met goede intenties en alles wat er gebeurd is, is een reactie op verandering (van jezelf, van hem, van de situatie). Het heeft ook geen zin om dit eindeloos te annaliseren.

Het werkte geweldig en mijn ex en ik zijn ook nog een soort van trots, dat we het allemaal zo soepen kunnen regelen.
Het is nl. niet alleen lekker voor de kinderen dat dit zonder ruzie kan, maar ook lekker voor jezelf en voor hem.

Ik kan me heel goed voorstellen dat de timing uiterst rottig is, maar probeer je lekker niet druk te maken om anderen en wat anderen er van vinden. Het belangrijkste ben jij nu en je kindje, uiteraard je andere 2 koters en wat jullie (je man en jij) willen en vinden dat je moet doen om alles in goede banen te leiden. Kortom: your family first!

Veel sterkte iig met de laatste loodjes.

Groetjes, Miriam

 

[Anoniem]

Ach jee, dikke  voor jou. Wat zul jij het nu zwaar hebben!!!!

Ik wil je heel veel succes toewensen met je kindertjes!!!

Liefs van Simone