Mijn baby was de dag voor de uitgerekende datum nog steeds erg beweeglijk. We hebben lekker de hele middag op een terrasje gezeten, loom in de zon. Daarna nog een stevige wandeling gemaakt (ik had gehoord dat dat wel eens zou kunnen helpen). Ik was wel de hele dag een beetje misselijk, maar dat ben ik eigenlijk negen maanden lang geweest, dus daar zocht ik niets achter.
's Avonds thuis kreeg ik een zeurend menstruatie-achtig gevoel in mijn buik en rug. Maar dat leek me normaal na zo'n wandeling. Ik was tenslotte hoogzwanger.
De volgende morgen om 03u30 werd ik wakker van een onaangenaam gevoel in mijn buik, een soort samentrekking. Dat duurde ca. een minuut en dan was het weer over. Om na een paar minuten weer te komen. Na een half uur getobt te hebben (linkerzij, rechterzij, zuchten, je kent het wel) zei mijn man ineens; 'je zou natuurlijk weeen kunnen hebben'. Hmm...toch maar even klokken dan. En ja hoor; exact om de acht minuten een wee die een goede minuut duurde. Geprobeerd te slapen (alsof je ontspannen bent als je weet dat de baby er aankomt!!) en afgewacht. Ze zijn een tijdje wat sneller op elkaar gekomen, maar rond 10u00 gebeurde er ineens helemaal niets meer. Ik ben in bad gaan zitten, maar werd kotsmisselijk. Geen wee meer te bekennen. Tot 13u00, toen kwamen ze ineens terug en wel om de vier minuten! Dus we gingen toch bevallen, joepie!
Ze werden ook heviger. Helaas voor mij waren het voornamelijk rugweeen. Om 17u30 kwam de verloskundige kijken (inmiddels weeen van anderhalve minuut met tussenpozen van drie minuten) en constateerde 5 cm ontsluiting.
Ze brak mijn vliezen, want dan zou het goed doorzetten. Nou mooi niet dus! Twee uur later, met enorm krachtige weeen om de twee minuten, nog steeds maar 5 cm!! Toen heb ik even enorm gevloekt! Voor mijn gevoel had ik minstens 15 cm, zo goed ging het dacht ik!
Afijn, we zijn om 22u00 naar het ziekenhuis gegaan (hoewel ik absoluut niet daar wilde bevallen van te voren) en daar kreeg ik een infuus Oxytocine (weeenopwekkers). Even enorm afgezien, maar om iets voor enen kreeg ik ineens vreselijke persdrang.
Na een oerkreet en drie weeen is mijn dochter acht minuten later geboren.
Het mooiste moment uit mijn hele leven, hoewel dat al niet onaardig was!
En toen werd alles ook weer rustig in mijn lijf, heel vreemd.
Het is een lang verhaal geworden, maar het lucht enorm op!
Het is afwachten meid! Je kunt er niets van zeggen van te voren, iedere bevalling is anders. Een enorme dooddoener, ik weet het. Heb vertrouwen in jezelf, je kunt het! Al zoveel vrouwen zijn je voor gegaan en het is ze allemaal gelukt.
Sterkte!
