Hoi meis, ja ik kan het heel erg goed snappen hoor dat het nog niet allemaal tot je doordringt. Bij mij gebeurde dat ook pas echt na 1 week. Omdat na je eerste vreugde (positieve zwangerschapstest) de ellende snel volgt en voor je het weet lig je op de operatietafel.
Ik was er allemaal vrij nuchter onder toen zo van nou oke ik heb een bbz en moet vandaag geopereerd worden, maar de klap die kwam pas echt een week daarna toen ik ook besefte dat het niet zomaar een operatie was geweest maar weer het verlies van wat je hoopte dat jou kindje zou worden.
Ik ben net weer ongi geworden en mijn man en ik hebben er een goed gesprek over gehad en wij gaan er een streep onder zetten. Mijn man is vooral bang dat het weer gebeurd en heeft er z'n buik van vol, en als ik heel eerlijk ben ik ook. Heb toch het gevoel dat het laatste anderhalf jaar m'n leven vooral in het teken heeft gestaan van zwanger worden en het verdriet dat het met zich meebrengt als het fout gaat. Mijn leven is nu ook goed. Dat wil niet zeggen dat ik het soms niet moeilijk vindt om moeders achter de kinderwagen te zien lopen, want dat vindt ik wel, maar ik denk dat ik met ons besluit ook vrede kan hebben. Ben gelukkig al moeder van een geweldig kind en die koester ik.
Ik las laatst ergens zo'n mooi gezegde dat helemaal slaat op mij, dat vergeet ik nooit meer
OPGEVEN BETEKENT NIET ALTIJD DAT JE TE ZWAK BENT OM DOOR TE GAAN,
JE KUNT OOK STERK GENOEG ZIJN OM HET LOS TE LATEN
Wat mij ook heeft geholpen is veeeeel praten met vriendinnen, deel je verdriet. Denk niet dat mensen het vervelend vinden om je aan te horen, want als ze om je geven en van je houden doen ze dat met liefde. En kijk goed naar je kleine meid en besef hoeveel geluk je hebt dat ze in je leven is.
Ik zou het erg leuk vinden om contact met je te houden, maar als je het niet erg vind liever niet hier. Zeker nu wij dit besluit hebben genomen wil ik dit hoofdstuk afsluiten en dat gaat niet als ik maar op deze site blijf komen.
We kunnen of via hyves (als jij dit ook hebt) of via de mail. Als je dit wil kan je mij mailen via perro@zeelandnet.nl.
Laat je verdriet gewoon toe he dat heb je nodig.
xxx Heidi
Ik was er allemaal vrij nuchter onder toen zo van nou oke ik heb een bbz en moet vandaag geopereerd worden, maar de klap die kwam pas echt een week daarna toen ik ook besefte dat het niet zomaar een operatie was geweest maar weer het verlies van wat je hoopte dat jou kindje zou worden.
Ik ben net weer ongi geworden en mijn man en ik hebben er een goed gesprek over gehad en wij gaan er een streep onder zetten. Mijn man is vooral bang dat het weer gebeurd en heeft er z'n buik van vol, en als ik heel eerlijk ben ik ook. Heb toch het gevoel dat het laatste anderhalf jaar m'n leven vooral in het teken heeft gestaan van zwanger worden en het verdriet dat het met zich meebrengt als het fout gaat. Mijn leven is nu ook goed. Dat wil niet zeggen dat ik het soms niet moeilijk vindt om moeders achter de kinderwagen te zien lopen, want dat vindt ik wel, maar ik denk dat ik met ons besluit ook vrede kan hebben. Ben gelukkig al moeder van een geweldig kind en die koester ik.
Ik las laatst ergens zo'n mooi gezegde dat helemaal slaat op mij, dat vergeet ik nooit meer
OPGEVEN BETEKENT NIET ALTIJD DAT JE TE ZWAK BENT OM DOOR TE GAAN,
JE KUNT OOK STERK GENOEG ZIJN OM HET LOS TE LATEN
Wat mij ook heeft geholpen is veeeeel praten met vriendinnen, deel je verdriet. Denk niet dat mensen het vervelend vinden om je aan te horen, want als ze om je geven en van je houden doen ze dat met liefde. En kijk goed naar je kleine meid en besef hoeveel geluk je hebt dat ze in je leven is.
Ik zou het erg leuk vinden om contact met je te houden, maar als je het niet erg vind liever niet hier. Zeker nu wij dit besluit hebben genomen wil ik dit hoofdstuk afsluiten en dat gaat niet als ik maar op deze site blijf komen.
We kunnen of via hyves (als jij dit ook hebt) of via de mail. Als je dit wil kan je mij mailen via perro@zeelandnet.nl.
Laat je verdriet gewoon toe he dat heb je nodig.
xxx Heidi