Lieve Marieke en Lyanne,
Wat ontzettend lief van jullie!! Dank je wel. Het valt inderdaad heel vaak niet mee, maar aan de andere kant wil ik ook niet altijd zeuren. Alleen zoals gisteren, dat onderwerp over één zondag alleen, dan kan ik het toch even niet na laten te reageren. Overigens niet verkeerd bedoeld, maar je snapt wel wat ik bedoel.
Nogmaal, lief van jullie hoor. En eens komt de dag dat ik ook weer speciaal ben voor iemand.
Het onderstaande gedicht vond ik een tijd geleden op internet:
De pijn zal een plek krijgen
het verwerken moet nog komen
Het is nu nog verward
weg zijn al mijn dromen
Op een dag word ik wakker
met weer een fijn gevoel
Dat begint het aanvaarden
dan krijgt mijn leven weer een doel
Nu is het nog duister
maar er komt een nieuwe start
Dan vindt iemand in deze wereld
weer de weg naar mijn hart
Ik ben nu volop bezig met de verwerking van wat er is gebeurd en nog gebeurt en hoop dat ik spoedig een dikke streep kan zetten onder dit rampjaar (een jaar geleden kwam ik er achter dat M. niet de man was die ik dacht dat hij was). Uiteindelijk kom ik er vast en zeker veel sterker uit. Het kost me alleen enorm veel energie. Dat zou het sowieso al kosten, maar met 2 van die kleine mannekes erbij, nog veel meer. Gelukkig kan ik wel met tijden van ze genieten. Als ik hen niet had gehad, was ik vast in bed gekropen met de dekens over mijn hoofd. Dus alleen daarvoor ben ik al dankbaar dat ik die twee heb. Want het heeft geen zin om je leven niet door te leven. Hij gaat ook door met zijn leven (weliswaar alsof er niks gebeurd is, maar dat is een ander verhaal). Ik ben er van overtuigd dat hij de rekening nog wel een keer gepresenteerd krijgt. En eerlijk is eerlijk, stiekem zal ik dan gniffelen in mijn hand (of hem keihard in zijn gezicht uitlachen, dat weet ik nog niet!).
Groetjes Fonske.
