Vroeger, of in elk geval heel lang geleden ...

A

Anoniem

Guest
... liepen we nog met een dikke buik!
Hadden we er nog geen idee van wat ons eigenlijk te wachten stond
Vond je het al lastig als je 's nachts niet lekker kon liggen
Hadden we wel zorgen maar dat was eigenlijk peanuts
Waren we eigenlijk nog zelf kinderen

En nu?
Tsja onze zoon wordt volgende maand 1 jaar en ik denk dus heel vaak terug aan een jaar geleden. Wie nog meer? Wat doet dat met je?
 
Wat lijkt dat lang geleden he...Wat was dat eigenlijk heerlijk rustig, de nachten dat de kleine in mn buik zo druk was dat ik amper kon slapen wist ik veel dat dat na de geboorte nog veel erger zou worden!!!
Als ze zo klein zijn en heerlijk tegen je aan liggen.... nu is het 1 grote worstelwedstrijd want mevrouw moet door het bed kruipen en krioelen....
Wat vliegt dat eerste jaar toch om.... Volgende week wordt ze alweer 1!
En er zit alweer een klein wondertje in mn buik.... Wat is dit anders... Ik ben ziek en moe maar kan niet meer gaan liggen wanneer het me uitkomt want er kruipt een klein mensje rond die heel graag heel veel aandacht van me wilt... maar ze is zo mooi en lief, ik schraap met alle liefde elke dag het laatste beetje energie uit de kan omdat ik zoveel van dr houd!!!
Maar wat zou ik dan graag eens een hele nacht willen slapen.... Ik ben bang dat het er voorlopig niet inzit of zal nr2 een slaapwondertje zijn...?
Ach wat maakt t ook eigenlijk uit, want wat zijn we rijk met zulke mooie kleine wezentjes in ons leven!

Liefs L81
 
Ja hier ook vaak gedachten terug aan een jaar geleden...
Ik was vorige week op een verjaardag van een vriendje van Kyara. Daar was iemand die ik eigenlijk alleen 1 x per jaar daar zie.
Ik kwam met Chloë binnen en ze vroeg gelijk wanneer ze nou geboren was, want vorig jaar zat je nog hier met een gigantische buik!
Dan dringt het pas tot je door hoe snel het allemaal gaat.

Voor mij was het niet allemaal nieuw meer, ik wist een beetje wat er zou gaan komen, omdat het voor mij de tweede was.
Toch ben ik elke dag nog overdonderd door de berg liefde die ik voel voor mijn twee wondertjes.
En ook weer verbaasd dat, hoewel het de tweede was, zo'n klein wezentje je hele leven op zijn kop kan zetten...
Moeilijk voor te stellen hoe het er volgend jaar uit zal zien.
Sil
 
jeetje dat lijkt lang geleden,maar ik weet het nog wel
niet meer op mijn buik kunnen liggen,brandend maagzuur dus niet meer slapen,en dan de zware bevalling(4320 gram  en 56 cm)en kijk nu
een mannetje dat kruipt,stapt en bijna loopt,11 tandjes heeft en een mond vol bobbels,praatjes voor 10 en dat met bijna 11 maand oud!!!
wat gaat het hard,cliche maar altijd waar jammer genoeg,ineens deze week keken mijn man en ik elkaar aan en zeiden,hij heeft een spurtje gehad,hij is echt babyaf al
het is echt een mannetje met een eigen wil!!!geweldig en vermoeiend

zou het zo weer overdoen,maar ja dan moet je wel met zn 2en zijn
en mijn man vind het goed zo


groetjes nienke
 
Yep, vorig jaar om deze tijd zaten we net 1 dagje in ons nieuwe huis, waar we 7 weken als een gek hebben opgeknapt en laten verbouwen; wat een puinhoop! De dozen stonden nog manshoog opgestapeld in de huiskamer en de logeerkamer stond ook tot de helft vol met troep wat nog uitgezocht moest worden en een plekje moest krijgen. En dat allemaal voor de bevalling, omdat we er dan toch wel een beetje netjes bij moesten zitten... M'n buik sleepte ik gewoon mee; 't was alleen wat lastiger met bukken, tillen, schoonmaken enz. En ik was in die periode erg blij met onze nieuwe schommelstoel; op de bank kon ik uiteindelijk niet meer relaxed zitten. De schommelstoel gaf me voldoende steun in de rug!
M'n man heeft nog een hele avond moeten besteden aan de deur van de babykamer; na de verbouwing (schuren, verven, nieuwe scharnieren) wilde 'ie niet meer sluiten. Dus schaven, schuren en hakken!
En toen die babykamer inrichten; al die spulletjes die je volgens de uitzet-lijsten moest aanschaffen een plekje geven. Maar wat is handig? Wat moet je binnen handbereik hebben en in welke volgorde moet je dat dan neerleggen op de planken?!?!? Onzekerheid ten top...
Uiteindelijk was "alles" op tijd af, opgeruimd en ingedeeld voor de bevalling. Ik kijk terug op een goeie thuisbevalling en als grootste verrassing kreeg ik ook nog een meisje!!! We hadden het gevoel dat het een jongetje was, maar diep in m'n hart wilde ik graag een meisje...

En nu is het echt een dametje; het baby-achtige is er bijna af, maar ik ben ook zo benieuwd naar hoe dit kleine persoontje zich gaat ontwikkelen dat het ook goed is zo...

Zucht... memories...
 
Ja die herinneringen....

Vol spanning wachtend totdat de bevalling zou beginnen...
Ik vroeg nog aan mijn moeder hoe een wee voelde, nou dat wist ze niet meer, dat vond ik zo raar. En nu? Ik weet het zelf niet eens meer.
Ik lag laatst op de bank, en nu het weer wat donkerder begint te worden 's avonds, moets ik ineens weer aan de kraamtijd denken. De kamer vol met kaarten en cadeaus, de kinderwagen met de zo'n pasgeboren hummel, dat leek ook eeuwen geleden.....
Nog 3eneenhalve week en dan is hij alweer 1.......

Janine
 
Ik zie het laatst nog tegen mijn vriend. Weet je nog dat ik een jaar geleden zo'n dikke buik had en dat we toen nog met zijn tweetjes waren. En dan het verschil met nu. Een kleine meid die al je aandacht vraagt en al langs de tafel loopt. Toch wel een heel contrast. Volgende maand alweer de 1ste verjaardag. Wat gaat die tijd toch snel. Maar om eerlijk te zijn ben ik ook wel blij dat ze steeds meer kan. Want die babytijd is toch niet echt wat voor mij.

Liefs vlindertjes
 
He hallo

Ja hier moest ik vorige week dinsdag aan denken, het was precies een jaar geleden dat ik met verlof  ging. Bedacht me dat ik toen zo onzeker was en geen idee had wat me nou eigenlijk precies te wachten stond. Die eerste weken van mijn verlof vond ik trouwens heerlijk. En nu loopt dat kleine mannetje langs de tafel zegt hij dag, zwaait met zijn handje, eet zelf een boterham en wordt zo groot. Ja dit eerste jaar is echt voorbij gevlogen.

Carina
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan