Vriendin zwanger, ik verdriet

A

ANONYMOUS_USERNAME

Hoi hoi, ik ben zo verdrietig dat ik er maar even een berichtje aan waag. Misschien helpt t een beetje om van me af te schrijven. Wij zijn nu een jaar bezig en vanaf de zomer lopen we in t ziekenhuis want ik bleek PCOS te hebben. 4 eisprongen gehad in een jaar tijd en nu heeft mijn lichaam weer helemaal niet gereageerd. Nu belde mijn beste vriendin net dat ze zwanger is van de tweede BINNEN 1 MAAND. Ik ben zoooo blij voor hun alleen toen ik ophing voelde mijn eigen verdriet zoveel sterker... Zo zwaar.  De tranen gaan zowat de hele middag, heb enorme koppijn maar misschien moet dit verdriet er gewoon ff uit. Ik vind het moeilijkste dat je geen zekerheid dat je zwanger raakt en waneer. Ik zou nog wel een jaar zo bezig willen zijn bij wijze van spreken als ik 100% zeker wist dat ik december 2008 zwanger zou zijn van een gezond kindje. Maar ja, dat is geen realiteit helaas... Dus tanden op elkaar en doorgaan vrees ik. Kennen jullie dit gevoel?

groetjes Lot
 
Lieve Lot,
Ik kan me je verdriet heel goed voorstellen, ik heb hetzelfde gevoel al meerdere malen doorgemaakt bij een vriendin en bij collega's
Zelf heb ik vandaag te horen gekregen dat onze tweede poging is mislukt dus ik ben minstens zo verdrietig als jij
Samen huilen dan maar ??
Ik wil je heel veel sterkte wensen en geef gewoon toe aan je verdriet hoor, dat is heel menselijk en alle meiden hier kunnen zich een soortgelijke situatie herinneren

Liefs,
SunshineJo
 
Lieve Sunshine Jo,

Wat ontzettend balen meid. Het is wat he... Nou, mijn tranen blijven stromen, bij jou ook? Ik denk inderdaad dat het er soms gewoon uit moet. Dus samen huilen dan maar.. Sterkte he, toch samen langzaam op naar de volgende poging!

Liefs Lot
 
Hoi Lot (en anderen)

Wij willen sinds augustus 2005 graag een 2e kindje krijgen. Na 4 maanden was het raak, maar na 8,5 week zwanger ging het helaas mis....m'n wereld storte in, ook al wist ik pas 1,5 week dat ik zwanger was, maar dat het moedergevoel dan al weer zo aanwezig is. Nu alweer 2 jaar later na mijn miskraam, bleef het stil...heel stil...bij ons dan. Toen ik zwanger was van mijn zoontje toen waren mijn 2 vriendinnen ook zwanger, we hebben ook de zwangerschap samen beleefd, en rond dezelfde tijd bevallen (het scheelde met 1 3 weken en de ander 2 dagen). Toen ik zwanger van de 2e was, bleek op dat moment dat mijn 2 vriendinnen ook weer zwanger waren. Maar ja, toen het bij mij dus mis ging......en bij hun ( gelukkig!!) niet......vond ik het wel erg moeilijk...vooral rond de datum dat ik uitgerekend was en dat mijn vriendinnen dus gingen bevallen......We hebben al een 1e zoontje van inmiddels 3,5 jaar (waar we natuurlijk erg blij mee   en trots op zijn), maar de wens voor mij en mijn gezin om nog een 2e te krijgen wordt alleen maar groter. En al die bevallingen vanaf die tijd dat ik een miskraam heb gekregen (zo'n 6 a 7 in mijn redelijk directe omgeving, vrienden en familie)....daar werd ik ook niet veel vrolijker van.....
We hebben zo goed als besloten om het in ieder geval uit te zoeken bij het ziekenhuis om te kijken waarom het niet lukt (i.i.g. naar huisarts geweest en doorverwijzing gekregen) (we hebben wel samen besloten dat we geen ivf enz. willen...), maar ja de stap om nu echt een afspraak te maken, vind ik wel moeilijk, ik wil zo graag dat het op de natuurlijke wijze gebeurd.....maar ja.......wie weet....ooit....
Het is nu 2 jaar geleden dat ik voor het laatst zwanger was.......

