Om te beginnen, ik hoop dat iedereen het respectvol wil houden. Het is namelijk een onderwerp dat nogal gevoelig ligt bij mij.
Afgelopen 1 april nam een ex van mij na 20 jaar uit het niets contact met me op. Toen ik zin berichtje zag schrok ik me kapot. Oud zeer kwam direct boven en ik voelde me direct weer verliefd. Ik heb mijn man direct eerlijk verteld van dit contact en hij merkte dat ik in de zevende hemel was.
Uit zelfbescherming heb ik het contact afgehouden. Midlifecrisis, gras is groener aan de overkant, je kent dat allemaal wel. Maar hij bleef aanhouden en de aanhouder heeft gewonnen
In overleg met mijn man ben ik op een zaterdag samen met mijn zoontje naar hem afgereisd. Ik hoopte dat mijn gevoelens daarna weg zouden zijn. Maar het tegenovergestelde gebeurde helaas. Het liefst was ik nooit meer naar huis gegaan.
Wij hebben daarna nog een aantal keren afgesproken. De intentie was gewoon vriendschappelijk, maar dit is ons niet gelukt. Het was zo ontzettend intens en de aantrekkingskracht was zo groot. Het voelde voor mij alsof we de afgelopen 20 jaar gewoon bij elkaar waren geweest, echt als vanouds. Hij is met recht de liefde van mijn leven te noemen! Tot op de dag van vandaag is hij vrijwel constant in mijn hoofd aanwezig en ik mis hem ontzettend.
Maar tegelijkertijd zit ik met allemaal dilemma's en principes. Het gaat bijvoorbeeld tegen mijn principes in dat hij nog getrouwd is. Zelf ben ik thuis eerlijk geweest over de hele situatie en lig ik nu in scheiding. Hij is nog getrouwd, maar gaat wel naar relatietherapie.
Die relatietherapie is overigens mijn schuld. Ik heb zijn vrouw -nog voor dat er iets gebeurd was tussen ons- op de hoogte gesteld van zijn intenties. Eerlijk zijn vind ik erg belangrijk, dus ik wilde haar hier graag van op de hoogte stellen. Ze was ook erg blij dat ik haar hiervan hebvlak ingelicht!
Het brengt me wel direct op mijn volgende dilemma; zijn vrouw heeft mij dus voor hem gewaarschuwd. Ze vertelde me dat hij vlak na haar bevalling seks met haar wilde en ook geregeld seks met haar heeft terwijl zij dat niet wil. Het lastige voor mij is dat ik hem zo helemaal niet ken. Hij respecteert mijn grenzen juist en is absoluut niet van het moeten en zullen. Tegelijkertijd moest en zou mijn eigen man wel seks met mij 2 dagen na mijn bevalling. Dit is nu 8 jaar geleden gebeurd en daar heb ik tot op de dag van vandaag mentaal nog last van.
De eerste keer dat ik vreemd ben gegaan was heel bijzonder en bijna niet te beschrijven. Het begon ook pas echt tot me door te dringen toen ik onderweg naar de school van mijn zoontje reed. Ik wist namelijk niet meer beter dan dat het hebben van seks een pijnlijke aangelegenheid was en ik had me er bij neergelegd dat dat voor altijd zo zou zijn. En die dag werd ineens duidelijk voor mij dat er thuis geen sprake was van liefde. En dat was hard, keihard.
Om mijn man geef ik helemaal niets meer. Hij weet al sinds april dat ik bij hem weg wil en nu pas kunnen we eindelijk stappen zetten. Sterker nog, toen ik nog thuis woonde heeft hij de situatie alleen maar verergerd door mij toch te willen knuffelen ed. Ik was zó verdoofd dat ik óf gevoelloos was óf ik een herbeleving bij mijn 'vreemdganger' zat.
Maar ja, ik maak mij wel zorgen om mijn toekomst. Moet ik strijden voor mijn zoontje? Of moet ik strijden voor de liefde? Of moet ik beiden laten gaan?
Gevoelsmatig hou ik zelfs meer van mijn 'vreemdganger' dan van mijn zoontje. Maar ja, hij is getrouwd, kindjes, etc etc
Wat adviseren jullie me te doen?
