voor Mama van Marijn

A

Anoniem

Guest
Hoi meis,

Ik heb even een nieuwe topic aangemaakt. Is misschien net iets overzichtelijker zo. (Ik vind het wel al heel gezellig op ons maart 2009 forum!)

Leuk, jij en ik zitten echt in hetzelfde scenario: zwanger van ons 3e kindje, allebei al twee jongens  en 35 jaar oud (ik word in dec. 36). Ik voel me eigenlijk niet onzekerder i.v.m. mijn leeftijd. Maar dat komt misschien ook omdat in mijn omgeving de meeste  zwangeren  nog   ouder zijn dan ik (38, 39).

Tot nu toe voel ik me over deze zwangerschap wat zekerder dan bij de eerste twee. Ik maakte me bij met name de eerste ontzettend druk of het wel zou blijven zitten. Bij ieder krampje raakte ik helemaal in de  stress.  Was ook wel logisch omdat het zo lang geduurd had allemaal kon ik de gedachte aan een miskraam echt niet verdragen. Bij de tweede twijfelde ik vaak of ik het wel genoeg voelde bewegen. Hij was veel rustiger dan de eerste, daar werd ik vreselijk onzeker van. Ik ben echt wel 5 keer in paniek naar het z-huis gereden voor een hartfilmpje, of echo ofzo.

Maar eerlijk gezegd heb ik me nooit veel zorgen gemaakt om afwijkingen o.i.d. Ik weet ook niet waarom.

Vooral sinds de zwangerschap en geboorte van ons 1e kind ben ik van een echte perfectionist en controlfreak wat meer overgestapt op het motto 'het komt zoals het komt'. Dat moest ook wel, want ik maakte het mezelf (en anderen) echt veel te moeilijk met mijn toenmalige levenswijze en brandde uiteindelijk helemaal op. Dat heeft me doen inzien dat je in het leven heel veel niet kunt controleren en dat het dus ook geen zin heeft om daar energie in te stoppen. Niet alles is maakbaar, ook al zijn er veel mensen die je dat willen doen geloven. Ik heb geleerd om minder te piekeren, meer te genieten van hier en nu en te accepteren dat niet-perfect goed genoeg is in heel veel gevallen.

Klinkt misschien allemaal wat zwaar op de hand, maar bovenstaande heeft veel te maken met waarom ik geen prenataal onderzoek wil.

Maar nogmaals, ik kan iedereen die er wel voor kiest ook begrijpen, je moet gewoon doen wat goed voelt. En ik zal deze zwangerschap vast nog heel wat momenten hebben dat ik me verschrikkelijk druk maak om vanalles en nog wat. Maarja, dan kan ik mooi al die hormonen de schuld geven, haha!!

X Roosmarijn

 
Hoi Roosmarijn,
wat leuk zie ik ineens een topic ' voor de mama van marijn'.
Ja ik vond het ook heel fijn jouw verhaal te lezen. Twee jongens, 3e op komst en 35 bijna 36 jaar. Het is een heel emotioneel geladen onderwerp prenataal testen. Des te meer dat het los van je baby, de keuze om het wel of niet te doen ook heel veel over jezelf zegt. Ik moet je eerder bekennen dat ik eigenlijk nooit praat over prenataal testen in mijn eigen omgeving, alleen hier op het forum. Mensen reageren vaak direct met een mening, vooroordeel en soms zelfs verwijtend. Dat vind ik heel naar.
Ik heb begrepen van de VK dat wanneer je 36 jaar bent bij 18 weken zwangerschap je direct een punctie kunt doen en de combinatietest kan overslaan. Ik ga de komende weken met mijn man het één en ander op een rij zetten over het testen.
Wat het beste bij ons past en waar wij ons goed bij voelen.

