Vrouw heeft contact verbroken met ouders

F

f_8I86CcHbmIkjdlj

Hallo papa's,
Ik heb een probleem. Mn vrouw heeft het contact verbroken met mn ouders omdat zij niet gehandeld hebben naar onze wensen wat begrijpelijk is. Maar het blijven toch mn ouders en ik ga toch wel eens naar mn ouders toe. Ze hebben er spijt van en willen graag met mn vrouw hierover praten maar daar is ze nog niet klaar voor dus heeft tijd nodig. We hebben een baby van 10 maanden en dit speelt nu ongeveer een half jaar. Onze baby gaat wel naar de andere opa en oma toe en passen 1x per week op en bouwen een band op. Mijn ouders bouwen nu niks op en ik mag onze baby ook nauwelijks meenemen omdat ze mn ouders niet vertrouwd. Ik mag haar een enkele x meenemen en ze mogen haar niet aanraken terwijl andere opa en oma alles mogen. Ik heb hier zoveel moeite mee om dit te zien. Hoe kan ik hier een manier vinden om mee om te gaan? Wat denken jullie hiervan? Ik projecteer mn ongenoegen naar mn schoonouders terwijl zij niks hebben gedaan en goed zijn voor onze dochter en toch vind ik t op een niveau niet eerlijk of zo.
 
Laatst bewerkt:
Die laatste zin. Misschien is het wel een idee om met je schoonouders te praten. Veel volwassenen luisteren ten slotte nog steeds naar hun ouders. En zij hebben wellicht een iets beter idee over hoe ze hun dochter kunnen overtuigen.
 
Al ben ik geen papa maar een mama, ik kan me wel een klein beetje indenken hoe je je voelt. Al is hier de situatie andersom.
Mijn vader heeft het contact verbroken en de deur hard dicht gegooid. Mijn moeder heb ik niet meer, aan de kant van mijn schoonfamilie hebben onze kinderen geen opa meer alleen een oma.
De kinderen weten niet beter, maar bij mij als moeder blijft het toch vreten, de reden is zo onzinnig. (Het komt er kortgezegd op neer dat ik met de verkeerde man getrouwd ben. Nou ik kan je zeggen dat ik dolgelukkig met hem ben…)
De bloedband blijft, wat anderen ook doen of zeggen…
 
Ik weet natuurlijk niet wat er gebeurd is waardoor je vrouw zegt dit wil ik niet. En was de band altijd niet geweldig of is het nu omdat er wat is voorgevallen. Als er iets is gebeurd wat haar de reden geeft om jouw ouders niet te vertrouwen zal je als man je toch achter je vrouw moeten scharen. Zij is nu jouw gezin samen met jullie dochtertje. En ik snap dat je ouders je ouders blijven, maar jouw vrouw en kind gaan voor op jouw ouders of haar ouders.

Ik zou kijken of je het gesprek kunt aangaan met haar en je haar uitlegt dat je het heel vervelend vind, maar wel graag wilt dat jouw ouders ook een leuke band kunnen opbouwen. Als zij het niet ziet zitten ben ik bang dat er niet heel veel anders op zit dan naast haar te gaan staan en te zeggen oke dan doen we het rustig aan en op jouw tempo. Hoe lastig dat ook kan zijn voor jou en jouw ouders.
 
Een update.
Het gaat inmiddels wat beter met het contact met mijn ouders en mag haar af en toe meenemen naar mijn ouders. Maar het blijft aan me vreten op 1 of andere manier. Ze wilde wat afspreken met haar ouders en heb haar mijn gevoel overgebracht dat ik dit lastig vind omdat ik wel met haar dus mee moet gaan en zij niet met mij. Ik wil dit een plekje geven dat we door kunnen met ons leven en ons gezinnetje. Er blijft iets knagen in me. Ik ben al in therapie maar lijkt alsof dit niks helpt. Ook reageer ik de frustratie op mijn vrouw af waardoor ik haar nu alleen maar weg aan het duwen ben.
 
Ik (als mama) ben van mening dat je vrouw vast een hele goede reden heeft gehad om het contact te verbreken. Respecteer dat en geef haar de ruimte. Echter, zij kan jouw ouders niet het contact met hun kleinzoon ontzeggen als jij daar niet achter staat. Als jij jouw kind niet mee mag nemen naar jouw ouders toe, zegt ze eigenlijk dat zij jou niet vertrouwt. Dat vind ik best kwalijk. Ik ben ook van mening dat het niet structureel laten oppassen door opa en oma niet automatisch betekent dat er geen band wordt opgebouwd. Ook grootouders die hun kleinkinderen niet wekelijks zien, kunnen gerust een band opbouwen met hun kleinkinderen. Anders hadden zowel mijn schoonouders als mijn ouders geen band met hun kleinkinderen hebben. Blijf met je vrouw in gesprek (zonder verwijten) maar laat haar ook weten dat als zij ruzie heeft met jouw ouders, dat dit niet betekent dat jullie kind dit ook heeft. En waarom zou je ineens niet meer meegaan naar haar ouders? Die staan hier toch helemaal buiten? Het klinkt mij in de oren dat je alles op een weegschaal legt.
 
Laatst bewerkt:
f_8I86CcHbmIkjdlj zei:
Een update.
Het gaat inmiddels wat beter met het contact met mijn ouders en mag haar af en toe meenemen naar mijn ouders. Maar het blijft aan me vreten op 1 of andere manier. Ze wilde wat afspreken met haar ouders en heb haar mijn gevoel overgebracht dat ik dit lastig vind omdat ik wel met haar dus mee moet gaan en zij niet met mij. Ik wil dit een plekje geven dat we door kunnen met ons leven en ons gezinnetje. Er blijft iets knagen in me. Ik ben al in therapie maar lijkt alsof dit niks helpt. Ook reageer ik de frustratie op mijn vrouw af waardoor ik haar nu alleen maar weg aan het duwen ben.
Klik om te vergroten...
Het is logisch dat het blijft knagen. Als je het er gewoon niet mee eens bent, lijkt therapie voor alleen jouw en niet voor jullie samen nogal zinloos. Maar waarom wantrouwt ze je ouders zo enorm?
 
In het eerste bericht gaf je aan dat zij nog niet met jouw ouders wil praten, is dat inmiddels wel gebeurt?
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan