Vriend vertrokken nadat we 4 weken weten dat we zwanger zijn

[f_SMx9HCXEEGkF1UU]

Hoi allemaal,

Lange tijd zijn we bezig geweest zwanger te worden (ik eind 30, hij begin 40, allebei twee kinderen uit eerder huwelijk). Na meerdere miskramen lijkt het nu goed. Eerste week was hij blij. Daarna trok hij zich terug, omdat hij me als veeleisend ervoer door misselijkheid. Vorige week ruzie gekregen waarna hij vertrok en ook niet meer on speaking terms kwam.

Hij heeft nu een eigen huis al gekocht en wil de zwangerschap niet meer. Dan zouden we kunnen kijken of we weer gelukkig worden. Ik ga en wil de zwangerschap niet afbreken en voel me verdrietig hoe hij is/doet.

Andere ervaringen? Behoefte aan contact!

 

[Essil]

O heel veel sterkte!

Het is best normaal dat je veranderd door de zwangerschap. Maar dat hoort er dus gewoon bij. Jammer dat hij dat niet aankan.

Overigens in het geval je eventueel erg extreem veranderd bent, misschien ook even met de verloskundige overleggen.

 

[Paula'tje]

Hoi, wat een ellendige reactie van hem. Ik kan me voorstellen dat je verdrietig bent. Ik ben zelf 33 weken zwanger en mijn vriend ging bij me weg op het moment dat ik een positieve zwangerschapstest in handen had. Ook wij hebben het een tijd geprobeerd.

Mijn situatie is wel iets anders, de reden dat hij vertrok heeft meer met zijn psychische toestand te maken dan met mij. Hij kan de situatie niet aan, daar komt het op neer. Hij heeft ook te kampen met kanker en chemokuren. Maar goed: feit blijft dat ik alleen de zwangerschap ben aangegaan en alles alleen doe.

Goed van je dat je bij je eigen gevoel blijft en de zwangerschap niet afbreekt als je dat niet wil. Zelf heb ik ook besloten om het door te zetten, en ik was vastberaden om de zwangerschap tot een mooie tijd te maken. Ik heb mijn omgeving zo snel mogelijk bij de situatie betrokken zodat ik mij gesteund kon voelen. Verdriet, boosheid en angst mag er ook zijn en soms heb ik een huildagje. Maar meestal gaat het goed.

Ik heb besloten om de vader ruimte te geven en daar niet te veel energie aan kwijt te raken. Een zwangerschap is al veeleisend genoeg. Toch is er inmiddels weer wat voorzichtig contact met de vader. Ik sluit niet uit dat de situatie ook nog kan veranderen als de baby er eenmaal is. Maar ik ga er vanuit dat ik het alleen doe.

Overigens doe ik hier een zwangerschapscursus speciaal voor solomoeders. Ik zou adviseren om alle hulp die er is aan te grijpen. Jouw kindje, jouw leven.

Veel sterkte!

 

[f_SMx9HCXEEGkF1UU]

Dank je wel voor de reactie en tips! Merk dat ik nu nog heel erg in de fase van ongeloof zit. Het komt zo abrupt allemaal en mis hem. Maar richt me idd nu op dat het hopelijk goed mag gaan met mijn zwangerschap!

 

[f_SMx9HCXEEGkF1UU]

O heel veel sterkte!

Het is best normaal dat je veranderd door de zwangerschap. Maar dat hoort er dus gewoon bij. Jammer dat hij dat niet aankan.

Overigens in het geval je eventueel erg extreem veranderd bent, misschien ook even met de verloskundige overleggen.

Hoi Essil,

Wat het grootste probleem was dat ik weinig kon en ook fysiek wat afstand nam, omdat geuren sterk binnen komen. Mijn voorkeuren qua eten veranderen ook snel en dat vond hij ook lastig, als ik hem vroeg iets te halen, Voor het overige niet echt. Denk dat dit helaas meer bij hem lag.

 

[f_RDaTQaiFrTeQklJ]

Lekkere vent. Gaat hij wel zijn verantwoordelijkheid nemen voor het kind?
Mijn moeder zei altijd: als je mans genoeg bent om er één te maken, moet je ook mans genoeg zijn om er voor te zorgen.

 

[Essil]

Hoi Essil,

Wat het grootste probleem was dat ik weinig kon en ook fysiek wat afstand nam, omdat geuren sterk binnen komen. Mijn voorkeuren qua eten veranderen ook snel en dat vond hij ook lastig, als ik hem vroeg iets te halen, Voor het overige niet echt. Denk dat dit helaas meer bij hem lag.

Tja, als hij dat al niet aan kan, ben je beter af zonder hem.
Probeer wel bijvoorbeeld familie of vrienden te vragen om je te helpen in de zwaardere periodes. In die eerste paar maanden krijg je met partner al weinig slaap. Iemand vragen even op te passen zodat je kan slapen of douchen kan behoorlijk verschil maken. Of af en toe iemand vragen voor je te koken, zulke dingen.

 

[f_SMx9HCXEEGkF1UU]

Lekkere vent. Gaat hij wel zijn verantwoordelijkheid nemen voor het kind?
Mijn moeder zei altijd: als je mans genoeg bent om er één te maken, moet je ook mans genoeg zijn om er voor te zorgen.

Nee, zoals het nu lijkt gaat hij geen verantwoordelijkheid nemen voor het kind. Er is geen contact behalve over de verhuizing van zijn spullen en hij wil ook niets weten over hoe het met de zwangerschap gaat. Een week geleden hoorde ik al via vrienden dat hij op een datingsite staat. Echt zo pijnlijk. Hij doet gewoon alsof wij niet meer bestaan