Afgelopen 1 april nam een ex van mij na 20 jaar uit het niets contact met me op. Toen ik zin berichtje zag schrok ik me kapot. Oud zeer kwam direct boven en ik voelde me direct weer verliefd. Ik heb mijn man direct eerlijk verteld van dit contact en hij merkte dat ik in de zevende hemel was.
Uit zelfbescherming heb ik het contact afgehouden. Midlifecrisis, gras is groener aan de overkant, je kent dat allemaal wel. Maar hij bleef aanhouden en de aanhouder heeft gewonnen
In overleg met mijn man ben ik op een zaterdag samen met mijn zoontje naar hem afgereisd. Ik hoopte dat mijn gevoelens daarna weg zouden zijn. Maar het tegenovergestelde gebeurde helaas. Het liefst was ik nooit meer naar huis gegaan.
Wij hebben daarna nog een aantal keren afgesproken. De intentie was gewoon vriendschappelijk, maar dit is ons niet gelukt. Het was zo ontzettend intens en de aantrekkingskracht was zo groot. Het voelde voor mij alsof we de afgelopen 20 jaar gewoon bij elkaar waren geweest, echt als vanouds. Hij is met recht de liefde van mijn leven te noemen! Tot op de dag van vandaag is hij vrijwel constant in mijn hoofd aanwezig en ik mis hem ontzettend.
Maar tegelijkertijd zit ik met allemaal dilemma's en principes. Het gaat bijvoorbeeld tegen mijn principes in dat hij nog getrouwd is. Zelf ben ik thuis eerlijk geweest over de hele situatie en lig ik nu in scheiding. Hij is nog getrouwd, maar gaat wel naar relatietherapie.
Die relatietherapie is overigens mijn schuld. Ik heb zijn vrouw -nog voor dat er iets gebeurd was tussen ons- op de hoogte gesteld van zijn intenties. Eerlijk zijn vind ik erg belangrijk, dus ik wilde haar hier graag van op de hoogte stellen. Ze was ook erg blij dat ik haar hiervan hebvlak ingelicht!
Het brengt me wel direct op mijn volgende dilemma; zijn vrouw heeft mij dus voor hem gewaarschuwd. Ze vertelde me dat hij vlak na haar bevalling seks met haar wilde en ook geregeld seks met haar heeft terwijl zij dat niet wil. Het lastige voor mij is dat ik hem zo helemaal niet ken. Hij respecteert mijn grenzen juist en is absoluut niet van het moeten en zullen. Tegelijkertijd moest en zou mijn eigen man wel seks met mij 2 dagen na mijn bevalling. Dit is nu 8 jaar geleden gebeurd en daar heb ik tot op de dag van vandaag mentaal nog last van.
De eerste keer dat ik vreemd ben gegaan was heel bijzonder en bijna niet te beschrijven. Het begon ook pas echt tot me door te dringen toen ik onderweg naar de school van mijn zoontje reed. Ik wist namelijk niet meer beter dan dat het hebben van seks een pijnlijke aangelegenheid was en ik had me er bij neergelegd dat dat voor altijd zo zou zijn. En die dag werd ineens duidelijk voor mij dat er thuis geen sprake was van liefde. En dat was hard, keihard.
Om mijn man geef ik helemaal niets meer. Hij weet al sinds april dat ik bij hem weg wil en nu pas kunnen we eindelijk stappen zetten. Sterker nog, toen ik nog thuis woonde heeft hij de situatie alleen maar verergerd door mij toch te willen knuffelen ed. Ik was zó verdoofd dat ik óf gevoelloos was óf ik een herbeleving bij mijn 'vreemdganger' zat.
Maar ja, ik maak mij wel zorgen om mijn toekomst. Moet ik strijden voor mijn zoontje? Of moet ik strijden voor de liefde? Of moet ik beiden laten gaan?
Gevoelsmatig hou ik zelfs meer van mijn 'vreemdganger' dan van mijn zoontje. Maar ja, hij is getrouwd, kindjes, etc etc
Wat adviseren jullie me te doen?