Pff, nou voelde ik mij de laatste dagen echt redelijk goed, belt m'n moeder ineens omdat ik smsje over hoofd had gezien en niet gelijk reageerde. Ze was een beetje kortaf, heb haar maar goed en wel 5 minuten aan de telefoon gehad en ze liet 2 maal blijken dat ze niet zoveel tijd en/of zin had. Dat terwijl ze nooit belt, nooit langskomt (zij woont in België) maar wel verwacht dat ik 4 uur op de trein ga zitten terwijl zij hier met 2 uur rijden kan staan. Heb laten blijken dat ik het niet meer zie zitten om dat te doen, (eigenlijk ook niet meer als kindje er is, nu ik erover nadenk).
Ik heb een shit jeugd gehad, wou met 16 al uit huis geplaatst worden en heb op mijn 22e het huis uit gevlucht. Dit na vele jaren kommer en kwel en zelf een mislukte studie door alle drama thuis. Na jaren is er terug contact hersteld en toen zijn mijn ouders gescheiden. Ik als oudste dochter en maatschappelijk werker qua opleiding, heb mijn moeder gesteund, naar de psycholoog gestuurd, geluisterd en gesteund waar kon omdat ik het toch zo zielig voor dr vond.
3 jaar lang heeft zij op mijn energie geteerd en bij de minste tegenslag of onverwachte rekening kwam ze bij mij online haar relaas doen. Ik luisterde ernaar en kwam regelmatig op bezoek terwijl ik zo ziek was, en zij trok mij gewoon leeg, er hangt zo een negatieve en begrafenisachtige sfeer in huis, dat zelf mijn vrouw die heel nuchter is en de helft van mn moeder haar frans niet begrijpt...ook zich leeggetrokken voelt. Dit is van kwaad naar erger gegaan, ik kom er niet meer graag en op vakantie met haar heeft zij echt te erge dingen gedaan.
het was voor zowel mij als mijn vrouw een eye-opener en ik ben toen echt terug mijn evenwicht moeten gaan vinden, zo een 'afkeer' heb ik opeens tegen d' r. Ze heeft geen respect voor mij vrouw want zal geen woord nederlands spreken tegen mij of tegen mijn vrouw, terwijl ze weet dat die geen frans begrijpt. Bij andere kinderen doet ze het wel. Ze is echt gemeen in al d'r uitlatingen en eiste mij tijdens de reis volledig op, en als ik daar niet in meeging dan was het een brok chagrijn, gemene venijnige opmerkingen en kinderachtig en negatief gedrag allom.
Ze heeft me hiermee heel hard gekwetst en dat terwijl ik voor het eerst in 30 jaar echt hoopte nu ik zelf moeder word, dat ik een moederband zou hebben met mijn moeder en het voor het eerst eens om MIJ zou gaan ipv om HAAR...maar niets is minder waar. Ze heeft de laatste dag van de reis iets gedaan waardoor ik echt twijfel of ze wel moedergevoelens heeft, ze heeft me gewoon gekwetst tot het diepste van m'n ziel door het niet eens op te nemen voor r zwangere dochter...
Vandaag heeft ze dus weer op een sluwe manier getracht me te raken en ik ben er klaar mee. Mijn broers en zussen zijn niet zo een steun geweest voor haar als ik het was, en zelf nu ik voor mezelf opkom krijg ik de wind van voren...Ik weet niet wat ik meemaak....
Ik wil de laatste weken in rust van mijn zwangerschap genieten, want genieten heb ik niet veel gedaan door hoge kans op miskraam, gerommel in de familie, schoonfamilie...waarom kan niemand zelf mijn eigen moeder niet d'r sores aan de kant zetten en mij voorop zetten? crying
Ben het zat...snik....
Ik heb een shit jeugd gehad, wou met 16 al uit huis geplaatst worden en heb op mijn 22e het huis uit gevlucht. Dit na vele jaren kommer en kwel en zelf een mislukte studie door alle drama thuis. Na jaren is er terug contact hersteld en toen zijn mijn ouders gescheiden. Ik als oudste dochter en maatschappelijk werker qua opleiding, heb mijn moeder gesteund, naar de psycholoog gestuurd, geluisterd en gesteund waar kon omdat ik het toch zo zielig voor dr vond.
3 jaar lang heeft zij op mijn energie geteerd en bij de minste tegenslag of onverwachte rekening kwam ze bij mij online haar relaas doen. Ik luisterde ernaar en kwam regelmatig op bezoek terwijl ik zo ziek was, en zij trok mij gewoon leeg, er hangt zo een negatieve en begrafenisachtige sfeer in huis, dat zelf mijn vrouw die heel nuchter is en de helft van mn moeder haar frans niet begrijpt...ook zich leeggetrokken voelt. Dit is van kwaad naar erger gegaan, ik kom er niet meer graag en op vakantie met haar heeft zij echt te erge dingen gedaan.
het was voor zowel mij als mijn vrouw een eye-opener en ik ben toen echt terug mijn evenwicht moeten gaan vinden, zo een 'afkeer' heb ik opeens tegen d' r. Ze heeft geen respect voor mij vrouw want zal geen woord nederlands spreken tegen mij of tegen mijn vrouw, terwijl ze weet dat die geen frans begrijpt. Bij andere kinderen doet ze het wel. Ze is echt gemeen in al d'r uitlatingen en eiste mij tijdens de reis volledig op, en als ik daar niet in meeging dan was het een brok chagrijn, gemene venijnige opmerkingen en kinderachtig en negatief gedrag allom.
Ze heeft me hiermee heel hard gekwetst en dat terwijl ik voor het eerst in 30 jaar echt hoopte nu ik zelf moeder word, dat ik een moederband zou hebben met mijn moeder en het voor het eerst eens om MIJ zou gaan ipv om HAAR...maar niets is minder waar. Ze heeft de laatste dag van de reis iets gedaan waardoor ik echt twijfel of ze wel moedergevoelens heeft, ze heeft me gewoon gekwetst tot het diepste van m'n ziel door het niet eens op te nemen voor r zwangere dochter...
Vandaag heeft ze dus weer op een sluwe manier getracht me te raken en ik ben er klaar mee. Mijn broers en zussen zijn niet zo een steun geweest voor haar als ik het was, en zelf nu ik voor mezelf opkom krijg ik de wind van voren...Ik weet niet wat ik meemaak....
Ik wil de laatste weken in rust van mijn zwangerschap genieten, want genieten heb ik niet veel gedaan door hoge kans op miskraam, gerommel in de familie, schoonfamilie...waarom kan niemand zelf mijn eigen moeder niet d'r sores aan de kant zetten en mij voorop zetten? crying
Ben het zat...snik....
