Hallo,
Dat van die vreemde schokjes zou ik laten nakijken. Waarom? Onze zoon (inmiddels 4) heeft ze ook gehad. Het CB, de huisartsenpost en zelfs een assistent-neuroloog deden het af als niks. Op het moment dat de schokjes optraden had onze zoon (toen 1,5 jaar oud) 38-38,5 graden koorts. Op zich niks om je zorgen om te maken. Ze deden het af als koortsstuipjes. Dat kan niet, want daarvoor moet de koorts hoger zijn. Maar na een half jaar leuren werden we door onze huisarts doorgestuurd naar een kinderarts. Ik vermoedde nl al die tijd al dat onze zoon een milde vorm van epilepsie had. Daar is hij op getest, en hij bleek het inderdaad te hebben. Wat er alleen ook uit kwam was dat hij er de hele dag last van had. Hij had inmiddels ook een achterstandje opgelopen. (ong 9 maanden achterstand op een "gezond" kind) De vorm van epilepsie die onze zoon heeft is een onschuldige vorm van kinderepilepsie. De meeste kinderen groeien er overheen tegen de tijd dat ze in de pubertijd zitten. Deze vorm van epilepsie komt vaak pas aan het licht als kinderen al 3 jaar of ouder zijn. En dan doordat het kind al een flinke ontwikkelingsachterstand heeft. Of als het kind een grote aanval krijgt. (dit is bij deze vorm zeldzaam is ons verteld) En volgens de neuroloog heeft 1 op de 100 mensen een vorm van epilepsie. Het overgrote deel weet alleen niet dat hij/zij het heeft, en heeft ook geen behandeling nodig.
Inmiddels hebben wij 30 mei 2006 een dochter gekregen. Met 7 maanden zag ik dat ook zij schokjes had. Volgens de artsen was de vorm van epilepsie niet erfelijk, maar ik zag meteen overeenkomsten met onze zoon. Dit keer heb ik het traject CB en huisarts gelijk overgeslagen. In januari moesten we voor onze zoon naar de kinderarts, en ik heb het haar gelijk voorgelegd. Tevens de vraag gesteld of het te maken kon hebben met haar vroeggeboorte of met het tandjes krijgen. (vlgs mijn moeder de oorzaak van de schokjes) De kinderarts zei dat beide dingen onwaarschijnlijk waren. Ze heeft gelijk een EEG voorgeschreven. In maart kregen we de uitslag. Ook onze dochter heeft epilepsie. Beide kinderen hebben nu medicatie. Met onze zoon gaat het heel erg goed. Met medicatie is hij aanvalsvrij. Zijn ontwikkelingachterstand heeft hij (met een beetje hulp van logopedie en begeleiding op de peuterspeelzaal) helemaal ingehaald. Hij zit op een gewone basisschool, en kan prima meekomen. Als hij 2 jaar aanvalsvrij is gaan we de medicatie afbouwen. Onze dochter heeft nog 1 keer een schokje gehad. Dus ook voor haar hebben we goede hoop.
Waarom dit hele verhaal? Om te laten zien dat je altijd moet blijven leuren als je denkt dat er iets niet klopt bij je kind. Die schokjes (maar ook op andere gebieden hoor!) kunnen iets betekenen. En al moeder voel je het dat er iets niet klopt. Dus zolang je geen bevredigend antwoord hebt, zou ik doorvragen. De kans is groot dat die schokjes niks betekenen. Maar ik kan me voorstellen dat jullie dat willen weten.
Ik hoop dat jullie niet geschrokken zijn van mijn verhaal.
Groetjes, Cathy
Mama van Thom (maart 2003) en Danae (mei 2006)
h wat is dit lekker..