Waar is mijn kinderwens gebleven?

[JG222]

Ik kan ook mijn ervaring delen, ook al is het niet helemaal hetzelfde als wat jij hebt:

Ik heb een giga kinderwens gehad. Ik voelde altijd verdriet en jaloezie als iemand anders zwanger was. Wilde met mn ex altijd al heel graag kindjes, maar hij wilde nog niet.

Toen was ik in een nieuwe relatie ineens zelf zwanger, terwijl ik hem pas 1.5 maand kende. Boem. Wat een ellende. Ik dacht alleen nog maar aan alle negatieve dingen. De gebroken nachten. Alle beperkingen qua je eigen leven/hobby's daarna. Het opvoeden. Het gezeik als ze niet willen luisteren.


Nachten lang heb ik gehoopt dat ik zou gaan bloeden en een miskraam zou krijgen. Elke ochtend dat ik 'nog steeds geen bloed' in m'n ondergoed vond, was een besef dat dat kind er nog steeds zit. Ik droomde dat ik geen baby meer in m'n buik had en voelde me dan zo vrij.
Holyshit. En dan ook nog misselijk en moe worden. Ik was er oprecht depri van.

Maar abortus? Nee dat kon ik niet.


Maar nu ben ik 32 weken zwanger en vind ik het nu wél leuk. Vanaf week 11 ging ik het vertellen aan m'n omgeving en iedereen was zo blij en lief voor me, met allemaal geruststellende woorden dat het echt wel goed komt allemaal. Het moest echt gewoon even vorm krijgen voor me.

Deze zwangerschap is zeker niet altijd happy&geluk. M'n relatie is helaas ook nog stuk gelopen. Maar straks als ze geboren is weet ik zeker dat het het waard was. Ik denk zelfs dat ik keihard ga janken, dat ik zo lang zo negatief heb gedacht over haar. En ik kan echt niet wachten om haar te knuffelen.

Hopelijk heb je er iets aan ?? een groot deel is denk ik angst. No way back als er eenmaal zon frummel in je buik zit.

 

[Essil]

Kinderwens is gedeeltelijk een hormonale kwestie. Misschien sinds samenwonen van anticonceptie veranderd?

 

[catwoman]

@Essil: Daar heb ik nooit eerder bij stilgestaan, maar kort voor we gingen samenwonen ben ik gestopt met de pil. En sindsdien is inderdaad mijn kinderwens "verdwenen". 

 

[JeanyAnon]

Oh wat fijn om dit topic tegen te komen!
Ik loop tegen iets vergelijkbaars aan.
Vroeger had ik (F27) nooit echt een kinderwens (ik denk dat dat komt door de situatie waarin ik opgroeide), maar een jaar of 4 geleden werd ik ineens wakker en realiseerde me dat ik heel graag kindjes wil. Ik ben inmiddels bijna 8 jaar samen met mijn vriend (M30) en we waren eigenlijk van plan afgelopen maand te beginnen met proberen.
Toen het eenmaal zo ver was, hadden we allebei het gevoel er nog niet klaar voor te zijn, terwijl we toch al een flinke tijd zeker weten dat we kindjes willen en dat we die met elkaar willen. 
Nu ben ik ook recent door een hormonale verandering gegaan en sindsdien is het 'rammelende eierstokken' gevoel ineens veel minder. Ik twijfel er ook niet aan dat ik *ooit* kinderen wil, alleen het is zó eng om de knoop door te hakken en zoiets groots in te gaan waarvan je niet weet hoe het zal zijn. Ik ben ook erg zelfstandig en gehecht aan mijn vrijheid en ook mijn carrière vind ik heel belangrijk.
Ik vind het zo'n raar idee dat zo'n enorme wens door een hormonale verandering zomaar kan veranderen, zou dat het echt zijn?

 

[Noenoe]

Moederschap is ook niet iets wat moet. Niet iedereen voelt zich geschikt of gewild in die rol. Daar is ook niks mis mee. Er zijn al kinderen genoeg op de wereld. Weet niet hoe je partner erin staat qua kinderwens nu? Heb het er nog eens samen goed over. Wacht anders nog een jaartje en kijk hoe je er dan in staat. Laat de druk van de samenleving je niet beinvloeden. 
Een kind krijgen is ook levensveranderend en verandert jou als persoon ook. Zowel in de mooie als de mindere leuke dingen die erbij komen kijken. Daar kan je je sowieso nooit echt goed op voorbereiden. Dat ondervind je en leer je van vooral gaandeweg. Dat is ook angstig en onzeker. Maar dat hoort er bij, is niks geks.