Waar is mijn kinderwens gebleven?

C

catwoman

Ik ben 29 jaar en 10 jaar samen met mijn vriend.

Als kind was ik altijd geïntrigeerd door baby's en zwangere vrouwen. In bijna al mijn tekeningen was er een moeder met een dikke buik en/of een baby te zien.

Toen ik verkering kreeg met mijn vriend hoopte ik wel eens dat ik "per ongeluk" zwanger zou raken.

Je zou dus kunnen zeggen dat ik altijd een kinderwens heb gehad. Maar toen ik ging samenwonen met mijn vriend ebde deze kinderwens weg. Ik vond het heerlijk om eindelijk uit huis te zijn en samen te wonen en moest er niet aan denken om aan kinderen te beginnen en nooit meer met zijn tweeën te zijn.

Ik vond het nooit raar dat mijn kinderwens verdween. Ik ging er vanuit dat deze vanzelf wel terug zou komen als we langer samen zouden wonen.

Toen we net een paar maanden samenwoonden werd ik ongepland zwanger. Ik heb me nooit eerder zo vreselijk gevoeld. We woonden net samen, waren net aan het werk. Wat moest iedereen wel niet denken? Excuses voor wat ik nu ga zeggen: Er zat iets in mijn lichaam wat ik absoluut niet wilde. Ik walgde er gewoon van. Ik zou de zwangerschap laten afbreken. Gelukkig is dit niet nodig geweest, want met zeven weken kreeg ik een miskraam.

Behalve dat ik enorm ben geschrokken van deze ongeplande zwangerschap, ben ik ook enorm geschrokken van mijn eigen reactie op deze zwangerschap.

We wonen inmiddels vijf jaar samen en om ons heen schieten de zwangerschapsaankondigingen en baby's als paddenstoelen uit de grond. En ik denk: waar blijft mijn kinderwens?

We hebben het vaak over kinderen en zijn er al lang over uit dat we ooit wel kinderen willen. Alleen schuiven we dit al zeker twee jaar voor ons uit. Ik wacht op een oer-gevoel, maar ben bang dat dit niet komt.

Soms denk ik: 'Ja, ik wil het. We gaan er volgende maand gewoon voor.' Maar dan is het de volgende maand en denk ik: 'Nee, veel te eng. Ik voel het niet.'

Afgelopen maand zijn we niet al te voorzichtig geweest en was er in principe een kans dat ik zwanger zou zijn. Toen ik dacht dat ik een eventuele innestellingsbloeding had sloeg de paniek toe en kreeg ik een angstaanval tot overgeven aan toe. Later bleek ik gewoon heel vroeg ongesteld te zijn geworden.

Ik begrijp mezelf niet meer. Ik wil denk ik wel zwanger worden, want anders zouden we er wel alles aan doen om dit te voorkomen. Maar als ik denk dat ik zwanger ben word ik zo angstig dat ik ga Googelen naar 'zwangerschap afbreken'.

En ondertussen voel ik bij iedere zwangerschapsaankondiging een steek. Iedereen lijkt er maar gewoon voor te gaan en ik voel het niet. Ik durf het niet.

Het houdt me bijna dagelijks bezig. Ik word er moe en verdrietig van.

Ik vind het een lastig onderwerp en praat er dan ook niet over met familie en vrienden. Daarom hoop ik op dit forum wat reacties te krijgen. Misschien zijn er mensen die zich (deels) herkennen in dit verhaal.

In ieder geval bedankt voor het lezen van dit lange verhaal.
 
@Catwoman, wat moet het naar zijn om je zo te voelen. Ik zit in een andere situatie, maar herken een klein stukje van je verhaal. Ik twijfel mijn leven lang over alles, behalve over kinderen. Ik was 3 jaar oud en zei dan: ik word later mama! Nooit anders geweest. In mijn twintiger jaren was ik er vol van, rammelende eierstokken: ik wilde het meteen! Maar mijn relatie werd verbroken, ik kreeg een burn out, en begon een nieuw deel van mijn leven. Nog altijd met kinderwens, dat wel. Jaren verder, na een moeilijke tijd, kreeg ik een nieuwe relatie. Langzaam was het wat weg gezakt en leefde ik gewoon mijn leven. Mijn relatie is met een vrouw deze keer, dus wel even anders als het gaat over de kinderwens die we beiden hadden. Na een tijdje vonden we een donor en gingen we aan de slag. Echter bleek al snel dat ik niet vanzelf zwanger kon raken. De eerste maanden waren zwaar en verdrietig, maar na een tijdje begon ik te wennen aan het idee. Ik genoot ook van mijn leven zonder een kind en we hebben nog genoeg dromen. De wens zakte een beetje naar de achtergrond ofzo? Terwijl we wel actief bezig waren en ik in een medisch traject zat! Misschien was het zelf bescherming maar in de twee maanden voordat het lukte, had ik al bijna acceptatie gevonden in: misschien lukt het wel nooit en dan ben ik daar misschien wel meer ok mee dan ik dacht? Daar schrok ik van, want ik heb de gedachte kinderloos te blijven nooit kunnen verdragen! En nu was het eigenlijk wel ok? Inmiddels ben ik 9 weken zwanger. Ondanks dat dit het doel was, schrok ik ervan! We zijn heel dankbaar want ik voel aan alles dat dit goed is! Maar ik vind het ook elke dag heel eng, het feit dat er iets in mijn buik groeit, er geen controle over hebben, er ziek van zijn, straks zijn we nooit meer met zijn tweeën en dragen we full time verantwoordelijkheid over een kleintje. Alles verandert, voor altijd. Terwijl ik een actief, onafhankelijk type ben die graag onderweg is. Ik krijg er regelmatig de zenuwen van! Hoe gaan we dit allemaal doen? Kan ik dit wel? Ik vind het een hele aparte ervaring, niet te vergelijken met iets in dit leven. Ik denk dat het gekker zou zijn als je niet bang bent of schrikt van het idee, dan wel? Ik leer er wel van buiten de lijntjes te denken, in mogelijkheden en niet in beperkingen, dat helpt mij enorm. Misschien was het in mijn geval ook echt een stukje zelfbescherming en niet per se het verdwijnen van de wens. Maar door de tijd heen verander je misschien, of wat je wil of nodig hebt? Waar je ook uitkomt, leg niet teveel druk op jezelf!
 
Heeeel herkenbaar. Ik ben 28 en ben ook alle kanten opgegaan met mijn gedachten. Zelfs toen ik dacht dat ik er echt voor wilde gaan, was ik zelfs diep van binnen opgelucht toen ik weer ongesteld werd.
Verder geen tips, sorry, maar je bent in elk geval niet de enige. 
 
@Just-Me: Bedankt voor je reactie. En van harte met je zwangerschap! 


Ik denk inderdaad dat je altijd angst voelt als blijkt dat je zwanger bent. Maar volgens mij zou blijdschap moeten overheersen. 


Ergens denk ik dat er wel een kinderwens is, maar dat deze totaal onderdrukt wordt doordat ik zo angstig ben. 


Angstig zijn is mij niet vreemd. Daar heb ik al sinds mijn tienerjaren last van. Bij ingrijpende beslissingen bedenk ik altijd of er een weg terug is. Zo niet: laat dan maar zitten. 


Als ik er voor kies om zwanger te worden (ja, het moet je gegeven zijn) is er geen weg terug. Je kiest ervoor om je leven voor altijd te veranderen en dat is zó eng. 
 
@Danielleeeex: Bedankt voor je reactie. Fijn om te lezen dat ik niet de enige ben. Hoe staat het er op dit moment voor met jouw kinderwens? Wil je dit delen? 
 
Ik herken mij er niet in maar als je zelf denk dat het vooral komt door je angst misschien is het dan een idee om eens met iemand te gaan praten?

Heel veel succes in iedergeval.
 
@Tessb: Ik denk dat je gelijk hebt, maar dat zie ik (nog) niet zitten. Er is op zich prima mee te leven namelijk. 
Ik heb wel de behoefte om erover te praten, dus vandaar dit topic. 
 
@Catwoman, dank je. Als het echt angst is dat overheerst, vind je daarin wel een weg. Je bent nog jong genoeg om evt een tijdje pauze te nemen misschien? En te ontdekken of je dit voor jezelf kunt/wil veranderen? Ik vroeg me nog af, weet je vriend dat dit je zo bezig houdt? Ik heb pas onlangs naar mijn partner uitgesproken dat ik het ook allemaal best wel spannend vind, wat me ondanks de blijdschap best wel bezig houdt. Achteraf voelt het wel fijn dat ik het gezegd heb. Het werd meteen begrepen. Hoe dan ook, ik hoop dat je voor jezelf een weg vind in dit proces! Het zou zonde zijn als je angst in de weg staat van een wens in je toekomst. Als ik iets geleerd heb, is het wel dat angst je ook kan ‘verlammen’ en dat helpt niet om je gevoel weer terug te krijgen ?
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan