Waar haal je je rust vandaan?

[ANONYMOUS_USERNAME]

Dag dames,
ik lees op het moment heel veel vervelende ervaringen van andere vrouwen. Dit is dan ook 1 van de redenen waardoor ik onze situatie heel goed kan relativeren.
Daarnaast is de relatie met mijn man ook een enorme steun, ik merk dat we heel sterk zijn samen en dat niets tussen ons kan komen.
En ons geloof is eigenlijk de grootste reden waarbij ik rust vind. Want gek genoeg is dit, na het verlies van ons kindje na 10,5 weken zwangerschap, ook sterker geworden.
Naast het verlies kan ik dus ook zeggen dat het me iets heeft gebracht. Uiteindelijk ben ik nog dankbaarder geworden voor dat wat we hebben. Het verdriet vind hierin rust en een plekje.

Waarin vinden jullie rust? Of kan je misschien wel helemaal geen rust vinden?

Ik wens iedereen heel veel sterkte na een miskraam en wellicht dat we elkaar hier een stukje kunnen helpen bij het verwerken van ons verdriet.

Liefs Anita.

 

[ANONYMOUS_USERNAME]

Hey Anita
Ik heb in mei en miskraam gehad met 10 wk en Ik kan jammer genoeg nog niet genoeg rust vinden vooral nu men uitgerekende datum nadert en het enig wat ik denk ja ik sta met legen handen het was ook mijn eerst zwangerschap en ik was met de kerst uitgerekend. Ik heb geluk dat mijn vriend me heel veel steun geef maar ik heb het gevoel dat ik mijn gevoel niet bij hem kan over brengen hij doet echt zen best maar het lukt hem niet. Ik hoop dat ik ook gauw men rust vindt en snel weer zwanger wordt. Fijn om te lezen dat jij je rust wel heb gevonden ??

Veel liefs danielle ??

 

[ANONYMOUS_USERNAME]

Hey Anita
Ik heb in mei en miskraam gehad met 10 wk en Ik kan jammer genoeg nog niet genoeg rust vinden vooral nu men uitgerekende datum nadert en het enig wat ik denk ja ik sta met legen handen het was ook mijn eerst zwangerschap en ik was met de kerst uitgerekend. Ik heb geluk dat mijn vriend me heel veel steun geef maar ik heb het gevoel dat ik mijn gevoel niet bij hem kan over brengen hij doet echt zen best maar het lukt hem niet. Ik hoop dat ik ook gauw men rust vindt en snel weer zwanger wordt. Fijn om te lezen dat jij je rust wel heb gevonden

Veel liefs danielle

 

[ANONYMOUS_USERNAME]

Na 7 zwangerschappen waarvan 5 een miskraam, 1 gezonde dochter van 3 en nu 27 weken zwanger is mij enige rust punt geweest het voldragen van een kind.
Sommige miskramen zij er echt ingehakt en sommige daar weet ik niet eens de datum meer van.
Zo was mijn eerste miskraam een heel heftige situatie in mijn leven en elke jaar nu inmiddels al 10 jaar geleden komt die emotie terug en is die uitgerekende datum van toen nog steeds een moment waarin ik in een rolercoaster van gevoelens zit. Nog steeds dezelfde partner, nog steeds dezelfde vrienden. Maar waar waren ze toen ik ze het hardst nidig had??
Ook de intocht van de goedheilig man ga ik met gemenge gevoelens tegemoet want vorig jaar stond ik daar alleen met mijn dochter terwijl ik een miskraam doormaakte maar ja je moet wel he. Je kan je dochter toch niet een glimp van de goedheilig man ontnemen.
Op de momenten zelf heb ik de miskramen heel nuchter doorstaan, ben er zelfs geen minuut voor ziek thuis geweest van mijn werk. Misschien is het uit schuldgevoel dat ik sommige periodes er zo mee bezig ben, je wilt immers je kindjes (to be) ook niet vergeten. Maar dat zal nooit gaan gebeuren.

 

[ANONYMOUS_USERNAME]

Helaas voor mij ook nog geen rust. Zrlf nog niet van de eerste miskraam... Ik moet wel zeggen dat het na de uitgerekende datum een iets andere ervaring was. Dat was het moeilijkste moment voor mij daarna werd het iets makkelijker. Maar verwerkt of berusting gevonden heb ik nog niet. Mijn man en ik zitten wat gevoel betreft erg ver van elkaar af, dus hoewel hij lief is heb ik er weinig steun aan. Wel vind ik meer afleiding door het normale leven weer op te pakken maar als ik alleen ben en echt even mijn blik naar binnen richt ben ik nog net zo verdrietig, bang, boos en teleurgesteld als toen het net gebeurd was.

 

[ANONYMOUS_USERNAME]

Dag meiden,

begrijp me niet verkeerd, bij mij is er ook nog steeds het verdriet, gister ook weer in tranen en een snertdag gehad. Maar door mijn omgeving en mijn geloof dat ik ooit ook dit kindje mag ontmoeten, heb ik toch eenbepaalde rust over me, die me kracht geeft en sterker maakt.
Heel vervelend om te horen dat jullie in je omgeving niet veel steun krijgen. Het wordt zo onderschat wat dit met je doet. En het valt me ook echt op, dat het pas ter sprake komt, wanneer je er zelf over begint. Ik praat er veel over en ik doe dat ook omdat ik anders ook het gevoel heb dat het nooit is gebeurd en daarvoor is het nog te kort geleden.
Ik snap dat schuldgevoel ook heel goed Dora-84. Soms denk ik ook: is het wel normaal dat ik gewoon maar weer door ga.... En dan voel ik me schuldig tegenover het kindje dat we hebben verloren.
Maar....in mijn hart weet ik dat ook dit kindje erg gewenst was, dat er een gemis is en dat het ook bij het leven hoort dat de dagen 'gewoon' weer verder gaan.
Gister kreeg ik een heel bemoedigende mail van een voorganger, die met zijn vrouw ook 2 miskramen heeft mee gemaakt en een dood geboren kindje heeft gekregen bij een vroeggeboorte. Zo bijzonder om te zien waar hij, nu hij inmiddels ook zijn vrouw is verloren, zijn kracht en rust vandaan haalt.... Daar kan ik echt met bewondering naar kijken....

Meiden, ik wens jullie heel veel sterkte met jullie persoonlijke situatie en hoop dat jullie je verhaal bij iemand kwijt kunnen en je je begrepen voelt. Is dat niet zo, dan hebben we gelukkig hier de mogelijkheid om onze gevoelens te delen met mensen die weten hoe het is en de roalercoaster van gevoelens herkennen.

Liefs!