Hoi hoi,
Helaas, ik weet niet wat ik allemaal gevoeld heb de afgelopen week (de laatste twee dagen was het iets minder), maar ik begin ongesteld te worden hoor... Ik snap echt niks meer van mijn eigen lichaam, maar goed. Ik heb besloten om me er niet onder te laten krijgen en heel eerlijk gezegd ben ik ook wel een beetje opgelucht. Mijn lichaam heeft me al vier van de vijf keer in de steek gelaten tijdens een zwangerschap en eigenlijk geef ik me nu liever over aan de Clomid. Ik ben er aan toe om even een heel andere weg in te slaan. Een nieuwe weg, die mij weer nieuwe moed kan geven. Ik twijfel of ik maandag niet de gyneacoloog ga bellen om te zien of ik alles kan versnellen, anders wordt het al gauw januari voor ik aan de eerste kuur kan beginnen en ik vind dat we wel genoeg geduld hebben gehad. Mijn cycluslijst liegt er niet om, de ene cyclus duurt 34 dagen, deze weer 42 dagen, ik kan er niet meer van op aan.
Eigenlijk zouden ze nog een maandje met echo's naar mijn cyclus gaan kijken, maar ik zou bijna zeggen dat we juist niet klussen als ze zeggen dat het wél moet. Dat zegt denk ik wel genoeg. Natuurlijk was ik wel blij geweest als ik nu zwanger was gebleken, maar mijn gevoel zegt me dat het beter is om te wachten tot ik aan de Clomid ben.
Nu ik dit zo aan het typen ben, weet ik bijna zeker dat ik maandag even het ziekenhuis bel. Waarom niet?
Hoe is het met jou? Ben je bijna door je laatste antibioticakuur heen? Waarschijnlijk hou ik me weer even op de achtergrond de komende tijd (je weet onderhand wel hoe dat gaat), maar de komende dagen zal ik nog regelmatig kijken op het forum.
Een fijn weekend nog!
Liefs van Sacha