Hallo allemaal
In juni heb ik mijn eerste miskraam gehad in de 6de week, deze kwam spontaan na een half jaar van intensief proberen. Ik baalde enorm maar goed ik had nog nergens last van dus dacht pech we moeten gewoon door.
In sept/okt was ik opnieuw zwanger. Had hier een beter gevoel over en was heel erg blij. Toen ik 6 weken was werd ik ziek misselijk de hele dag en dus kon ik niet meer werken. Ik wilde wel weten hoe het ervoor stond dus ik kreeg een echo met 81/2 week. Ik lag toen al ruim 2 weken ziek op bed. Die echo gaf aan dat het hartje van het kindje klopte maar dat het kindje 61/2 week was. Ik wist 99% zeker dat dit echt 81/2 week was. Ze zeiden mij toen dat dit wel kan maar dat twee weken verschil wel groot is maar dat ik twee weken later terug moest komen voor een tweede echo.
Ik ben toen gewoon ziek gebleven en geen miskraam gehad dus vol goede moed voor de tweede echo. En toen kwam de klap het kindje was niet gegroeid en het hartje klopte niet meer. Ik was heel erg verdrietig zo ziek en dan voor niets! Mijn moeder en zusje hebben al die tijd voor mijn dochter gezorgd want ik kon het gewoon niet ook mijn man heeft alles alleen moeten doen en dan nu gewoon allemaal voor niets!
Ik wilde niet wachten op een miskraam ik was ziek dus ik wilde zo snel mogelijk geholpen worden. Pas na 1 1/2 week kreeg ik de curretage al die tijd ziek geweest al was het wel iets minder geworden dan de eerste weken.
Nu voel ik me heel erg leeg ben verzwakt en moe en heb geen kindje meer in mijn buik. Aangezien ik van zoveel mensen afhankelijk ben omdat ik dus zo ziek wordt is het voorlopig van de baan. Na een jaar proberen en twee miskramen verder ben ik er even helemaal klaar mee. Mijn man en ik stoppen dan ook in ieder geval een tijd en wie weet voor altijd met proberen.
Ik droom s'nachts van het tweede kindje ik merk dat ik dit echt moet verwerken.
Nou ik heb het maar eens van me af geschreven ik hoop te horen hoe jullie met dit soort gevoelens omgaan.
Liefs
Lotte
In juni heb ik mijn eerste miskraam gehad in de 6de week, deze kwam spontaan na een half jaar van intensief proberen. Ik baalde enorm maar goed ik had nog nergens last van dus dacht pech we moeten gewoon door.
In sept/okt was ik opnieuw zwanger. Had hier een beter gevoel over en was heel erg blij. Toen ik 6 weken was werd ik ziek misselijk de hele dag en dus kon ik niet meer werken. Ik wilde wel weten hoe het ervoor stond dus ik kreeg een echo met 81/2 week. Ik lag toen al ruim 2 weken ziek op bed. Die echo gaf aan dat het hartje van het kindje klopte maar dat het kindje 61/2 week was. Ik wist 99% zeker dat dit echt 81/2 week was. Ze zeiden mij toen dat dit wel kan maar dat twee weken verschil wel groot is maar dat ik twee weken later terug moest komen voor een tweede echo.
Ik ben toen gewoon ziek gebleven en geen miskraam gehad dus vol goede moed voor de tweede echo. En toen kwam de klap het kindje was niet gegroeid en het hartje klopte niet meer. Ik was heel erg verdrietig zo ziek en dan voor niets! Mijn moeder en zusje hebben al die tijd voor mijn dochter gezorgd want ik kon het gewoon niet ook mijn man heeft alles alleen moeten doen en dan nu gewoon allemaal voor niets!
Ik wilde niet wachten op een miskraam ik was ziek dus ik wilde zo snel mogelijk geholpen worden. Pas na 1 1/2 week kreeg ik de curretage al die tijd ziek geweest al was het wel iets minder geworden dan de eerste weken.
Nu voel ik me heel erg leeg ben verzwakt en moe en heb geen kindje meer in mijn buik. Aangezien ik van zoveel mensen afhankelijk ben omdat ik dus zo ziek wordt is het voorlopig van de baan. Na een jaar proberen en twee miskramen verder ben ik er even helemaal klaar mee. Mijn man en ik stoppen dan ook in ieder geval een tijd en wie weet voor altijd met proberen.
Ik droom s'nachts van het tweede kindje ik merk dat ik dit echt moet verwerken.
Nou ik heb het maar eens van me af geschreven ik hoop te horen hoe jullie met dit soort gevoelens omgaan.
Liefs
Lotte