groetjes van Rachelathomenl
 
Lieve Lot,

Ik herken jou verhaal precies. Mijn vriend en ik zijn zijn nu ruim 2 jaar bezig en ik heb heb verklevingen in mijn eileiders waardoor  ik maar 1 keer in de 2 maanden een eisprong heb  en mijn vriend heeft wat zwakker zaak. We zijn nu bezig met onze 2e IUI poging die ik gisteren gehad heb. Dat ging niet helemaal goed omdat ze mijn baarmoedermond niet konden vinden en daarom hebben ze een gaatje in mijn baarmoeder moeten knippen. Het is er niet ver genoeg ingekomen en daarom moest ik bij de gyn 10 minuten onderste boven hangen. Toch maar hopen dat het goed komt.

In de tijd  dat wij bezig zijn is mijn schoonzusje zwanger geraakt en bevallen van haar tweede kindje. Mijn beste vriendin vroeg in  september aan mij of wij het erg zouden dat zij voor een tweede zouden gaan omdat hun eerste toen 1 jaar was. En je raad het al nog geen twee maanden later belde ze me op dat ze 5 weken zwanger was en nu loopt ze rond met een buik die al wat dikker wordt. Ook een collgega waar ik elke dag mee samenwerk is nu 22 weken zwanger.  Er is in de tijd dat wij bezig zijn nog geen enkele periode geweest dat er niet in iemand in mijn directe omgeving niet zwanger is. Vorig weekend vertelde een ander bevriend stel dat ook zij een kindje willen. Ik betrap me dan op dat ik meteen denk 'die zal ook wel weer eerder zwanger zijn dan ik' Ik wil dit niet denken maar het gaat vanzelf.

Om moedeloos van te worden maar je gaat door omdat je heel graag een kindje wil en ik hoop die wens voor ons allemaal heel snel mag uitkomen

Veel liefs
Nataly
 
Lieve Lot,
Jouw verhaal is heel herkenbaar. Ik denk voor de meeste meiden hier. De meesten hier zijn al lange tijd bezig om zwanger te worden en als het dan bij mensen om je heen allemaal vanzelf lijkt te gaan, dat is heel frustrerend. Ik kreeg vorig weekend ook een klap in mijn gezicht toen mijn jongere zus vertelde 5 weken zwanger te zijn van hun tweede kindje na een paar maanden proberen. Wij zijn al anderhalf jaar bezig voor de eerste. Alle onderzoeken in het ziekenhuis waren goed, dus het zou toch moeten lukken. Maar toch gebeurt er niks. Mijn zusje weet wel hoe gevoelig dit bij me ligt en heeft me door de telefoon als eerste ingelicht, voordat de familie het te horen kreeg. We hebben samen zitten huilen. Het zou zo mooi zijn als we samen zwanger mogen zijn. Ik voel mijn eigen verdriet nu ook des te meer. Ik zie ook enorm tegen de komende tijd op als alle aandacht uitgaat naar haar zwangerschap en haar buik steeds groter wordt. het leven kan wat dat betreft heel oneerlijk zijn. Ik hoop maar voor ons allemaal dat onze tijd ook snel komt. Maar goed, dat is de onzekerheid waar we mee moeten leven en dat maakt me soms ook een beetje bang. Veel sterkte! liefs Poek
 
Lieve meiden, bedankt voor jullie reacties. Ik zou zondag met dat vriendinnetje naar de sauna gaan (voordat ze t wist afgesproken) en dat ging niet door. Toen zijn we gaan lunchen en toen ze binnenkwam kon ik het ff niet drooghouden. Gelukkig begrijpt ze wel dat het heel moeilijk voor mij moet zijn en vindt ze zelf ook dat t oneerlijk verdeeld is. Binnen 4 weken zwanger terwijl het bij mij zo lang duurt en moeizaam gaat. Ik heb haar daarna uitgelegd dat het niks met haar geluk te maken heeft, voor haar ben ik erg blij maar je eigen verdriet steekt ineens zo af.

Ik heb net een kuur Provera geslikt, ik heb de dubbele dosis ingenomen zodat ik niet weer 10 dagen daarmee bezig ben. Hopelijk snel ongi en dan aan de hogere dosis Clomid. Ben benieuwd. Ik ben ook bij een homeopaat geweest, wie weet. Baat t niet dan schaadt t ook niet.

Veel succes allemaal en ik hoop zo dat we deze zomer allemaal zwanger ZIJN!
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan