Voor Karin

Hoi Karin,

Ik heb helaas niet veel tijd om te reageren op je berichten, maar ik lees ze allemaal en leef met je mee.

Ik las al een paar keer dat je in verband met je werk/studie richting Maastricht gaat verhuizen. Ik kan me voorstellen dat je nu helemaal geen zin hebt in een verhuizing, je hebt nu hele andere dingen aan je hoofd natuurlijk. Ik woon ook vlakbij Maastricht en wou je dit alleen even laten weten. Ben je bekend in Maastricht en heb je hier ook vrienden/familie wonen of is het puur voor je werk?

Hou je taai!

Groetjes,
Dionne
 
Hoi Dionne,

Ik heb in Maastricht gestudeerd, dus heb er al 6 jaar gewoond. Heb daar ook mijn Zuid-Limburgse man opgeduikeld... Ivm mijn opleiding/werk moesten wij naar Eindhoven verhuizen. We wisten toen al dat het tijdelijk zou zijn en dat ik voor het vervolg terug moest naar Maastricht. Sinds kort weten we dat ik daar waarschijnlijk voor 6 jaar aan de slag kan en dus loont het zich om daar een woning te kopen (gelukkig! Huren vind ik zo'n gedoe, duur en moeilijk). We zijn al druk aan het zoeken...
Maar het is natuurlijk een vreselijke timing. Ik kan de stress van kopen, verkopen, hypotheken en makelaars nu eigenlijk niet gebruiken, maar het zal moeten. Ik moet op 1 oktober echt daar beginnen en op en neer reizen is helemaal vreselijk...

Mijn man vindt het heerlijk om weer terug te gaan naar "zijn" Limburg en mijn schoonfamilie woont daar nog steeds. Een hele goede vriendin van mij werkt in Maastricht, dus ik ken mensen genoeg. Ik heb jaren met plezier in het uiterste zuiden gewoond, dus ik denk dat ik me ook nu wel weer thuis ga voelen daar. En hopelijk dan rust, reinheid en regelmaat... Niet voor Christian, maar voor mama zelf!!

Groetjes, Karin

PS de jeuk is over en ik zie niet meer geel, mijn lever is aan het genezen gelukkig. Maar het heeft er flink ingehakt: ik ben 8 kilo lichter, ik heb geen conditie meer (dat kleine beetje dat ik na de bevalling had teruggewonnen is weer helemaal foetsie), ik ben nog erg moe en heb af en toe nog galsteenaanvallen (wacht nog op operatie, maar eerst moet lever helemaal goed zijn...). En dan natuurlijk de psychische/emotionele effecten van alles bij elkaar... Ik denk niet dat 2007 ooit ga vergeten ... Pfff, wat een jaar...
 
Hoi Karin,

Gelukkig ben je wel bekend in Maastricht en heb je er genoeg mensen om je heen. Dat is in ieder geval beter dan in jouw situatie naar een stad te moeten verhuizen waar je in je uppie bent. Ik moest wel even lachen over de opmerking dat je  in Limburg  opgeduikelde man blij is om terug te gaan. Ik zou hier ook niet snel weg gaan, erg hè!  Ik ga  trouwens vanwege de afstand niet naar de bijeenkomst van de andere forum-mama's. Voor Senne is dat toch een eindje in de auto. Erg jammer, want het lijkt me leuk om iedereen te zien.

Balen trouwens dat je moet wachten op die operatie. |Heb je enig idee hoe lang het gaat duren?  Is het trouwens niet gek om zelf arts te zijn en dan in behandeling te zijn? Misschien een gekke vraag, maar dat lijkt me zo..

Groetjes,
Dionne
 
Hoi Dionne,

Ja, ik kan het een beetje begrijpen dat je niet snel weg zou gaan, Limburgers zijn de meest honk-vaste mensen die ik ken! Maar ik voel me er wel thuis, dus dat komt wel goed. Hebben nu ook een huisje in Maastricht op het oog, we gaan volgende week kijken met onze eigen makelaar, om daarna een bod te kunnen doen. Spannend hoor!

En nee, is geen gekke vraag, want het is soms ook erg vreemd om als dokter bij de dokter te komen! Toen ik net afgestudeerd en aan het werk was kreeg ik een griepje, terwijl ik nachtdiensten moest draaien. Ik voelde me ziek, maar niet zo ziek en met maximale dosis paracetamol en ibuprofen voelde ik me aardig wat en dus doorgewerkt. Mijn hoest werd steeds indrukwekkender en na een week verdween de koorts. En toen was ik klaar met werken en werd ik heel erg ziek! Bleek ik een longontsteking te hebben... Die ik nooit opgelopen zou hebben als ik niet stug had doorgewerkt... Dus nee, dokteren aan mezelf doe ik echt niet meer, ik heb de neiging om dingen niet zo serieus te nemen...
Dus tegenwoordig ga ik voor alles netjes naar de huisarts, net zoals ieder ander. Meestal op aandringen van mijn man ...

Tijdens de zwangerschap werd ik doorverwezen naar het ziekenhuis ivm bloeddruk en dat was dus mijn "eigen" ziekenhuis (dringend advies verloskundige). Was wel even vreemd, de arts die mij onderzocht was een collega die ik tijdens diensten vaak tegenkwam en met voornaam aansprak. En zo iemand doet dan een inwendig onderzoek...
Maar ja, op dat moment was ik zo ziek dat het me weinig kon schelen en ach, iedereen deed gewoon normaal. Dus ben ik in mijn eigen ziekenhuis bevallen, werd mijn kereltje onderzocht door de kinderarts in opleiding (wederom iemand die ik goed kende, ditmaal zelfs iemand die ik als stagiaire begeleid had..) en ach het is helemaal goed gekomen.

Nu met de lever ben ik wel heel bewust naar een ander ziekenhuis gegaan! Want de lever is o.a. onderdeel van mijn eigen specialisatie en dan zou ik dus echt bij mijn directe collega's of bazen op het spreekuur of ehbo komen... No way!!! Als patient heb toch een hele andere rol en bovendien hebben mijn collega's niets met mijn gezondheid te maken, behalve dat wat ik hun vertel...

Het heeft ook wel voordelen: ik begrijp natuurlijk precies wat ze me vertellen, je krijgt toch een beetje vip-behandeling en dingen kunnen gewoon sneller geregeld worden. Maar het blijft vreemd...

Groetjes, Karin
Mama van Christian (17 weken)
 
Terug
Bovenaan