A
Anoniem
Guest
Hoi hoi,
zoals jullie wel weten zijn wij over 7wk uitgerekend van ons 2e zoontje.
Nu vragen we onszelf af, of we Dylano al een beetje kunnen laten wennen aan wat minder aandacht.
De aandacht zal toch verdeeld moeten worden, en het is tuurlijk niet de bedoeling dat hij jaloers wordt op zijn kleine broertje.
Ik weet dat ik hem zoveel mogelijk moet betrekken bij dingen die de kleine aangaan. En heb ookal de tip gehad om de kleine soms eens voor een middagje naar oma te brengen zodat ik (en papa) en Dylano iets met ons 2tjes of 3tjes gaan doen.
Dus dan volop de aandacht voor hem zeg maar.
Maar het gaat mij meer om de verandering van het moment dat de kleine er nog niet is, naar het moment dat hij er wel is. Hoe zal hij gaan reageren, zal hij boos of verdrietig gaan worden. Of juist heel erg lief tegen zijn broertje??
Is er een manier om dit nu al een beetje te stimuleren? Of moet ik Dylano zn gang laten gaan, en nix proberen te forceren??
Pffff.... Wat een vragen alweer hé?!
Ik merk toch wel hoe dichter ik bij de bevalling kom, hoe meer ik ga twijfelen van hoe het zal gaan.
Ik hoop dat jullie me een beetje gerust kunnen stellen en eventuele tips geven.
PS: Dylano snapt echt nog niet dat er een baby in mama's buik zit. Daar is hij echt nog te jong voor denk ik...
Liefs Debby.
zoals jullie wel weten zijn wij over 7wk uitgerekend van ons 2e zoontje.
Nu vragen we onszelf af, of we Dylano al een beetje kunnen laten wennen aan wat minder aandacht.
De aandacht zal toch verdeeld moeten worden, en het is tuurlijk niet de bedoeling dat hij jaloers wordt op zijn kleine broertje.
Ik weet dat ik hem zoveel mogelijk moet betrekken bij dingen die de kleine aangaan. En heb ookal de tip gehad om de kleine soms eens voor een middagje naar oma te brengen zodat ik (en papa) en Dylano iets met ons 2tjes of 3tjes gaan doen.
Dus dan volop de aandacht voor hem zeg maar.
Maar het gaat mij meer om de verandering van het moment dat de kleine er nog niet is, naar het moment dat hij er wel is. Hoe zal hij gaan reageren, zal hij boos of verdrietig gaan worden. Of juist heel erg lief tegen zijn broertje??
Is er een manier om dit nu al een beetje te stimuleren? Of moet ik Dylano zn gang laten gaan, en nix proberen te forceren??
Pffff.... Wat een vragen alweer hé?!
Ik merk toch wel hoe dichter ik bij de bevalling kom, hoe meer ik ga twijfelen van hoe het zal gaan.
Ik hoop dat jullie me een beetje gerust kunnen stellen en eventuele tips geven.
PS: Dylano snapt echt nog niet dat er een baby in mama's buik zit. Daar is hij echt nog te jong voor denk ik...
Liefs Debby.