A
Anoniem
Guest
Hoi Pauline,
Zolang schrijf ik natuurlijk nog niet hier, maar ik lees al een tijdje mee. Jij geeft in verschillende topics aan dat het even niet zo lekker gaat en natuurlijk weet ik niet wat er aan de hand is, maar nou schrijf ik dit berichtje speciaal voor jou om je te laten weten dat in ieder geval dat slechte slapen van Joell echt weer over gaat....... En ik spreek uit ervaring. Als je er midden in zit, lijkt er geen einde aan te komen. Je lontje wordt steeds korter (erg fijn voor je relatie...), je hebt het gevoel dat je permanent in een waak-slaap stand verkeert, en door het slaapgebrek en de stress daarvan ga je je steeds ongelukkiger voelen...... En er is maar geen pasklare oplossing en voor je gevoel slapen álle andere kinderen wel door. Moedeloos word je er soms van.
Mijn zoon (nu 3,5) heeft precies hetzelfde gehad. Overdag het zonnetje in huis, ontwikkelde zich goed, speelde en sliep, modelkind niks meer aan doen. Maar die nachten.... De eerste drie maanden niks aan de hand, maar daarna..... Élk tandje dat doorkwam: huilen, speentje kwijt: huilen, even wakker worden: huilen. Wij hebben bij hem op de kamer geslapen om beurten, mijn moeder is komen logeren, zodat wij bij konden slapen, we gingen zelfs weekendjes weg om (hij bij opa en oma) om even bij te tanken. En dan ging het weer een paar nachten goed en dan begon het weer. Als ik nu aan dat eerste jaar terugdenk en de dagboekjes uit die tijd lees, voel ik het soms weer... Zó moe kun je zijn...
En toen, hij was 15 maanden en kon net lopen, gingen we op vakantie..... Hij heeft vanaf dag 1 doorgeslapen en is daar nooit meer mee opgehouden. En waar het nou al die tijd aan heeft gelegen? Niemand kan het zeggen. En hoe slecht ik nog sliep in de maanden erna, omdat ik dacht dat ik 'm hoorde, pfffff. Maar het gaat over, echt waar!!! Ook dat kleine mannetje van jou zal op een dag doorslapen en tot die tijd, doe wat je denkt dat goed is en vertrouw op je gevoel. Nogmaals, de pasklare oplossing bestaat gewoon niet!
Wat een verhaal en misschien sla ik de plank wel volledig mis en valt het reuze mee met je doorwaakte nachten. Maar ik dacht, ik steek je een hart onder de riem, wie weet. Oja, en vergeet niet te genieten he, want die kleine man kan er ook niks aan doen en heeft je gewoon extra nodig (al denk je daar midden in de nacht vast wel anders over.....).
Sterkte in ieder geval,
Groetjes Susan mv Gijs & Sophie
Zolang schrijf ik natuurlijk nog niet hier, maar ik lees al een tijdje mee. Jij geeft in verschillende topics aan dat het even niet zo lekker gaat en natuurlijk weet ik niet wat er aan de hand is, maar nou schrijf ik dit berichtje speciaal voor jou om je te laten weten dat in ieder geval dat slechte slapen van Joell echt weer over gaat....... En ik spreek uit ervaring. Als je er midden in zit, lijkt er geen einde aan te komen. Je lontje wordt steeds korter (erg fijn voor je relatie...), je hebt het gevoel dat je permanent in een waak-slaap stand verkeert, en door het slaapgebrek en de stress daarvan ga je je steeds ongelukkiger voelen...... En er is maar geen pasklare oplossing en voor je gevoel slapen álle andere kinderen wel door. Moedeloos word je er soms van.
Mijn zoon (nu 3,5) heeft precies hetzelfde gehad. Overdag het zonnetje in huis, ontwikkelde zich goed, speelde en sliep, modelkind niks meer aan doen. Maar die nachten.... De eerste drie maanden niks aan de hand, maar daarna..... Élk tandje dat doorkwam: huilen, speentje kwijt: huilen, even wakker worden: huilen. Wij hebben bij hem op de kamer geslapen om beurten, mijn moeder is komen logeren, zodat wij bij konden slapen, we gingen zelfs weekendjes weg om (hij bij opa en oma) om even bij te tanken. En dan ging het weer een paar nachten goed en dan begon het weer. Als ik nu aan dat eerste jaar terugdenk en de dagboekjes uit die tijd lees, voel ik het soms weer... Zó moe kun je zijn...
En toen, hij was 15 maanden en kon net lopen, gingen we op vakantie..... Hij heeft vanaf dag 1 doorgeslapen en is daar nooit meer mee opgehouden. En waar het nou al die tijd aan heeft gelegen? Niemand kan het zeggen. En hoe slecht ik nog sliep in de maanden erna, omdat ik dacht dat ik 'm hoorde, pfffff. Maar het gaat over, echt waar!!! Ook dat kleine mannetje van jou zal op een dag doorslapen en tot die tijd, doe wat je denkt dat goed is en vertrouw op je gevoel. Nogmaals, de pasklare oplossing bestaat gewoon niet!
Wat een verhaal en misschien sla ik de plank wel volledig mis en valt het reuze mee met je doorwaakte nachten. Maar ik dacht, ik steek je een hart onder de riem, wie weet. Oja, en vergeet niet te genieten he, want die kleine man kan er ook niks aan doen en heeft je gewoon extra nodig (al denk je daar midden in de nacht vast wel anders over.....).
Sterkte in ieder geval,
Groetjes Susan mv Gijs & Sophie