Ik weet in ieder geval dat in ons huidige leven ik me niet goed kan voorstellen dat ik het red met  een gehandicapt kind in ons gezin. Dat klinkt heel hard en dat realiseer ik me ook heel goed. En daarom spreek ik het dus ook nooit uit. Maar zo voel ik het wel. En dat oprechte gevoel in mezelf kan ook niet negeren.
Maar ik snap helemaal als je zegt, het komt zoals het komt.
Ik herken ook dat je zegt, ik maak me minder zorgen om krampjes, pijntjes, trekjes ed. in je buik. Ik weet nu het hoort erbij en de baby groeit in mijn baarmoeder en daarom voel je alles trekken en krampen ;;))
Ik voel me in ieder geval een stuk zekerder over de bevalling en als het kindje er dadelijk is. We hebben dat al 2 keer gedaan en ik weet zeker dat het een 3e keer ook lukt.

Heb jij een voorgevoel over het geslacht? Ik denk zelf een meisje. Waarom ik dat denk weet ik niet. Een jongen lijkt me namelijk net zo leuk. Ik heb 2 geweldige knapen, dus een derde zou ook fantastisch zijn., Maar iets aan deze zwangerschap voelt anders .... nou ja het duurt nog even voordat zich dat bekent maakt.

veel groetjes mama van marijn
 
Hee mama van Marijn,

Ik heb nog geen sterk gevoel over het geslacht. Maar mijn oudste heeft zijn broertje voorspeld en zegt nu dat het een zusje is. En stiekem hoop ik dat hij gelijk heeft. Ook zo'n taboe, hopen op een jongen of een meisje. Ik zou echt heel graag een meisje krijgen, waarom weet ik niet. Natuurlijk ben ik ook gelukkig als ik straks 3 jongens heb, maar ik ben zo nieuwsgierig naar moeder zijn van een meisje. Bij de eerste dacht ik echt tot aan de laatste perswee aan toe dat het een meisje zou zijn, ha, niet dus! Dus bij de tweede wist ik het gewoon niet, maar de oudste zei voortdurend dat hij een broertje zou krijgen.

Daarom wil ik deze keer ook graag al tijdens de zwangerschap weten wat het wordt, Ik word nu al ongeduldig namelijk, haha!!. Maar mijn vriend wil dat absoluut niet, dus we moeten nog zien hoe we dat gaan aanpakken...

Wat vervelend, he als mensen zo bevooroordeeld zijn over prenataal testen. Ieder individueel geval is toch weer anders. Laat mensen in hun waarde, ook al beslissen ze misschien iets wat jij absoluut niet zou doen.

Toen ik nog niet zwanger was van mijn eerste, maar daar wel al jaren op wachtte en inmiddels de wanhoop nabij was, raakte een van mijn beste vriendinnen onverwacht zwanger. Zij vond zichzelf op dat moment,  vanwege allerlei omstandigheden,  echter totaal niet in staat om moeder te worden, bovendien wilde haar man het ook niet. Zij heeft toen, na heel zorgvuldig overwegen, gekozen voor abortus. Dit was voor haar een heel moeilijk traject. Ik merkte dat mensen in onze omgeving het haar heel erg kwalijk namen en dat ze dat tegenover mij niet kon maken etc.etc. Maar ze realiseren zich niet hoe vreselijk ingrijpend zo'n beslissing is. Ze heeft er geen spijt van, maar nog altijd veel verdriet. Ik vond het zelf vooral heel moeilijk om haar verdriet te zien naast dat van mijzelf. Maar het heeft onze relatie nooit geschaad, maar juist verdiept.

Hmmm, ik denk dat ik maar eens even heerlijk op de bank ga liggen met een dekentje. De jongste slaapt en de oudste is met vrienden op pad. Heb jij het ook steeds zo koud? Ik heb echt voortdurend rillingen en/of kippenvel, bijna alsof ik koorts heb ofzo.

Tot later!
X Roosmarijn

 
Hallo Roosmarijn,

wat een leuke naam heb je trouwens ... was onze meisjesnaam voor ons eerste kindje: Roosmarijn voor een meisje, Marijn voor een jongen. En het werd een jongen .
Maar wat een heftig verhaal van jouw vriendin zeg. Ik heb nog nooit een abortus ervaring dichtbij meegemaakt. Maar het lijkt me een levenslange keuze die je altijd meedraagt. Wat als? lijkt me een terugkerende  vraag.
en ja koud, ik heb het 's avonds heel koud. En dat bij dit mooie zomerweer!
ongelofelijk he?

liefs mama van marijn
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan