Hoi Elly,
Nou zit ik toch echt regelmatig op het forum maar had dit topic nog niet eerder gezien. Er wordt ook zoveel geschreven.
Ik werd met 42 weken en 1 dag ingeleid. De vliezen werden gebroken rond 7 uur sochtends. Aan het infuus. Het duurde allemaal heel lang. Ik ben drager van de Groep B streptokok, dat was (gelukkig) bekend. Julian is de volgende dag om 5:47 geboren met behulp van de vacuumpomp. Hij heeft het erg benauwd gehad door die bacterie en doordat hij in het vruchtwater had gepoept en omdat het (te) lang duurde. Hij heeft maar een paar tellen bij me gelegen en toen werd hij direct meegenomen naar een andere kamer. Mijn vriend had nog net kunnen zien dat het een jongetje was. Julian had een apgarscore van 1. Hij is beademd en kreeg daardoor een klaplong. Door de bacterie kwam daar een longontsteking bij. Na ongeveer 3 kwartier reden ze hem in een couveuze en ingepakt in folie de verloskamer op en mochten we hem 2 minuutjes zien (niet vasthouden dus). Toen ging hij naar de IC. Rond 10 uur / half 11 mochten we naar hem toe. Hij lag aan veel draadjes en toestanden. Er was een drain bij zijn linkeroksel ingebracht om het vocht achter zijn longen af te voeren. Op mij kwam hij, ondanks de slechte start, over als een levenslustige baby, een vechter, een blijvertje zeg maar. Ik heb ook nooit getwijfeld of hij het zou halen, ondanks dat mijn vriend nogal depri terug kwam ongeveer 15 minuten na de geboorte. Hij was door de artsen die met Julian bezig waren weggestuurd en dacht dat hij het niet zou redden. Toen heb ik hem dus moeten troosten en opbeuren, ha ha! Kerels!
Omdat hersenschade door zuurstoftekort niet te beoordelen is zo vlak na de geboorte hebben we ons vooral de eerste weken wel zorgen gemaakt en waren dus ook extra blij met iedere nieuwe ontwikkeling.
Mijn schoonmoeder heeft over haar 2e zoon altijd al gezegd dat er iets met hem aan de hand was, maar niemand geloofde haar destijds. Hij heeft ook zuurstoftekort bij de geboorte gehad. Pas op de kleuterschool werd het voor buitenstaanders zichtbaar dat hij achterliep. Hij woont nu in een dorp voor verstandelijk gehandicapten en heeft het verstandelijke niveau van een 4 a 5 jarige. Omdat we deze situatie al van zo dichtbij hebben waren we extra bezorgd. Maar, zoals ik al zei, we waren (en zijn!) heel blij met elke ontwikkeling. Dat maakt ook dat je je grenzen gaat verleggen. Eerst denk je, als hij maar op ons reageert, dan gaat dat goed, dan denk je, als hij maar gaat rollen, enz. Maar hij is erg voorlijk en onze zorgen hebben we dan ook helemaal aan de kant gezet. Later zal vast nog wel blijken dat er ergens een steekje loszit, maar dat is dan vast erfelijk ipv door de geboorte gekomen, haha!
Na een week in het ziekenhuis mocht hij eindelijk mee naar huis. Toen konden we beginnen met wennen aan elkaar en met de borstvoeding, want dat liep nog voor geen meter. Gelukkig is dat ook allemaal goed gekomen.
Al met al een bevalling en kraamtijd waar ik niet met plezier op terugkijk. Ik had mijn verhaal dan ook nog niet gedaan bij alle bevallingsverhalen, maar omdat jij zo expliciet naar Julian vroeg is het toch een heel verhaal geworden. Wel goed trouwens, om het filmpje weer eens af te draaien in mijn hoofd.
Als je je zorgen maakt om je kindje (Yari toch? Ik ben nu al zo lang aan het typen, dat ik het even kwijt ben, sorry) dan kun je het beste op het CB vragen hoe zij er tegen aan kijken en je gevoel daar verwoorden. Hopelijk kunnen ze je dan geruststellen.
Groetjes,
Ellen mv Julian
