Ik ben het ff helemaal zat! Zal ook vast wel voor deel met mijn hormonen te maken hebben, maar toch.
Zoals jullie misschien nog wel weten, zijn mijn schoonouders 2 jaar (!) geleden uit elkaar gegaan. Beide regelen de scheiding niet. Schoonvader beweert dat hij uitzoekt hoe hij mijn schoonmoeder financieel het beste achter kan laten. Schoonmoeder doet niets, want zij wilde niet uit elkaar, dat was zijn beslissing, dus regelt hij het maar.
Ondertussen begin ik vooral mijn schoonmoeder zat te worden. Ze vind zichzelf ozo zielig en blijft er ook in hangen. Alles wat je aandraagt om dingen te veranderen/verbeteren doet ze niks mee.
Ondertussen zuipt ze flinke flessen wijn weg, maar beweert dat ze geminderd is.
Mijn schoonzus (ook aangetrouwd) zit in een redelijke depressie en heeft gelijk hulp gezocht en is echt bezig beter te worden. Eén van de dingen was dat ze drukke feesten niet aankon en mijn schoonvader ff niet wilde niet ivm alle ellende. (te lang verhaal, maar hij zeurt tenminste niet)
Nu zit mijn schoonmoeder aan de antidepressiva en is al door meedere therapeuten de deur gewezen. (zij zegt dat ze niks voor haar kunnen doen, ik denk dat ze niet geholpen wíl worden en daarom niks voor haar kunnen doen)
Om een nog langer verhaal af te korten, blijft ze erin hangen. Scheiding regelen? Moet hij doen!
Advies van huisarts om even in ziektewet te gaan ivm overspannenheid? Zijn schuld!
Iets kapot aan huis? Zijn schuld! Het feit dat mijn schoonzus en zwager even geen contact met schoonvader willen? Zijn schuld!
En maar huilen en vertellen hoe vervelend ze het heeft.
IK KAN DAAR NIET TEGEN!!!!!! Ik heb zelf meerdere keren depressie gehad en 1x bijna opgenomen geweest. Máár ik wilde me weer gelukkig voelen en deed er alles aan om dat weer te doen. Therapie, dingen regelen voor mijn bestwil, dingen veranderen... alles pakte ik aan.
En zij? Zij is zielig. Er zijn genoeg mensen die erin meegaan, ik niet en dat wordt me verwijt.
Ben sowieso de boeman, want heb haar zoon bij haar weggenomen (we wonen, gelukkig, 100 km ervandaan) ik heb mijn mondje klaar en ga niet mee in haar slachtofferrol.
Ze probeert te manipuleren om manlief en zijn broer een kloof tussen te krijgen, om ons háár kant te laten kiezen enz.
We doen dat niet, beide zijn welkom.
Maar ik heb het gehad. Heb buikpijn als ik weet dat we haar weer gaan zien, lig nachten wakker omdat ze weer eens bezig is geweest. En ik trek om wille van manlief en dochter niet mijn mond open. Tuurlijk wel om dingen recht te zetten, maar ik ga er niet meer op in.
Heb met Rob over gehad. Ik wil haar voorlopig ff niet zien/horen. Niet voor altijd, maar om mezelf rust te gunnen. Tuurlijk mag hij naar haar toe met Myrthe, maar ik ga ff niet mee.
Ik heb genoeg aan mijn hoofd met zwangerschap, eigen gezin en een oma die in zorghotel is opgenomen na beroerte en ook nodige aandacht eist....
Ben ik dan zo egoïstisch?
(Shit zit me echt dwars, wist niet dat het zo'n lang verhaal is geworden, sorry)
Zoals jullie misschien nog wel weten, zijn mijn schoonouders 2 jaar (!) geleden uit elkaar gegaan. Beide regelen de scheiding niet. Schoonvader beweert dat hij uitzoekt hoe hij mijn schoonmoeder financieel het beste achter kan laten. Schoonmoeder doet niets, want zij wilde niet uit elkaar, dat was zijn beslissing, dus regelt hij het maar.
Ondertussen begin ik vooral mijn schoonmoeder zat te worden. Ze vind zichzelf ozo zielig en blijft er ook in hangen. Alles wat je aandraagt om dingen te veranderen/verbeteren doet ze niks mee.
Ondertussen zuipt ze flinke flessen wijn weg, maar beweert dat ze geminderd is.
Mijn schoonzus (ook aangetrouwd) zit in een redelijke depressie en heeft gelijk hulp gezocht en is echt bezig beter te worden. Eén van de dingen was dat ze drukke feesten niet aankon en mijn schoonvader ff niet wilde niet ivm alle ellende. (te lang verhaal, maar hij zeurt tenminste niet)
Nu zit mijn schoonmoeder aan de antidepressiva en is al door meedere therapeuten de deur gewezen. (zij zegt dat ze niks voor haar kunnen doen, ik denk dat ze niet geholpen wíl worden en daarom niks voor haar kunnen doen)
Om een nog langer verhaal af te korten, blijft ze erin hangen. Scheiding regelen? Moet hij doen!
Advies van huisarts om even in ziektewet te gaan ivm overspannenheid? Zijn schuld!
Iets kapot aan huis? Zijn schuld! Het feit dat mijn schoonzus en zwager even geen contact met schoonvader willen? Zijn schuld!
En maar huilen en vertellen hoe vervelend ze het heeft.
IK KAN DAAR NIET TEGEN!!!!!! Ik heb zelf meerdere keren depressie gehad en 1x bijna opgenomen geweest. Máár ik wilde me weer gelukkig voelen en deed er alles aan om dat weer te doen. Therapie, dingen regelen voor mijn bestwil, dingen veranderen... alles pakte ik aan.
En zij? Zij is zielig. Er zijn genoeg mensen die erin meegaan, ik niet en dat wordt me verwijt.
Ben sowieso de boeman, want heb haar zoon bij haar weggenomen (we wonen, gelukkig, 100 km ervandaan) ik heb mijn mondje klaar en ga niet mee in haar slachtofferrol.
Ze probeert te manipuleren om manlief en zijn broer een kloof tussen te krijgen, om ons háár kant te laten kiezen enz.
We doen dat niet, beide zijn welkom.
Maar ik heb het gehad. Heb buikpijn als ik weet dat we haar weer gaan zien, lig nachten wakker omdat ze weer eens bezig is geweest. En ik trek om wille van manlief en dochter niet mijn mond open. Tuurlijk wel om dingen recht te zetten, maar ik ga er niet meer op in.
Heb met Rob over gehad. Ik wil haar voorlopig ff niet zien/horen. Niet voor altijd, maar om mezelf rust te gunnen. Tuurlijk mag hij naar haar toe met Myrthe, maar ik ga ff niet mee.
Ik heb genoeg aan mijn hoofd met zwangerschap, eigen gezin en een oma die in zorghotel is opgenomen na beroerte en ook nodige aandacht eist....
Ben ik dan zo egoïstisch?
(Shit zit me echt dwars, wist niet dat het zo'n lang verhaal is geworden, sorry)
!!!!!