Hai Yvonne,
Hier even mijn verhaal. Als verheldering op mijn reacties op jou.
Niet
om zielig te doen. Ook niet om te horen te krijgen dat het
waarschiijnlijk wel was gelukt als de omstandigheden anders waren. Maar
om je te vertellen waarom ik achter mijn keuze sta. En ook niet om te
lezen dat het in mijn geval wel verantwoord was om over te stappen. Als
een soort excuus, zo van: "Oja, nu is het wel logisch dat je bent
overgestapt, nu mag het wel of is het wel maatschappelijk
geaccepteerd." Als ik het van te voren had geweten had ik er niet eens
aan begonnen.
Wellicht ben je van mening dat het ook bij mij had kunnen slagen, áls...!
Als
eerste nog even dit; ik heb nooit aan je deskundigheid getwijfeld, ook
niet aan je adviezen richting bv moeders. Geweldig dat er een
laagdrempelige instantie als de jouwe bestaat waar iedereen terecht
kan. Hoop dat je dat ook in mijn berichtjes heb gelezen.
Na een
zware zwangerschap van ruim 42 weken ben ik ingeleid. Uiteindelijk is
na 21 uur geploeter en een weeënstorm van 6 uur besloten over te gaan
op een spoedkeizersnee. De artsen waren ernstig bezorgd over de
conditie van mijn zoontje en dachten aan zuurstofgebrek. ZIjn hartje
viel vaak weg, na de wee en ook vertoonde hij weinig acitviteit. Er is
nog een MBO onderzoek gedaan maar dat mislukte en wees dus ook niet op
veel goeds. Voor mij een overweldige ervaring, vooral die benauwd
kijkende artsen staan nog steeds op mijn netvlies. Mijn zoon Koen is
uiteindelijk ter wereld gekomen en had een Apgarscore van 9 en 10. "Hij
heeft ons voor het lapje gehouden", aldus de artsen...
Na deze
bevalling kon het feest rondom mijn bv beginnen. Werkelijk alles hebben
we geprobeerd, de verpleegsters en ik. En Koen. "Hij mag 10% afvallen
en we zitten nog maar op 9..." Hoor het ze nog zeggen. Uiteindelijk
moest er worden bijgevoed met een cupje. Cupfeeding. Op verschillende
manieren aanleggen, met een slangetje op de tepel geplakt, met
verschillende tepelhoedje, al dan niet met voeding gevuld, met een
cupje, met vingervoeding, you name it en ik heb het geprobeerd.
Brullen , krijsen, gillen, hysterisch werd ie d'r van.
Tot een
van de verpleegsters kwaad werd op Koen. Klaarblijkelijk haar geduld
verloren. Toen ben ik geknakt. Ik had inmiddels al 5 nachten niet
geslapen. Van het kolven werd ik diep ongelukkig, dat gevoel overmande
mij nog het meest. Verschrikkelijk vond ik het. En het deed pijn ook.
Toen ik mijn schatje zag, drinkend uit een
flesje, daarna als een roosje slapend, zonder gekrijs en gegil en
gebrul dit keer ben ik over gestapt. Na 5 en een halve dag. Gestopt ook
met kolven. En nog steeds blij met die beslissing. Mijn allerliefste
wondertje doet het goed, groeit super, slaapt heerlijk en lacht vaak en
is erg lief. En tot op heden nog nooit ziek geweest.
Bij een tweede kindje, mocht het ons gegeven zijn,
ga ik het niet eens meer proberen, die bv. Of je moet me persoonlijk
komen helpen hihi.
Groetjes van Petra en ga vooral door met je goede adviezen aan vrouwen die graag bv willen geven.
Hier even mijn verhaal. Als verheldering op mijn reacties op jou.
Niet
om zielig te doen. Ook niet om te horen te krijgen dat het
waarschiijnlijk wel was gelukt als de omstandigheden anders waren. Maar
om je te vertellen waarom ik achter mijn keuze sta. En ook niet om te
lezen dat het in mijn geval wel verantwoord was om over te stappen. Als
een soort excuus, zo van: "Oja, nu is het wel logisch dat je bent
overgestapt, nu mag het wel of is het wel maatschappelijk
geaccepteerd." Als ik het van te voren had geweten had ik er niet eens
aan begonnen.
Wellicht ben je van mening dat het ook bij mij had kunnen slagen, áls...!
Als
eerste nog even dit; ik heb nooit aan je deskundigheid getwijfeld, ook
niet aan je adviezen richting bv moeders. Geweldig dat er een
laagdrempelige instantie als de jouwe bestaat waar iedereen terecht
kan. Hoop dat je dat ook in mijn berichtjes heb gelezen.
Na een
zware zwangerschap van ruim 42 weken ben ik ingeleid. Uiteindelijk is
na 21 uur geploeter en een weeënstorm van 6 uur besloten over te gaan
op een spoedkeizersnee. De artsen waren ernstig bezorgd over de
conditie van mijn zoontje en dachten aan zuurstofgebrek. ZIjn hartje
viel vaak weg, na de wee en ook vertoonde hij weinig acitviteit. Er is
nog een MBO onderzoek gedaan maar dat mislukte en wees dus ook niet op
veel goeds. Voor mij een overweldige ervaring, vooral die benauwd
kijkende artsen staan nog steeds op mijn netvlies. Mijn zoon Koen is
uiteindelijk ter wereld gekomen en had een Apgarscore van 9 en 10. "Hij
heeft ons voor het lapje gehouden", aldus de artsen...
Na deze
bevalling kon het feest rondom mijn bv beginnen. Werkelijk alles hebben
we geprobeerd, de verpleegsters en ik. En Koen. "Hij mag 10% afvallen
en we zitten nog maar op 9..." Hoor het ze nog zeggen. Uiteindelijk
moest er worden bijgevoed met een cupje. Cupfeeding. Op verschillende
manieren aanleggen, met een slangetje op de tepel geplakt, met
verschillende tepelhoedje, al dan niet met voeding gevuld, met een
cupje, met vingervoeding, you name it en ik heb het geprobeerd.
Brullen , krijsen, gillen, hysterisch werd ie d'r van.
Tot een
van de verpleegsters kwaad werd op Koen. Klaarblijkelijk haar geduld
verloren. Toen ben ik geknakt. Ik had inmiddels al 5 nachten niet
geslapen. Van het kolven werd ik diep ongelukkig, dat gevoel overmande
mij nog het meest. Verschrikkelijk vond ik het. En het deed pijn ook.
Toen ik mijn schatje zag, drinkend uit een
flesje, daarna als een roosje slapend, zonder gekrijs en gegil en
gebrul dit keer ben ik over gestapt. Na 5 en een halve dag. Gestopt ook
met kolven. En nog steeds blij met die beslissing. Mijn allerliefste
wondertje doet het goed, groeit super, slaapt heerlijk en lacht vaak en
is erg lief. En tot op heden nog nooit ziek geweest.
Bij een tweede kindje, mocht het ons gegeven zijn,
ga ik het niet eens meer proberen, die bv. Of je moet me persoonlijk
komen helpen hihi.
Groetjes van Petra en ga vooral door met je goede adviezen aan vrouwen die graag bv willen geven.