Hoi Fonske,
Een heel klein beetje weet ik wel hoe je je voelt. Ik zelf ben na een relatie van 7 jaar opgestapt omdat ik erg ongelukkig was op het einde. Waarschijnlijk was ik dit al veel eerder, maar zag dat pas, of beter gezegd wilde ik het gewoon niet zien.
Ik ging van huis uit meteen samenwonen in een appartement. Vandaar uit een huis gekocht waar we dik 1,5 jaar in aan het verbouwen waren. Telkens gaf ik iets anders de schuld wat mij dat ongelukkige gevoel gaf, dan was het het werk,.. dan de verbouwing etc.. Voor en na loste die dingen zich op maar mijn gevoel bleef. Ik wist dondersgoed waar het door kwam, maar om dit hardop tegen mezelf te zeggen durfde ik niet!
Ik was op een gegeven moment zo geestelijk en lichamelijk gesloopt door mijn ex-vriend toen ik het een halt toe riep en vertrok... Moeilijke stap als je van iemand houd, maar weet dat je niet gelukkig met hem kunt worden. Ik had er al jaren voor geknokt..
Dus toen naar mijn ouders.. veel geregel, gehuil en gewoon een klote tijd. Op zoek naar een huisje voor mij alleen. Zorgen en vragen die in je opkomen of je het wel allemaal red alleen. Hoe zit het financieel? en de administratie? hoe voel ik me dan?
Ik vond het eng, maar ook heerlijk tegelijk! Wat was ik opgelucht,.. voelde me vrij.
Ik kreeg na 4 maanden thuis wonen eindelijk een eigen appartementje. Ik was er helemaal happy mee! Toen verloor ik mijn baan omdat het bedrijf wegens financiele omstandigheden 350 mensen moest ontslaan.. Weer paniek in de tent.. Hoe moest ik dat allemaal aanpakken en betalen?
Ik was ook al financieel genept door mijn ex en kreeg van mijn hele huis een schamele 1000 euro mee.. (lang verhaal om uit te leggen). Maar ik heb me er een waanzinnig mooi huisje van gemaakt! Ik ben erg handig in het opknappen en bewerken van meubelen, dus ik ging helemaal los haha.. Ik was zo ontzettend trots op mijn mooie huisje en ik voelde me er helemaal happy in. Het idee dat alles van mij was en me dat nooit iemand meer kon afnemen. Het voelde daarom zo veilig.
Ik had erg snel een nieuwe baan. Maar wilde de politieopleiding in. Het lukte me om door de keuring te komen, kon de opleiding in, echter ging er 500 euro aan salaris op achteruit! Dit hield in dat ik, als alle kosten eraf gingen ik moest leven van 100 euro in de maand.. en daarvan moest ik nog naar school rijden. Dit was 140 km op een dag... reken de benzine maar uit.. moest dus rond komen van helemaal niks en nog minder.
Het scheelde dat ik ook nog eens kapster was en dus ben gaan bijbeunen. Elke avond na mijn school knippen bij mensen thuis tot 23.30 uur in de avond. Soms geen tijd om te eten. Maar hiervan leefde ik dus en dit zorgde ervoor dat ik de opleiding kon volgen welke ik altijd graag had willen doen. Uiteraard at ik vaker bij mijn ouders en gooide hun mijn tank ook wel eens vol met benzine maar toch..
Ik wil hiermee aangeven dat ook ik flink heb moeten worstelen met mijn gevoelens en met de situatie waarin ik heb verkeerd. Maar ben nu ongelooflijk trots op mezelf.
Ik weet dat ik mezelf kan redden, dat wat ik in mijn hoofd heb me ook gaat lukken en niemand... maar dan ook niemand zal me ooit weer ongelukkig maken!
Er zijn mensen om je heen die je willen helpen en neem die hulp ook aan. Alles is eng en moeilijk, maar het gaat allemaal vanzelf..
Zoals jullie wel hebben gelezen ben ik alweer wat jaren erg gelukkig en geniet daarom zo erg van de dingen. Ik hoop dat jij dat ook weer gaat doen.. maar dan met je twee kleine ventjes en alle lieve mensen om je heen! Je hebt nog een lang leven te gaan en daar kan nog zoveel moois in gebeuren.
Ik zeg ook altijd: Geluk is net als een vlinder.. je kunt het niet najagen, je kunt het niet vangen... Maar als je even héél stil zit en je het niet verwacht, dan land dat vlindertje vanzelf op je schouder.. en zo is het maar net!
Esmé mv kay
