Hi hi,
Ik weet eigenlijk al niet zo goed waar te beginnen, maar ik heb het er liever (nog) niet over met mijn omgeving.
Mijn vriend en ik zijn een samengesteld gezin.
Ik heb 2 kinderen van 13 en 8 uit een vorige relatie, en samen hebben wij 2 kinderen van 3 en bijna 2 jaar.
We wonen in een niet al te grote eengezinswoning.
Onze 2 jongste slapen samen op een grotere slaapkamer.
Mijn zoon van 8 en dochter van 13 hebben een eigen kamer.
Wij zelf slapen op een klein kamertje en dan hebben we nog een klein kamertje waar alle kledingkasten staan.
Het is niet groot, maar iedereen heeft opzich een fijn plekje.
Op het moment is ons leven best hectisch.
Ons zoontje van 3 heeft een flinke taalachterstand waardoor hij veel last heeft van driftbuien en hij heel snel overprikkeld raakt en enorm veel huilt (ik weet dat elke peuter veel huilt en driftig kan zijn, maar hij is echt “something else”, los van het feit dat het ook een enorme lieverd is).
Mijn zoon van 8 heeft nogal wat problemen op persoonlijk gebied. Dit resulteert in problemen thuis en op school.
Ook hij is gewoon ontzettend lief, maar zit gewoon een in de knoop met zichzelf.
Het zijn geen hele grote dingen en elk huisje heeft zijn kruisje, maar het zorgt natuurlijk wel voor de nodige spanningen en zorgen.
Ook ben ik een half jaar geleden mijn moeder verloren nadat zij 3 maanden ernstig ziek was.
Zij was echt ons vangnet.
Onze kindjes konden er altijd terecht en je hoefde maar een kik te geven en ze was er al.
Ook mijn vader is 3 jaar geleden overleden.
Mijn vriend is niet heel hecht met zijn familie en die wonen ook een stuk verder bij ons vandaan.
Dus qua hulp en ondersteuning van familie hebben we helaas niet heel veel.
Ik zit al een jaar aan de pil en eigenlijk ging het altijd goed.
een paar weken terug ben ik een paar dagen ziek geweest, waarbij ik ook een aantal keer heb overgegeven, maar die dagen zelf geen seks gehad.
Een dag of 3/4 voordat ik ziek werd heb ik wel seks gehad.
Ik dacht niet dat dit per sé kwaad kon.
Maar een paar dagen terug kreeg ik last van typische klachten die voor mij op een zwangerschap duiden.
Hartkloppingen, extreem moe, een grieperig gevoel en pijnlijke tepels.
Nog voordat ik had getest zei ik al tegen m’n vriend dat ik het vermoeden had dat ik zwanger ben.
Vanochtend hebben we het erover gehad en gaf hij heel duidelijk te kennen dat hij, als het zo zou zijn, wil dat ik kies voor abortus.
Hij wil geen baby die niet gepland is en hij vindt dat we al genoeg stress in ons leven hebben om er nog een baby aan toe te voegen.
Ons huis is te klein en hij denkt dat we het niet aan kunnen.
Ik heb zojuist getest en zoals ik al vermoedde ben ik dus inderdaad zwanger.
En nu zit ik met zo’n k*t gevoel.
Ik vind dat hij erg hard is, ookal heeft hij echt zijn punten wel.
Maar ik weet niet of ik daar wel helemaal achter sta.
Ik sta ook niet per sé te springen om nog een kindje.
Ik heb m’n handen al aardig vol aan de kleintjes die hier rondlopen en de oudere kinderen verdienen ook alle tijd en aandacht.
En inderdaad, het huis is eigenlijk niet ideaal voor een gezin van 7.
Maar toch weet ik het gewoon niet zo goed.
Ik had altijd al wel de wens ooit een 5e kindje te mogen krijgen, alleen dan over een jaar of 2 als de jongste 2 op school zitten.
Maar zou het echt zo veel uitmaken als dit kindje nu komt, of geeft het alleen maar zorgen en ontneem ik tijd en aandacht die ik zou moeten besteden aan de kinderen die er al zijn?
Is het egoïstisch dit kindje te laten komen als mijn vriend het helemaal niet wilt?
Als hij het überhaupt al zou kunnen accepteren als mijn keuze zou zijn het kindje te houden.
Ik weet het allemaal niet zo goed..
en praten zal vast de key zijn, maar ik dacht, misschien zijn er dames die in een soortelijke situatie hebben gezeten of iemand in je omgeving die zoiets heeft meegemaakt en mij advies zou kunnen geven..
Ik weet eigenlijk al niet zo goed waar te beginnen, maar ik heb het er liever (nog) niet over met mijn omgeving.
Mijn vriend en ik zijn een samengesteld gezin.
Ik heb 2 kinderen van 13 en 8 uit een vorige relatie, en samen hebben wij 2 kinderen van 3 en bijna 2 jaar.
We wonen in een niet al te grote eengezinswoning.
Onze 2 jongste slapen samen op een grotere slaapkamer.
Mijn zoon van 8 en dochter van 13 hebben een eigen kamer.
Wij zelf slapen op een klein kamertje en dan hebben we nog een klein kamertje waar alle kledingkasten staan.
Het is niet groot, maar iedereen heeft opzich een fijn plekje.
Op het moment is ons leven best hectisch.
Ons zoontje van 3 heeft een flinke taalachterstand waardoor hij veel last heeft van driftbuien en hij heel snel overprikkeld raakt en enorm veel huilt (ik weet dat elke peuter veel huilt en driftig kan zijn, maar hij is echt “something else”, los van het feit dat het ook een enorme lieverd is).
Mijn zoon van 8 heeft nogal wat problemen op persoonlijk gebied. Dit resulteert in problemen thuis en op school.
Ook hij is gewoon ontzettend lief, maar zit gewoon een in de knoop met zichzelf.
Het zijn geen hele grote dingen en elk huisje heeft zijn kruisje, maar het zorgt natuurlijk wel voor de nodige spanningen en zorgen.
Ook ben ik een half jaar geleden mijn moeder verloren nadat zij 3 maanden ernstig ziek was.
Zij was echt ons vangnet.
Onze kindjes konden er altijd terecht en je hoefde maar een kik te geven en ze was er al.
Ook mijn vader is 3 jaar geleden overleden.
Mijn vriend is niet heel hecht met zijn familie en die wonen ook een stuk verder bij ons vandaan.
Dus qua hulp en ondersteuning van familie hebben we helaas niet heel veel.
Ik zit al een jaar aan de pil en eigenlijk ging het altijd goed.
een paar weken terug ben ik een paar dagen ziek geweest, waarbij ik ook een aantal keer heb overgegeven, maar die dagen zelf geen seks gehad.
Een dag of 3/4 voordat ik ziek werd heb ik wel seks gehad.
Ik dacht niet dat dit per sé kwaad kon.
Maar een paar dagen terug kreeg ik last van typische klachten die voor mij op een zwangerschap duiden.
Hartkloppingen, extreem moe, een grieperig gevoel en pijnlijke tepels.
Nog voordat ik had getest zei ik al tegen m’n vriend dat ik het vermoeden had dat ik zwanger ben.
Vanochtend hebben we het erover gehad en gaf hij heel duidelijk te kennen dat hij, als het zo zou zijn, wil dat ik kies voor abortus.
Hij wil geen baby die niet gepland is en hij vindt dat we al genoeg stress in ons leven hebben om er nog een baby aan toe te voegen.
Ons huis is te klein en hij denkt dat we het niet aan kunnen.
Ik heb zojuist getest en zoals ik al vermoedde ben ik dus inderdaad zwanger.
En nu zit ik met zo’n k*t gevoel.
Ik vind dat hij erg hard is, ookal heeft hij echt zijn punten wel.
Maar ik weet niet of ik daar wel helemaal achter sta.
Ik sta ook niet per sé te springen om nog een kindje.
Ik heb m’n handen al aardig vol aan de kleintjes die hier rondlopen en de oudere kinderen verdienen ook alle tijd en aandacht.
En inderdaad, het huis is eigenlijk niet ideaal voor een gezin van 7.
Maar toch weet ik het gewoon niet zo goed.
Ik had altijd al wel de wens ooit een 5e kindje te mogen krijgen, alleen dan over een jaar of 2 als de jongste 2 op school zitten.
Maar zou het echt zo veel uitmaken als dit kindje nu komt, of geeft het alleen maar zorgen en ontneem ik tijd en aandacht die ik zou moeten besteden aan de kinderen die er al zijn?
Is het egoïstisch dit kindje te laten komen als mijn vriend het helemaal niet wilt?
Als hij het überhaupt al zou kunnen accepteren als mijn keuze zou zijn het kindje te houden.
Ik weet het allemaal niet zo goed..
en praten zal vast de key zijn, maar ik dacht, misschien zijn er dames die in een soortelijke situatie hebben gezeten of iemand in je omgeving die zoiets heeft meegemaakt en mij advies zou kunnen geven..