Voor Eva

[ANONYMOUS_USERNAME]

Lieve Eva,

jeetje klap op klap lijkt het wel. Ik heb je verhaal gelezen en krijg kippevel. Eerst te horen krijgen dat je tripletest niet goed is, daarna voor ene punctie gaan en dan horen dat je kindje al  is overleden. Maar wat vreselijk dat je je kindje bent verloren op het toilet. Jeetje dat moet een schok zijn. Had je dan geen weeen?

Zelf ben kwam ik met 17 weken voor een routineonderzoek bij de gynaecoloog. Met 13 weken nog een spartelend kindje, en nu bleek ons kindje te zijn overleden. Verbijstering was wat ik voelde, en natuurlijk intens verdriet. Later angst, wat als het weer gebeurd, en nu angst als ik nou niet meer zwanger word.

Ik ben blij te lezen dat jullie de draad oppakken en plannen maken. Voor mij was dat ook de manier om verder te kunnen. Ook al verwachten sommige mensen dat je huilend op de bank blijft zitten, het lost gewoonweg niets op. En dan jullie kind van 14 maanden, ook een wondertje, waar je   gelukkig van kan genieten. En dat moet ook ze verdiend het.

Bij mij is de bevalling wel ingeleid, en ik ben na 24 uur vanaf eerste moment van inleiden bevallen. De placenta kwam niet los, zodat ik ook   nog onder narcose moest. Lichamelijk vond ik uiteindelijk het vervelends dat de borstvoeding op gang kwam. Ik had vel last van stuwing, en ik   mocht er helemaal niets aan doen. Ik heb een G/H cup en mijn borsten waren keihard erg pijnlijk.

De oorzaak van het overlijden van ons kindje is nog niet bekend. We hebben nog geen uitslag van het chromosomenonderzoek en er is ook nog weefsel op kweek gezet. In ieder geval hebben ze mij en het kindje geen infectie gevonden, wel in de placenta, maar die is waarschijnlijk na het overlijden ontstaan.

Ondertussen pakken wij ook de draad weer op. We zijn samen op vakantie geweest (de kids naar opa en oma), even aandacht voor elkaar. En we hopen toch nog ooit samen een kindje te krijgen.

Ik heb het hier al vaker gezegd, maar het geldt ook voor jou:
leef naar die mooie dag toe, misschien met een kindje in je buik. Geniet van je kleine meid en geniet van alle zonnestralen die het leven je biedt.
Zorg dat je later terug kan denken: ik heb intens verdriet gekend, maar ook intens genoten.

Sterkte
Miep

 

[ANONYMOUS_USERNAME]

Hoi Miep en de rest die dit lezen,

Mijn verhaal helemaal.
Dus ik krijg te horen dat de tripletest niet goed is.   1/72 kans op een kindje waar iets mee scheelt.   Mijn wereld wordt op zijn kop gezet.   Huilend en compleet over mijn toeren rijden we terug naar huis met een afspraak in een groot ziekenhuis 4 dagen later, voor een gesprek en een vruchtwaterpunctie.   Ik hoor de gyn nog zo zeggen dat ik me nergens zorg over moet maken, het is enkel een test.   Toch voel ik op dat moment onbewust al aan dat het niet klopt.   Op de echo die gemaakt wordt, zien we duidelijk dat het kindje minder beweeglijk is.(nooit een goed teken)Toch probeer ik er de moed in te houden.  (Misschien sliep het)  Dat was donderdag.   Ik verwittig mijn moeder en schoonouders.
Zaterdag voel ik denk ik voor de eerste keer ons kindje te voelen, zeker ben ik natuurlijk niet en het zou wel erg raar zijn, want het was minder beweeglijk.
Wanneer we aankomen bij de ex van mijn parner om zijn andere dochtertje op te halen voor het weekend, horen we van haar nieuwe man dat ze een miskraam gehad heeft.   Mijn reactie; tranen met tuiten, ik vond het zo erg voor haar en ik zou de volgende zijn.   Camille, mijn stiefdochterje van 4, vertelt me dat de baby in  mama's buik  niet goed was en dat ze hem hebben weggehaald.   Ik probeer me sterk te houden.   Ik denk niet dat zij al ten volle beseft wat er is gebeurd.   Ze is ook nog zo klein.   We hadden haar de week voordien verteld dat ze bij ons ook nog een broertje of zusje zou krijgen en was danig in de weer met mijn beginnend buikje.
We overleven het weekend dankzij onze spruiten.
Maandag brengen we Gaëlle (14 maanden) naar mijn tante en gaan naar het ziekenhuis.   We krijgen uitleg van iemand van de dienst medische genetica over wat er gaat gebeuren.   We vertrekken met een bang hartje naar de kamer waar de punctie zal gebeuren en ik wordt klaargemaakt voor een voorbereidende echo.   Daarop zie ik onze smurf maar hij beweegt niet.   Ik zie de dokter inzoomen en kan het hartje niet zien kloppen.   Ik kijk naar mijn man en hij naar mij.   Ik wilde net gaan zeggen tegen de dokter dat ik het hartje niet zag kloppen, toen hij zei dat hij slecht nieuws had.   Ik begin hartverscheurend te huilen, mijn man en de arts proberen me te troosten.   Wanneer ik enigszins rustiger geworden ben, vertelt de arts dat het kindje heel erg opgezwollen zit van het vocht.     We kijken nog even naar de echo en ik vraag hem om nog een laatste foto te nemen.   Hij zegt dat ik voor de 'bevalling' best contact opneem met mijn eigen gyn, maar verwittigt hem alvast.
Als we thuiskomen bel ik hem meteen.   Ik wil graag weten waar ik aan toe ben.
Hij legt me uit dat de beste manier om te bevallen is dat ik 's ochtends ingeleid word met een pilletje dat in de baarmoederhals wordt ingebracht en dat die zal verweken en ik misschien wat pijn zal voelen en dan zal bevallen en nadien een curretage krijg.
Ik maak een afspraak voor donderdag.
Hij brengt de pilletjes in en we gaan naar huis.   Mijn moeder komt bij ons voor als ik me niet goed voel en we snel naar het ziekenbuis moeten, zodat Gaëlle niet mee hoeft.   Rond 17 uur is er nog niets gebeurd, geen pijn, geen krampen en zeker geen weeën.  
We worden rond 18 uur terug bij de gyn verwacht.   Hij brengt opnieuw twee pilletjes in, dit keer hoger en het doet verschrikkelijk veel pijn.
We worden weer naar huis gestuurd.   We beslissen in de terugweg nog snel even langs de supermarkt te rijden en daar gebeurt het ondenkbare.   Mijn water breekt.   Ik voel vanalles langs de pijpen van mijn broek naar beneden lopen.   We gaan snel langs de kassa en ik rijd naar huis.   Ik roep thuis snel mijn mama en ga op het toilet zitten.   Ondertussen bel ik de gyn.   Hij raad me aan op een emmer te gaan zitten, want het vruchtje kan nu dadelijk komen.   Ik denk: Eikel, waarom heb je met dat daarnet niet gezegd?   Op het moment dat ik wil overstappen op de emmer voel ik ites zakken en hoor ik het in het toilet vallen.   Ik heb ontzettende buikpijn.   Ik steek een handdoek tussen mijn benen, ik bloed als een rund, en pak een wegwerphandschoen in de kast.   Ik grabbel in de pot en haal een kindje boven.   Het eerste wat ik kon zeggen, oh, kijk het is ons kindje en het is een jongetje.   Mijn mama begint te huilen, mijn man komt kijken.   We leggen het in een emmertje en vertrekken naar het ziekenhuis.   Nu heb ik pas weeën.   We worden tegengehouden voor een routinecontrole van de politie en ik schiet uit mijn sloffen.   De agent ziet wat er aan de hand is en laat ons gelukkig onmiddellijk verder rijden.   Chance voor hem, want het zou anders zijn beste dag niet geweest zijn.   Ik kan me niet herinneren dat ik zulke weeën had toen Gaëlle geboren werd.
In het ziekenhuis krijg ik een infuus en wordt ik gecurreteerd.   End of story.
Veel medeleven op mijn werk.   Een collega van mij was 1 dag na mij uitgerekend en heeft schrik om me onder ogen te komen, ze schaamt zich dat ze zwanger is.  

Voor mij was het het belangrijkste dat ik Maxim heb gezien, nu kon ik afscheid nemen.   Moest ik hem niet gezien hebben, zou dat het voor mij een heel stuk moeilijker gemaakt hebben om afscheid te nemen.
En Gaëlle wordt nu natuurlijk overstelpt met liefde.

Ach, weet je, je moet alles een beetje leren relativeren en ik geef toe dat ik dat al veel moeten doen heb in mijn leven.
Wat zouden we gedaan hebben als het niet overleden was en de uitslag van de punctie voorhanden?   Waarschijnlijk hadden we het laten weghalen, en dat zou veel zwaarder geweest zijn.   Nu heeft de natuur haar werk gedaan, en dat is een hele troost.

Eva

 

[ANONYMOUS_USERNAME]

Hoi Miep en de rest die dit lezen,

Mijn verhaal helemaal.
Dus ik krijg te horen dat de tripletest niet goed is.   1/72 kans op een kindje waar iets mee scheelt.   Mijn wereld wordt op zijn kop gezet.   Huilend en compleet over mijn toeren rijden we terug naar huis met een afspraak in een groot ziekenhuis 4 dagen later, voor een gesprek en een vruchtwaterpunctie.   Ik hoor de gyn nog zo zeggen dat ik me nergens zorg over moet maken, het is enkel een test.   Toch voel ik op dat moment onbewust al aan dat het niet klopt.   Op de echo die gemaakt wordt, zien we duidelijk dat het kindje minder beweeglijk is.(nooit een goed teken)Toch probeer ik er de moed in te houden.  (Misschien sliep het)  Dat was donderdag.   Ik verwittig mijn moeder en schoonouders.
Zaterdag voel ik denk ik voor de eerste keer ons kindje te voelen, zeker ben ik natuurlijk niet en het zou wel erg raar zijn, want het was minder beweeglijk.
Wanneer we aankomen bij de ex van mijn parner om zijn andere dochtertje op te halen voor het weekend, horen we van haar nieuwe man dat ze een miskraam gehad heeft.   Mijn reactie; tranen met tuiten, ik vond het zo erg voor haar en ik zou de volgende zijn.   Camille, mijn stiefdochterje van 4, vertelt me dat de baby in  mama's buik  niet goed was en dat ze hem hebben weggehaald.   Ik probeer me sterk te houden.   Ik denk niet dat zij al ten volle beseft wat er is gebeurd.   Ze is ook nog zo klein.   We hadden haar de week voordien verteld dat ze bij ons ook nog een broertje of zusje zou krijgen en was danig in de weer met mijn beginnend buikje.
We overleven het weekend dankzij onze spruiten.
Maandag brengen we Gaëlle (14 maanden) naar mijn tante en gaan naar het ziekenhuis.   We krijgen uitleg van iemand van de dienst medische genetica over wat er gaat gebeuren.   We vertrekken met een bang hartje naar de kamer waar de punctie zal gebeuren en ik wordt klaargemaakt voor een voorbereidende echo.   Daarop zie ik onze smurf maar hij beweegt niet.   Ik zie de dokter inzoomen en kan het hartje niet zien kloppen.   Ik kijk naar mijn man en hij naar mij.   Ik wilde net gaan zeggen tegen de dokter dat ik het hartje niet zag kloppen, toen hij zei dat hij slecht nieuws had.   Ik begin hartverscheurend te huilen, mijn man en de arts proberen me te troosten.   Wanneer ik enigszins rustiger geworden ben, vertelt de arts dat het kindje heel erg opgezwollen zit van het vocht.     We kijken nog even naar de echo en ik vraag hem om nog een laatste foto te nemen.   Hij zegt dat ik voor de 'bevalling' best contact opneem met mijn eigen gyn, maar verwittigt hem alvast.
Als we thuiskomen bel ik hem meteen.   Ik wil graag weten waar ik aan toe ben.
Hij legt me uit dat de beste manier om te bevallen is dat ik 's ochtends ingeleid word met een pilletje dat in de baarmoederhals wordt ingebracht en dat die zal verweken en ik misschien wat pijn zal voelen en dan zal bevallen en nadien een curretage krijg.
Ik maak een afspraak voor donderdag.
Hij brengt de pilletjes in en we gaan naar huis.   Mijn moeder komt bij ons voor als ik me niet goed voel en we snel naar het ziekenbuis moeten, zodat Gaëlle niet mee hoeft.   Rond 17 uur is er nog niets gebeurd, geen pijn, geen krampen en zeker geen weeën.  
We worden rond 18 uur terug bij de gyn verwacht.   Hij brengt opnieuw twee pilletjes in, dit keer hoger en het doet verschrikkelijk veel pijn.
We worden weer naar huis gestuurd.   We beslissen in de terugweg nog snel even langs de supermarkt te rijden en daar gebeurt het ondenkbare.   Mijn water breekt.   Ik voel vanalles langs de pijpen van mijn broek naar beneden lopen.   We gaan snel langs de kassa en ik rijd naar huis.   Ik roep thuis snel mijn mama en ga op het toilet zitten.   Ondertussen bel ik de gyn.   Hij raad me aan op een emmer te gaan zitten, want het vruchtje kan nu dadelijk komen.   Ik denk: Eikel, waarom heb je met dat daarnet niet gezegd?   Op het moment dat ik wil overstappen op de emmer voel ik ites zakken en hoor ik het in het toilet vallen.   Ik heb ontzettende buikpijn.   Ik steek een handdoek tussen mijn benen, ik bloed als een rund, en pak een wegwerphandschoen in de kast.   Ik grabbel in de pot en haal een kindje boven.   Het eerste wat ik kon zeggen, oh, kijk het is ons kindje en het is een jongetje.   Mijn mama begint te huilen, mijn man komt kijken.   We leggen het in een emmertje en vertrekken naar het ziekenhuis.   Nu heb ik pas weeën.   We worden tegengehouden voor een routinecontrole van de politie en ik schiet uit mijn sloffen.   De agent ziet wat er aan de hand is en laat ons gelukkig onmiddellijk verder rijden.   Chance voor hem, want het zou anders zijn beste dag niet geweest zijn.   Ik kan me niet herinneren dat ik zulke weeën had toen Gaëlle geboren werd.
In het ziekenhuis krijg ik een infuus en wordt ik gecurreteerd.   End of story.
Veel medeleven op mijn werk.   Een collega van mij was 1 dag na mij uitgerekend en heeft schrik om me onder ogen te komen, ze schaamt zich dat ze zwanger is.  

Voor mij was het het belangrijkste dat ik Maxim heb gezien, nu kon ik afscheid nemen.   Moest ik hem niet gezien hebben, zou dat het voor mij een heel stuk moeilijker gemaakt hebben om afscheid te nemen.
En Gaëlle wordt nu natuurlijk overstelpt met liefde.

Ach, weet je, je moet alles een beetje leren relativeren en ik geef toe dat ik dat al veel moeten doen heb in mijn leven.
Wat zouden we gedaan hebben als het niet overleden was en de uitslag van de punctie voorhanden?   Waarschijnlijk hadden we het laten weghalen, en dat zou veel zwaarder geweest zijn.   Nu heeft de natuur haar werk gedaan, en dat is een hele troost.

Eva

 

[ANONYMOUS_USERNAME]

Lieve Eva,

even een korte reactie, later zal ik uitgebreid reageren. Ik moet je verhaal even laten bezinken, maar wat een kloothommels dat ze je naar huis hebben gestuurd. Ik ben 2 dagen in het ziekenhuis geweest, 4 keer zijn er pilletjes ingebracht en hoe later het werd, hoe versufter. Dat ze jou zo naar huis hebben gestuurd.

Heel veel liefs
Miep

 

[ANONYMOUS_USERNAME]

Eva,

met verbijstering lees heb ik jouw verhaal gelezen. Het is al zo vreselijk om je kindje te verliezen, maar de begeleiding bij jou is wel erg slecht geweest. Dat ze je zo naar huis hebben gestuurd, terwijl ze die tabletjes hebben ingebracht.

bevallen van een overleden kindje is al zo emotioneel, en dan word je ahw gewoon op straat gezet. Het inbrengen van die tabletjes is erg pijnlijk, moest je niet eerst een uur blijven liggen?
Normaal gesproken brengen ze de pilletjes in met een soort glijmiddel, bij kon dat niet omdat ik er allergies voor ben (bij mijn eerste kind is er ook ingeleid en ik kan je vertellen dat zo'n allergie geen pretje is). Hebben ze bij wel  een glijmiddel gebruikt, of weet je dat niet.

Maar goed ik moest dus een uur blijven liggen, en na de eerste serie van pilletjes hebben we nog wat rondgelopen in het ziekenhuis. Bij de tweede serie pillen (4 uur later) lukte dat al niet meer, omdat ik versuft werd, en mijn temperatuur flink ging stijgen. Ik kreeg het enorm koud en voelde me echt beroerd. Na de vierde serie pillen   ben ik in een slaap geraakt, was of zich wel fijn, want daardoor voel je de pijn niet. 's nachts kreeg ik weeën, ze wilde me nog pijn stilling geven, maar dat wilde ik niet (ik heb ooit de nodige complicaties gehad, na pijnstilling en dat wilde ik voorkomen). Uiteindelijk was het niet meer te houden en heb ik toch wat pijnstilling gehad. Al met al ben ik 24 uur bezig geweest, en helaas kwam de placenta niet vanzelf en moest die nog operatief verwijderd worden.

Maar ik ben dus wel twee dagen in het ziekenhuis geweest (een nacht), met een waanzinnig goede begeleiding. Het kindje werd heel lief op een kleedje in een mandje gelegd, en ik heb het op mijn gemak kunnen bekijken en aanraken.

Als ik jou verhaal dan zo lees, dan vind ik dat de gynaecoloog zich moet schamen. Juist in zo'n proces moet je begeleid worden en is emotionele steun zo ontzettend belangrijk.

Fijn dat ze op je werk begrip hadden. Bij mij was dat ook wel zo, maar ik werk met alleen maar mannen en dan is het sfeertje toch wel anders. Maar vooral mijn 'baas' en onze bedrijfsarts waren erg lief voor me. Ik hoop dat jij en je collega er samen over kunnen praten, want voor jou is het heel erg, maar voor haar is het ook een schok, en zij moet gewoon blij zijn met haar zwnagerschap.

Hoe is jullie (stief)dochter eronder, want voor haar was het de tweede in één week? Mijn dochters hebben vreselijk gehuild en de oudste stelde heel veel vragen. Soms komen ze nog wel eens ergens en dan vertellen ze dat onze baby dood is. Ik begrijp dat jullie een goed contact hebben met de ex van je man.

Ik hoop voor je dat je het allemaal een plaatsje kan geven. Blijf hier maar veel praten, samen komen we er weer uit. Geniet van jullie meisjes en van elkaar.

Liefs Miep