heyhey
wij hebben het wel laten doen, voordat we getrouwd waren.
als eerste stond bij mij mijn vriend (nu dus man, maar wat wij toen niet wisten was dat hij 2 verschillende formulieren had moeten invullen bij de aangifte dus nathalia had wel zijn achternaam, maar hij had niet de voogdij)
mochten wij allebij overlijden nemen mijn ouders nu de taak op zich. mijn moeder is thuis, vader werkt. idiale gezinssituatie dus. zijn hun te oud (stel dat hun het over 16 jaar niet meer aankunnen, dan is aleiyah nog geen 18) gaan ze inprinciepe naar mijn broer toe. maar er is dan altijd het spreekrecht van de kids zelf.
bij ons was de keuze niet zo moeilijk eerlijk gezegd. het sprak voor zich dat mijn ouders/broer voogd zou worden.
zijn moeder zou het niet aan kunnen. is alleenstaand en moet werken. daarbij heeft ze lichamelijke problemen (mijn moeder ook wel, maar die zou het nog aan kunnen)
zijn broer heeft niks met kinderen, die kiest samen met zn vriendin liever voor het werken.
zijn vader+vrouw... daar heb ik eigenlijk niks goeds over te zeggen. amenooit niet dat ik daar mijn kinderen stop!
waarom hebben wij een testament op laten bouwen?
zodat er geen getouwtrek aan mn kids kom en voor mn eigen gemoedrust en dat de kids (als ze oud genoeg zijn) weten waar ze naar toe gaan als wij overlijden.
het zijn geen leuke onderwerpen, maar toch erg noodzakelijk.
zo heb ik ook een boekje liggen waarin ik heel mijn begravenis zelf heb geregeld (en mijn man ook)
dit om de keuzes voor de ander makkelijker te maken.
een kist uitzoeken bv. welke kist zou mijn man mooi vinden? daar wil je gewoon allemaal niet aan denken, als je je man verliest.
die keuzes zijn dus allemaal al gemaakt zodat alleen het boekje aan de ondernemer gegeven hoeft te worden.
ook staat daarin wat ik mee mn kist in wil nemen (iets kleins van de kids zoals een knuffel of een speeltje)
ik heb zelfs een afscheidsbrief gemaakt voor de kinderen, zodat ze altijd iets van mij hebben, als ik er niet meer ben.
van mijn man hebben ze een ringetje gehad toen we trouwde. ook met de gedachten erachter, mocht ik dood gaan, hebben jullie altijd nog het ringetje om aan mij te denken.
iets tastbaars, snap je?
nogmaals, het zijn echt geen leuke onderwerpen of dingen waar je te lang bij moet stil staan.
ik hoop dat ik heel oud mag worden en mn kinderen volwassen zie worden enz enz
maar mocht dit niet zo zijn (je weet immers nooit waar je pad eindigt) is hier dus alles geregeld.
liefs, do
