Vriendin

[ANONYMOUS_USERNAME]

Ik las de berichten over moeders en schoonmoeder. Ik heb sinds de geboorte van mijn eerste kindje juist het meest moeite met mijn beste vriendin. Zij dringt zichzelf zo op, alsof 't haar eigen kind is. Zelf heeft ze nog geen kinderen, maar ze doet net alsof ze de wijsheid in pacht heeft. Ongevraagd haalt ze dan mijn kindje uit de box of uit de kinderwagen en knuffelt er heel overdreven mee. Ik kan dat niet aanzien! Het is míjn kind! Zit ze daar allerlei lieve woordjes te fluisteren en de hele tijd maar kusjes te geven aan mijn zoontje. In de kraamtijd ging ze zelfs achterover bij mij op bed liggen met mijn kindje bij haar op de buik. Ik werd er gewoon kotsmisselijk van. Ze wordt ook heel bokkig als mijn kindje van mij in z'n bedje moet blijven als zij er is en terwijl ik kraamvisite had kwam ze gewoon bij me staan en zei: geef 'm mij eens even... Ik ben op zo'n moment verbluft, maar achteraf wordt ik er woedend om.
Ik wil eigenlijk helemaal geen ruzie met haar, maar ik merk dat ik de laatste tijd verder van haar af sta. Ze moet gewoon niet doen alsof 't haar kindje is, al vindt ze het nog zo leuk. Ze dringt steeds maar aan dat ze wel eens wil oppassen. Ik wil dat liever niet. Mijn moeder of schoonmoeder past in de regel op. Ik vind het fijn om vaste oppas te hebben. Als zij niet kunnen, past een ander bevriend stel op. Dat bevalt heel goed, van hen kan ik veel meer hebben, omdat ze zich niet zo opdringen. Ik wil mijn vriendin ook niet kwetsen, maar ik vind het echt niet fijn om haar op mijn zoontje te laten passen. Wat vinden jullie ervan? Ben ik nou zo stom dat ik het niet van haar hebben kan? Ik weet niet hoe ik haar moet zeggen dat ik dit niet wil. Ze is namelijk heel snel gepikeerd... Hebben jullie tips?

 

[ANONYMOUS_USERNAME]

Hoi Els,
Als ik jou was, zou ik toch absoluut wel met haar hier over praten! Misschien dat als je daar te lang mee wacht, wordt je op een gegeven moment zo nijdig dat je dingen zegt die je beter niet had kunnen zeggen. Bovendien, als je echt goeie vrienden bent, moet je toch eerlijk tegen elkaar kunnen zijn?
En je hebt helemaal gelijk, het is niet haar kindje maar het jouwe en jij kunt dus zelf bepalen wie er wel en niet op mag passen, goeie vriendin of niet.
Ik zou gewoon open kaart spelen, maar wel heel diplomatiek zijn.
Succes! Laat je nog even weten hoe dit verder gaat?

Gwynniver

 

[ANONYMOUS_USERNAME]

Ik denk echt dat het niet uitmaakt of het nu schoonmoeder,moeder,vriendin is...Maar dat het gewoon de manier is hoe een persoon tegenover jou gaat staan.Het gaat hier vooral over jou bedreigd voelen als moeder.Ik zou je willen raad geven.Maar eerlijk ik ben zelf de laf om mijn schoonmoeder op haar plaats te zetten.Maar dit is vooral uit angst voor relatieproblemen met mijn partner.Schoonfamilie of ouders kies je niet zelf.Maar vrienden wel.En vrienden luisteren ook als je iets te vertellen hebt.Vooral over gevoelens die je zelfs niet aan je partner kwijt kan.Als je het gevoel hebt dat je niet met haar kan praten...dan denk ik toch dat er iets mis is met deze vriendschap.Misschien moet je is nagaan vanwaar die overdreven moederinstinct van haar komt???Wil ze zelf kinderen ?Heeft ze een partner?Voelt ze zich alleen nu jij veel aandacht voor je kindje hebt??Ik zou het langs zo'n weg proberen.Dus niet "ik ben het beu dat jij...." Maar eerder "hoe voel jij je nu ,nu ik een kindje heb?...." Groetjes An

 

[ANONYMOUS_USERNAME]

Ja, inderdaad. Het is zoals jij zegt een overdreven moederinstinct. Ze heeft een vriend en gaat komende zomer trouwen. Ze wil daarna ook graag kinderen en fantaseert daar nu denk ik al heel erg over. Ze zit haar vriend altijd zo ontzettend verheerlijkt aan te kijken als ze onze zoon op schoot heeft. Ze doet alsof een kindje echt hét einde is. Nou, eerlijk gezegd, een kind is natuurlijk prachtig, maar alles is echt niet rozegeur en maneschijn met zo'n kleintje. Dat beseft ze niet echt. We hebben een vreselijk moeilijke start gehad, omdat onze zoon de eerste maanden afgrijselijk veel huilde, hele dagen achtereen. Daar kon ik echter nooit met haar over praten. Ze benadrukte alsmaar hoe lief zo'n kleintje wel niet was. Nou, sorry, ik vind mijn kind héél lief, maar als je elke dag alleen in huis bent met een huilend kind, heb je ook wel eens andere gedachten...
Ik denk inderdaad dat ze zich ook een beetje achteruit gezet voelt, nu ik m'n kindje heb. Ik voel zelf ook wel, dat ik in een nieuwe fase ben gekomen, waarin ik niets gemeenschappelijk met haar heb omdat zij zelf nog geen kinderen heeft. Zij probeert dit als het ware te overschreeuwen door overdreven met mijn kind om te gaan, terwijl ze juist daardoor de plank finaal mis slaat.
Je zegt dat er iets mis is met deze vriendschap. Ach ja, we hebben echt wel eens strubbelingen gehad, maar dat loste vanzelf wel weer op. Ik merk nu sinds ik een kind heb, dat mijn grenzen anders liggen. Van persoon tot persoon kan ik nog steeds goed met haar overweg, zolang het maar niet mijn kind betreft. Dan merk ik dat mijn grens eerder bereikt is. Ik denke verder ook dat zij veel hogere verwachtingen heeft van deze vriendschap. Zij denkt dat ik werkelijk álles van mijn leven met haar kan delen. Nou, mijn kind kan ik niet met haar delen, dat is voor mij. Hoe goed ik ook bevriend ben met haar, ik heb ook dingen die specifiek op óns terrein liggen en waar zij zich dus niet in moet mengen. Voor mij is de vriendschap dan nog even goed. Zij vindt dat een verslechtering. Ik denk dat dat zal blijven botsen tot zij zelf eens een kindje heeft. Ik zou haar wel eens willen zien als ik met haar kindje op de buik zou gaan liggen... Maar goed, dat doe ik gewoon niet. Maar ik denk dat ze dán pas alles op z'n juiste waarde gaat schatten.
Tja, en verder wacht ik denk ik tot het juiste moment aangebroken is om het aan te kaarten. Ik vind het altijd moeilijk om ergens zonder aanleiding over te beginnen. Dan zou er weer zoiets moeten voorvallen, dan kan ik het veel makkelijker.
Bedankt voor het meedenken in elk geval!