Lieve Sylvia,
Hier gaan mijn emoties op en neer. De ene dag gaat het wel, de andere een stuk minder goed. Boos ben ik (nog?) niet echt geweest.
Ik merk dat het een automatische is om op de vraag: hoe gaat het met je? goed te antwoorden. Ik hoor mezelf dat dan zeggen en dan zeg ik nu erachter aan, nou ja.... Ik heb gelukkig geen mensen die vinden dat ik er al overheen moet zijn of die zeggen volgende keer beter. Zelf zeg ik dit wel, maar dat mag. Ik heb voor Bas* een miskraam gehad, nou bij Bas* was ik 23 weken en 4 dagen. Dus de volgende moet dan wel goed gaan, we komen tenslotte steeds een stukje verder
)
Mijn bevalling was niet zwaar. Ik moest op zaterdag een pil innemen om de werking van de hormonen in de placenta te verminderen. 'sMaandags kreeg ik vaginaal tabletten ingediend. Na de 1e dosis reageerde mijn baarmoeder meteen. Ze hadden echter aangegeven dat ik geen pijn hoefde te hebben. (Na 4 bijna slapeloze nachten kon ik ook weinig hebben) Bij de 2e dosis na 3 uur, heb ik meteen om pijnstillling gevraagd. Ik kreeg een ruggeprik. Daar werd ik echt superontspannen van. Emoties schoven zelfs naar de achtergrond.
Pas vlak voor de bevalling voelde ik wat. Ik denk dat het de net ingebrachte katheter voor de nacht was. Maar toen de gyn voelde, had ik voldoende (5cm) ontsluiting en mocht ik persen. Dat was heel bizar, want daarvoor had ik gevraagd of Bas* ook tijdens mijn slaap geboren kon worden. Hij zou eruit kunnen komen, maar dan zou ik wel wakker worden zij de zuster. Dat je dan ineens je benen op moet trekken en moet persen had ik dus niet verwacht. Maar goed Bas* was er snel. Een mooie jongen van 650 gram. Van buiten helemaal mooi en gaaf.
Lichamelijk knapte ik snel op. Ik vond zelf dat ik niet veel bloedverlies had. Tevens kreeg ik pilletjes tegen de stuwing. Deze werken goed!!
Door deze pillen schijnt de menstruatie gemiddeld tussen de 4 en 6 weken weer op gang te komen, maar het kan ook 3 maanden duren. Ik zit nu op 5,5 week en ben nog niet ongesteld. En ik hoop het ook niet te worden eerlijk gezegd, want dan zit er weer een wondertje, maar daar probeer ik niet te hard op te hopen.
Na de bevalling heb ik best drukke dagen gehad. Dinsdag gingen wij uit het ziekenhuis, woensdag hebben we Bas* opgehaald en heeft hij een nachtje thuis 'geslapen' Ik heb veel naast zijn kistje gezeten, wat ook weinig rust bied. Donderdag hebben we hem naar het crematorium gebracht en vrijdag zijn we zijn as gaan halen. Donderdag kreeg ik van de verloskundige te horen dat ik echt goed mijn rust moest nemen, dus ben ik daarna maar wat minder gaan doen. Gelukkig voelde ik me goed genoeg om Bas* iedere keer op te halen en weg te brengen. Het zou niet goed gevoeld hebben om dat niet te doen.
Wij hebben trouwens zelf contact opgenomen met het crematorium om hem te laten cremeren. Officieel hoefde dat inderdaad niet, maar dat wilden we graag. Iemand anders bij mij uit de buurt die toevallig de week voor ons bevallen is met 23,5 week heeft haar dochtertje begraven. Dus in die zin vind ik het gek dat jullie daar niks voor konden doen. Hier kan het in ieder geval allemaal.
Ik werk binnen de jeugdhulpverlening in een crisisopvanggroep voor kinderen van 4-12 jaar. Deze kinderen worden uithuisgeplaatst omdat hun ouders psychische problemen hebben of verslaafd zijn enz. Ik doe hier voornamelijk kantoorwerk. Dit betekent dat ik veel contacten heb met bureau jeugdzorg en de ouders van de kinderen, wat het meteen ook weer lastig maakt. Want zij verzieken het leven van hun kind en krijgen de kans om hun leven te beteren, zodat zij hun kind terugkrijgen. Ik had een goede plek voor Bas* met heel veel liefde en moet hem voorgoed verliezen.
In de week van 25 februari moet ik weer gaan werken. Dit na een gesprek met de bedrijfsarts besproken. Hierin is ook besproken dat ik arbeidstherapeutisch begin en iedere week 8 uur meer ga werken. Met 4 weken zit ik dan op 32 uur (mijn contract), daarna ga ik me 16 uur beter melden enz.
Bij de bedrijfsarts vond ik dit wel een leuk plan. Nu echter niet meer. Ik wil wel gaan werken, maar vind de opbouw een beetje snel gaan. Dit moet ik echter nog bespreken. Ik merk dat ik daar niet zo'n zin in heb. Dit geeft wel aan dat ik in die zin nog een lange weg te gaan heb, want normaal pak ik zoiets meteen op.
Mijn collega's zijn heel lief, zij geven me alle ruimte. 2,5 jaar geleden heeft iemand uit het team (toen werkte ik er nog niet) haar vriend tijdens een verkeersongeluk verloren. Zij heeft er nog steeds last van en valt regelmatig ziek uit. Wij denken dat haar lichamelijke klachten voortkomen uit het feit dat ze te weinig rust neemt voor haar psychische dingen. Dit voorbeeld maakt wel dat ik voorzichtig doe. Ik ben wel een ander persoon, maar je weet nooit hoe het loopt.
Hoe is het voor jou om het geslacht van *Angel niet te weten? Lijkt me moeilijk.
liefs
Patricia
ps: als je dat fijner vindt mag je ook naar me mailen. Mijn adres is: patriciastorm@hotmail.com
