vraagje

A

ANONYMOUS_USERNAME

hallo Allemaal,

Ik zie dat jullie elkaar allemaal goed kennen dus ik zal me even voorstellen: ik ben Anne-Marie heb een dochtertje Annabel en heb een paar dagen geleden gehoord dat ik een miskraam zal krijgen omdat het hartje het niet doet. Nu wil ik het zo snel mogelijk achter de rug hebben. Ik heb dagen gehuilen en ben nogsteeds verdrietig maar wil ook verder. Nu voelde ik me daar heel schuldig over, maar zie dat hier ook mensen zijn die gewoon verder gaan. Misschien een stomme vraag maar wat NOD?? Ik weet niet wat me te wachten staat en hoop dat dingen zoals curriteren me gespaard blijft. Ik vind het in elk geval fijn om te zien dat ik niet de enigste ben (al wist ik dat natuurlijk) en hoop dat ik deze periode snel achter me kan laten.
ik wens in ieder geval iedereen veel succes. Groetjes Anne-Marie
 
Hoi Anne-Marie!
Wat erg dat het hartje niet klopt en dat je dus een miskraam zult krijgen... Ik heb zelf op 20-12 een mk gehad (was pas 6 wkn zwanger, maar na 9 maanden proberen waren we er wel erg blij mee). Gelukkig hoefde ik niet gecurreteerd te worden. Ik wacht nu af tot ik weer ongesteld word, heb geen idee of mijn cyclus nu meteen weer normaal is of niet.
Ik was (en ben nog steeds) erg verdrietig over mijn miskraam. Ik ben in maart 2004 met de pil gestopt en in december was ik eindelijk zwanger... en dan gaat het mis. Daarentegen wil ik nu toch het liefst z.s.m. weer zwanger raken. Ik denk dat het heel belangrijk is dat je vooruit blijft kijken en probeert om positief te zijn. Je moet je daar niet schuldig over voelen, da's echt niet nodig. Het feit dat jij verder wilt en vooruit kijkt, wil natuurlijk niet zeggen dat je niet verdrietig bent over je miskraam.

NOD betekent trouwens Niet Ongi Dag, oftewel de dag dat je ongesteld moet worden, maar het hopelijk niet wordt!

Veel sterkte!!!!
 
Hoi Anne-Marie,
Ik wil je veel sterkte wensen. Dit is ook iets heel verdrietigs. Ik hoopte ook geen curretage te hoeven maar hoe langer het duurde hoe meer ik opzag tegen een spontane abortus. Gelukkig kreeg ik toen toch na 1,5 week een curretage. Ik wilde er van zijn. De curretage is me erg meegevallen.
Heel veel sterkte toegewenst.
Groetjes van Caroline
 
Hallo Anne-Marie
Allereerst wil ik je veel sterkte wensen de komende tijd. Ik heb 2 november te horen gekregen dat het hartje niet klopte. Ik was toen ruim 11 weken zwanger, maar het bleek al vanaf 7,3 weken mis te zijn. Boos ben ik geweest, maar vooral verdrietig. Nu nog steeds hoor... De volgende dag begon ik te vloeien, alsof mijn lichaam toen pas wist dat het vruchtje geen kans meer had. Ik was aan de ene kant opgelucht, omdat ik dan niet gecuretteerd hoefde te worden, maar aan de andere kant erg verdrietig: nu was het echt!!!
Toen ik na enkele dagen het vruchtje nog steeds niet verloren was, heb ik de verloskundige gebeld. Zij zou voor mij een afspraak maken in het ziekenhuis voor de curettage.
Achteraf ben ik erg blij dat ik gecuretteerd ben. Het vruchtje is nu ook opgevangen en onderzocht op afwijkingen. Gelukkig is er niets gevonden wat wijst op iets erfelijks, dus we kregen toestemming om te klussen.
Het verdriet slijt erg langzaam, vooral als je steeds geconfronteerd wordt met mensen die net wisten van je zwangerschap en die je weken later weer ziet en vragen hoe het gaat en wanneer je uitgerekend bent.
Maar hoe erg ik ook opzag tegen de curettage, het is me ontzettend meegevallen. Ik ben goed opgevangen in het ziekenhuis en daarna door de verloskundige. En mijn vriend en ik praten er nog steeds vaak over. Het helpt ons door deze moeilijke tijd heen. We zijn ook 2 weken samen op vakantie geweest, even bijkomen van alles. Niemand die iets van je weet en ook niemand die iets aan je vraagt.

Nogmaals veel sterkte meid, en hou ons op de hoogte van je angsten en vragen. Daar zijn we voor, om elkaar te helpen waar het kan.

Liefs, Sylvia
 
Lieve Anne Marie,

Jeetje meid wat is dit rot voor je,
Het gevoel wat je beschrijft dat je het zo snel mogelijk achter de rug wilt hebben is voor mij zeker heel herkenbaar. Ik heb 3 natuurlijke miskramen gehad maar weet nog heel goed bij de eerste dat ik gelijk op de lijst ben gezet voor een curretage. Ik wilde niets liever dan mijn lichaam weer terug en dat kon alleen als het vruchtje uit mijn lichaam zou zijn. Ik voelde het als vallen en weer mijn leven kunnen oppakken, maar dacht ook dat ik zo hard zou over komen als ik dit zou zeggen. Gelukkig kreeg ik er veel begrip voor en ik denk dat ieder het op zijn eigen manier wil en daar is niets mis mee.

Heel veel sterkte,

Corina
 
Hoi

Ik heb hetzelfde gehad.Ik was echt heeeeel erg bang voor die curretage maar dat viel heel erg mee. Ik heb 4 uur in het ziekenhuis gelegen en zat daarn gewoon weer thuis. Ik vond het een prettig idee dat alles nu echt weg was en dat er ook eens werd gekeken naar mijn bloed enz.
Het verdriet vind ik moeilijker mee om te gaan, ik wil nog steeds het kidnje terug en reken steeds maar uit hoever ik nu zou zijn geweest. Ik ben ook heel erg bang om weer te beginnen want na een gezonde dochter heb ik twee miskramen gehad.

Veel sterkte!

Liefs
Lotte
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan