Hoi Miep,
Ja , de begeleiding liep helemaal spaak. Het gekke is dat ik zelf verpleegkundige ben en dat minder gemerkt heb op dat moment dan de buitenwereld. Alhoewel ik absoluut niet wist wat me te wachten stond, ik ben namelijk ook absoluut niet met wroedkunde bezig.
Ik weet niet of hij glijmiddel gebruikt heeft. De tweede keer dat de tabletten ingebracht werden, heet hij me wel heel erg veel pijn gedaan, maar volgens mijn man heeft hij echt zitten wroeten in mij. Mijn man vermoed dat hij iets probeerde los te wroeten om het sneller te doen gaan. En boy, het ging toen snel.
Ja, Camille, ik heb er wel medelijden mee, maar ik weet niet o zij er zich nog iets van herinnerd. Ik heb bewust niets gezegd omdat we haar niet zo vaak zien (1 weekend om de 2 weken) en omdat ze toch nog heel klein is. Ze wist wel dat ik zwanger was en omdat ze spontaan over de baby van haar mama vertelde, heb ik verondersteld dat ze begreep dat ik ook zwanger was en gewacht tot ze met vragen kwam.
Maar ze is nog zo klein en ik denk eerlijk gezegd niet dat ze beseft heet dat ik zwanger was en ook een kindje verloren ben. Ze heeft er niets meer over gevraagd.
Waar ze wel vragen over stelt is over de foto die de gyn de laatste keer nam en die op de kast staat. Ze weet dat dat haar broertje is dat dood geboren is, maar ik heb momenteel niet de indruk dat ze de link legt. Ze rept op die momenten ook niets meer over de baby van haar andere mama (zoals zij ze noemt). Ik denk dat ze het niet echt begrijpt.
Neen, we hebben niet zo'n goed contact met mijn man zijn ex, maar we zijn wel veel dichter bij elkaar gekomen, nu we allembei een miskraam hebben gehad en dat is voor iedereen een goede zaak. Voor de eerste keer mag Camille nu (zonder tussenkomst van een advocaat, ik heb haar zel gebeld om het te vragen) een weekje bij ons komen in de vakantie. En zo bouwen we het stillaan verder op tot ze een maand mag komen. Het ligt bij haar allemaal niet zo eenvoudig, ze heeft immers net vernomen dat ze beter geen kinderen meer krijgt en dan moet ze haar dochter nog een week afgeven ook. Maar ja, het blijft wel Tom zijn kind ook, en ik heb de indruk dat ze dat nu EINDELIJK begrepen heeft, dat dat mijn man heel erg pijn doet dat hij haar zo weinig ziet. Ik heb dus eigenlijk als bemiddelaar opgetreden tussen die twee en dat is me aardig gelukt ook. Oef!
En zo houden ze een mens bezig he.
Op het werk is de eerste collega vorige week bevallen, de ander bel ik regelmatig. Ik heb haar onmiddellijk opgezocht om haar te zeggen dat zij moest genieten van haar zwangerschap en we hebben toen samen heerlijk gehuild. Sindsdien is het contact tussen ons veel hechter en ik ben er zeker van dat ik haar als eerste opzoek als ze bevallen is (tenzij ze bevalt op onze trouwdag natuurlijk). Het is toch niet haar schuld dat ik een miskraam heb gehad en ze heeft er trouwens vorig jaar zel eentje gehad, dus ze weet wat het is.
Het leven gaat door he en daar moet je mee leren omgaan. Ieder op zijn manier. Relativeren is de boodschap. En praten, want praten helpt echt.
Groetjes,
Eva
Ja , de begeleiding liep helemaal spaak. Het gekke is dat ik zelf verpleegkundige ben en dat minder gemerkt heb op dat moment dan de buitenwereld. Alhoewel ik absoluut niet wist wat me te wachten stond, ik ben namelijk ook absoluut niet met wroedkunde bezig.
Ik weet niet of hij glijmiddel gebruikt heeft. De tweede keer dat de tabletten ingebracht werden, heet hij me wel heel erg veel pijn gedaan, maar volgens mijn man heeft hij echt zitten wroeten in mij. Mijn man vermoed dat hij iets probeerde los te wroeten om het sneller te doen gaan. En boy, het ging toen snel.
Ja, Camille, ik heb er wel medelijden mee, maar ik weet niet o zij er zich nog iets van herinnerd. Ik heb bewust niets gezegd omdat we haar niet zo vaak zien (1 weekend om de 2 weken) en omdat ze toch nog heel klein is. Ze wist wel dat ik zwanger was en omdat ze spontaan over de baby van haar mama vertelde, heb ik verondersteld dat ze begreep dat ik ook zwanger was en gewacht tot ze met vragen kwam.
Maar ze is nog zo klein en ik denk eerlijk gezegd niet dat ze beseft heet dat ik zwanger was en ook een kindje verloren ben. Ze heeft er niets meer over gevraagd.
Waar ze wel vragen over stelt is over de foto die de gyn de laatste keer nam en die op de kast staat. Ze weet dat dat haar broertje is dat dood geboren is, maar ik heb momenteel niet de indruk dat ze de link legt. Ze rept op die momenten ook niets meer over de baby van haar andere mama (zoals zij ze noemt). Ik denk dat ze het niet echt begrijpt.
Neen, we hebben niet zo'n goed contact met mijn man zijn ex, maar we zijn wel veel dichter bij elkaar gekomen, nu we allembei een miskraam hebben gehad en dat is voor iedereen een goede zaak. Voor de eerste keer mag Camille nu (zonder tussenkomst van een advocaat, ik heb haar zel gebeld om het te vragen) een weekje bij ons komen in de vakantie. En zo bouwen we het stillaan verder op tot ze een maand mag komen. Het ligt bij haar allemaal niet zo eenvoudig, ze heeft immers net vernomen dat ze beter geen kinderen meer krijgt en dan moet ze haar dochter nog een week afgeven ook. Maar ja, het blijft wel Tom zijn kind ook, en ik heb de indruk dat ze dat nu EINDELIJK begrepen heeft, dat dat mijn man heel erg pijn doet dat hij haar zo weinig ziet. Ik heb dus eigenlijk als bemiddelaar opgetreden tussen die twee en dat is me aardig gelukt ook. Oef!
En zo houden ze een mens bezig he.
Op het werk is de eerste collega vorige week bevallen, de ander bel ik regelmatig. Ik heb haar onmiddellijk opgezocht om haar te zeggen dat zij moest genieten van haar zwangerschap en we hebben toen samen heerlijk gehuild. Sindsdien is het contact tussen ons veel hechter en ik ben er zeker van dat ik haar als eerste opzoek als ze bevallen is (tenzij ze bevalt op onze trouwdag natuurlijk). Het is toch niet haar schuld dat ik een miskraam heb gehad en ze heeft er trouwens vorig jaar zel eentje gehad, dus ze weet wat het is.
Het leven gaat door he en daar moet je mee leren omgaan. Ieder op zijn manier. Relativeren is de boodschap. En praten, want praten helpt echt.
Groetjes,
Eva