Hallo allemaal,
Ik ben gisteren van mijn roze wolk af gedondert. De eerste echo met 8 weken en het was niet duidelijk te zien......alleen het dooierzakje, maar geen vruchtje of hartslag. Mijn gevoel was al niet goed en werd dus bevestigd. Mijn vk denkt dat het mis is, maar kan het niet met zekerheid zeggen. Over twee weken (1 dag na mijn verjaardag) heb ik weer een echo en dan moet er duidelijk verschil in zitten, anders is het gewoon niet goed. Ik zit dus nu iedere keer te wachten op krampen die op een a.s. miskraam duiden. Na gisteren en vanmorgen zo ontzettend verdrietig te zijn geweest, heb ik me er nu een beetje bij neergelegd dat het niet zo mocht zijn. De hoop dat ik gewoon minder ver in de zwangerschap ben heb ik niet meer, daar was mijn vk eigenlijk wel duidelijk in. Alleen de gedachte dat het elk moment kan gebeuren is vreselijk. Mijn vriend is er gelukkig voor mij en ook mijn familie vangt me goed op, maar op dit moment wil ik het liefst naar bed en er niet meer uitkomen. Ik kan me niet voorstellen dat er geen leven meer in mij is, het verdriet is zo ontzettend groot, dat ik het gevoel heb er in te stikken.
Karen
Ik ben gisteren van mijn roze wolk af gedondert. De eerste echo met 8 weken en het was niet duidelijk te zien......alleen het dooierzakje, maar geen vruchtje of hartslag. Mijn gevoel was al niet goed en werd dus bevestigd. Mijn vk denkt dat het mis is, maar kan het niet met zekerheid zeggen. Over twee weken (1 dag na mijn verjaardag) heb ik weer een echo en dan moet er duidelijk verschil in zitten, anders is het gewoon niet goed. Ik zit dus nu iedere keer te wachten op krampen die op een a.s. miskraam duiden. Na gisteren en vanmorgen zo ontzettend verdrietig te zijn geweest, heb ik me er nu een beetje bij neergelegd dat het niet zo mocht zijn. De hoop dat ik gewoon minder ver in de zwangerschap ben heb ik niet meer, daar was mijn vk eigenlijk wel duidelijk in. Alleen de gedachte dat het elk moment kan gebeuren is vreselijk. Mijn vriend is er gelukkig voor mij en ook mijn familie vangt me goed op, maar op dit moment wil ik het liefst naar bed en er niet meer uitkomen. Ik kan me niet voorstellen dat er geen leven meer in mij is, het verdriet is zo ontzettend groot, dat ik het gevoel heb er in te stikken.
Karen