Hallo allemaal,
ik zal eerst kort vertellen wat ons is overkomen. Eind vorig jaar patsboem drie weken na de beslissing dat we nu voor 't echie zouden gaan een positieve test! De wereld kon geen rozere wolk hebben. Tot en met de 11 week en 3 dagen alles prima in orde, op die dag nog een super echo gehad. Mocht me geen zorgen meer maken van de verloskundige........ Maar helaas, de volgende dag kwam onze kat weer bij ons zitten, die echt niks meer van met moest weten voor die tijd. Geprobeerd om me hier niks van aan te trekken, toch gaan genieten uitgekeken naar het hartje luisteren met 15 en halve week. Maar...... geen hartje.....een ingestorte wereld en een 'kindje' in mijn buik van 11 week en 4 dagen. Dus die gekke kat had wel gelijk! Na een curretage het leven weer proberen op te pakken, lastig maar uiteindelijk wel weer gelukt na een paar maanden.
Eergisteren zaten we aan tafel, zegt mijn vriend uit het niets 'ik denk dat het weer zover is'. Ik had juist mijn best gedaan om alle 'pijntjes en kwaaltjes' deze maand nou eens niet serieus te nemen! Zit nu op dag 27 van een 32 dagen durende cyclus en haal me van alles in het hoofd, maar durf nog niet te testen. Iedere maand wilde ik zo graag dat het raak was, maar nu het misschien zo kan zijn ben ik te bang. Ik zie het echt niet zitten om 15 weken lang in angst te zitten over of het wel goed zal zijn allemaal.
Hoop dat een aantal dit herkennen, weet even niet wat ik er mee moet.
ik zal eerst kort vertellen wat ons is overkomen. Eind vorig jaar patsboem drie weken na de beslissing dat we nu voor 't echie zouden gaan een positieve test! De wereld kon geen rozere wolk hebben. Tot en met de 11 week en 3 dagen alles prima in orde, op die dag nog een super echo gehad. Mocht me geen zorgen meer maken van de verloskundige........ Maar helaas, de volgende dag kwam onze kat weer bij ons zitten, die echt niks meer van met moest weten voor die tijd. Geprobeerd om me hier niks van aan te trekken, toch gaan genieten uitgekeken naar het hartje luisteren met 15 en halve week. Maar...... geen hartje.....een ingestorte wereld en een 'kindje' in mijn buik van 11 week en 4 dagen. Dus die gekke kat had wel gelijk! Na een curretage het leven weer proberen op te pakken, lastig maar uiteindelijk wel weer gelukt na een paar maanden.
Eergisteren zaten we aan tafel, zegt mijn vriend uit het niets 'ik denk dat het weer zover is'. Ik had juist mijn best gedaan om alle 'pijntjes en kwaaltjes' deze maand nou eens niet serieus te nemen! Zit nu op dag 27 van een 32 dagen durende cyclus en haal me van alles in het hoofd, maar durf nog niet te testen. Iedere maand wilde ik zo graag dat het raak was, maar nu het misschien zo kan zijn ben ik te bang. Ik zie het echt niet zitten om 15 weken lang in angst te zitten over of het wel goed zal zijn allemaal.
Hoop dat een aantal dit herkennen, weet even niet wat ik er mee moet.