waarom hij?!

A

ANONYMOUS_USERNAME

hallo allemaal,

het is vandaag precies 1 maand geleden dat ons zoontje overleed aan een hersentumor.
Hij zou in januari 2 zijn geworden.
Ik weet niet hoe ik mijn leven opnieuw zin moet geven zonder hem, alles lijkt zo onzinnig en anders.
ik weet dat dit forum hier eigenlijk niet over gaat, maar ik wilde dit gewoon even kwijt..
misschien dat er meer mensen zijn die snappen wat ik nu doormaak..
ik ben evengoed wel blij (raar woord) dat hij geen pijn meer heeft en niet nog meer rotbehandelingen moet ondergaan, maar het is niet eerlijk!!
een verdrietige moeder.
 
Hoi Wanda,

Ik ben net 7 weken moeder van een zoontje waar ook allerlei onderzoeken bij gedaan moeten worden. Het is allemaal niet heel ernstig maar wel vervelend. Ik denk me een beetje voor te kunnen stellen hoe je je moet voelen maar waarschijnlijk zit ik er nog niet eens dicht bij. Je hebt gelijk hier je berichtje te plaatsen want tenslotte moet je toch ergens je verhaal kwijt. Ik vind het vreselijk voor je wat jullie allemaal hebben moeten doormaken. Dat hij nu geen pijn meer heeft is natuurlijk een schrale troost. Wat een dapper kindje moeten jullie gehad hebben. Je blijft voor altijd moeder en je zult altijd dat speciale plekje in je hart hebben. Ik wens je alle geluk, liefde en gezondheid voor de toekomst. Ik hoop van harte dat je je gevoel en verdriet een veilig plekje kunt gaan geven zodat het verdraagzaam wordt.

Heel veel liefs,

Patricia
 
Wanda,

het leven is inderdaad niet eerlijk en als jij die harde les op deze manier leert dan is dat afschuwelijk. Het idee dat ik een kind zou moeten missen maakt me gek. Ik kan me daarom jouw radeloosheid voorstellen. Hoe ga je daar mee om, hoe verwerk je zoiets. Ik weet het echt niet. Ik zou je graag willen helpen.

Het is gewoon nooit eerlijk als je zo'n prachtig jong kindje moet verliezen. Zo'n wezentje dat heeft moeten lijden.

Praat er veel over, in je omgeving op het internet en iedere keer vertel je gewoon je verhaal op nieuw. Net zo lang als dat jij dat nodig hebt. Ga op zoek naar een praatgroep en huil samen met andere moeders/ouders, want je bent (helaas) niet alleen.

Heel veel sterkte meid en blijf vooral ook hier je verhaal vertellen, want het is een forum over Verlies en Verdriet en dus ook jouw verhaal hoort hier thuis.

Liefs
Miep
 
Lieve Wanda,

Allereerst gecondoleerd met het verlies van jullie kindje.
Onvoorstelbaar, sprakeloos dat zo'n klein kindje deze ellende door moet maken.
De stilte, het gemis, je woede, alles loopt door elkaar heen.
Heel veel sterkte, en ik wilde je nog even zeggen dat er een site is voor mensen die hun kindje verloren hebben, misschien heb je er wat aan.De site heet www.lieveengeltjes.nl
.
Heb zelf in 2000 onze dochter verloren en het heeft mij ontzettend geholpen.
Je kan je dan ook inschrijven voor een mailing lijst en dan kan je mailen met lotgenoten !!
Heel veel liefs,

Wendy.
 
Hoi Wanda,

Wat vreselijk dat je zoontje is overleden. Ik kan me voorstellen hoe je je nu ongeveer voelt. Onze dochter is ook kort geleden aan een hersentumor overleden, zij was 1 jaar oud (jong eigenlijk).

Wat mij erg goed heeft gedaan (nou ja, onder deze omstandigheden dan) was het bijhouden van haar website. Zodat familie en vrienden op de hoogte blijven van hoe het met ons gaat en dat lotgenoten er misschien wat troost aan hebben. Het belangrijkste vind ik dat de website een soort monumentje is geworden voor haar. Misschien ook voor jou/jullie een idee?

Veel sterkte! Je kan altijd me trouwens ook privé mailen.

 
Hallo,

ten eerste nog gecondoleerd met je verlies...
Het is het ergste wat je als mens mee kunt maken, je eigen kind verliezen.

Helaas is het voor mij ook nog kort geleden dat ik mijn zoon heb verloren. Hij is 3 jaar en 3 maanden oud geworden. Het is nu 3 maanden geleden. Hij is heel snel heel erg ziek geworden en heeft het niet overleefd.
Ik moet zeggen dat ik veel steun heb aan mijn omgeving en aan mijn man. We kunnen gelukkig goed met elkaar praten. Voor mij (en ook mijn man), lucht het erg op als we erover kunnen praten.
Het leven lijkt op een bepaald punt erg zinloos. Hetgeen wat mij hierdoor heen trekt is mijn zwangerschap (ik was 12 weken zwanger toen mijn zoontje overleed). Voornamelijk gaat het redelijk goed met me, maar er zijn ook momenten dat ik kapot ga van intens verdriet en het grote gemis. Vol ongeloof bekijk ik dan zijn foto's en vraag me af waarom hij er niet meer is. Na een flinke huilbui voel ik me weer beter.
Die momenten zullen er altijd blijven zijn.
Probeer daar aan toe te geven. Geef toe aan je emoties.

Heel veel sterkte en kracht toegewenst.
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan