hey hallo,
Ten eerste wil ik zeggen petje af voor diegenen die hun verhaal hebben weergegeven op dit forum, ik vind het boven al moedig, om dat met zo vele toch te dele, het heeft ieder een eigen invalshoek met inderdaad zo veel verschillen en toch ook juist weer zo veel overeenkomsten.
Het duurde voor mij even voor ik al me moed bij mekaar geraapt had om hier iets te schrijven, daar toch weer het lezen van andere verhalen/ervaringen met gebeurtenissen, toch weer (oude maar toch nog ook heel vers) wonden worden opengehaald. Ik denk ook voor de meeste onderons.. dat bepaalde gebeurtenissen je vormd/veranderd in de persoon wie je was voor dat bepaalde gebeurtenissen zich plaats hebben gevonden, but hea that's life isn't it???
Nu klinkt het heel dramatisch maar ik heb nog steeds zo'n oneerlijk gevoel aan mijn ervaring overgehouden. Ik voel nog steeds boosheid, soms echter ook agressieve woede, dat me door een onvoorkomelijke macht, iets afgenomen is.. terwijl het zo mooi had kunnen zijn ( idealistisch gezien)Je bent tenslotte maar 1x voor de 1e keer zwanger.....en die tijd kanje nooooooit meer overdoen..
Mijn verhaal begint hier:
December 2005: Ik nader het einde van mijn zwangerschap, op een iets wat hoge bloeddruk na, maar niets verontrustends, kan ik rekenen op een thuisbevalling, waar ik me zo opverheugde de laatste 5 weken gaan in.. en wij fantaseren behoorlijk over ons a.s. kindje...
Het kindje was net optijd aan het indalen, het nam hier echt de tijd voor!..
10 december 2005: Mijn schoonouders zijn 34 jaar getrouwd, ter gelegenheid daarvan, gaan we uiteten om het te vieren. Mijn man en ik bleven bij hun overnachten, daar ik dan meer "rust"had me man ook wat kon drinken etc. , want de volgende dag zou ik vandaaruit even me eigen ouders opzoeken en me man zou gaan voetballen.Het was een gezellige avond.. we maakte grapjes... aan de eettafel..we zouden namelijk het volgende jaar niet met zijn zessen aan tafel zitten maar met acht personen, want niet alleen ik, ook het schoonzusje van me man, liep haar laatste loodjes, er was er niet 1 maar 2 opkomst aan kleinkinderen.
11 december 2005: De dag begon vrolijk.. gezellig napratend aan de ontbijt tafel.. over de avond ervoor.. gaat de zondag in.. met overige gesprekken voerend over de plannen met kerst, de komst van de kleinkinderen, bespreken we ook de plannen van deze dag.
Ik ga zo als gepland naar me ouders, ik zou namelijk me moeder meehelpen met het optuigen van de kerstboom. Mijn man ging voetballen, zijn vader zou op de fiets naar het trainingsveld gaan, om te gaan kijken. Mijn schoonmoeder, hield zich rustig die dag en zou zich vermaken met der puzzelboek hier en daar.. en ze zouden 's avonds visite krijgen van een stel vrienden.... Deze dag..had een dag als de dagen ervoor moeten zijn, maar dat was het ook tot de telefoon ging bij me ouders thuis........
Het was me schoonmoeder.....met paniek in haar stem.. hoor ik haar zeggen: "Hetty kom snel...... Het gaat niet goed met Hans, .....ik denk zijn hart...." Mijn ouders keken me aan, en zagen de blik in me ogen dat het niet goed was, zonder aarzelen, liet ik de kerstspullen vallen, heb de auto sleutels gepakt en ben als de wiederweerga naar het huis van me schoonouders gesneld... Ik hoorde me vader nog roepen verweg op de achtergrond :"Hetty rustig aan denk ook aan jezelf".!!!!
Alles leek vanaf dat moment in een sneltreinvaart te gebeuren. Bij me schoonouders aanbeland, deed ik de voordeur open, en hoorde ik me schoonmoeder al schreeuwen "Hans!!!! Hans..!!!! asjeblieft Hans reageeeeeer!!!".. Ik snelde de trap op..
en zag me schoonvader.. achter over geklapt op bed liggen.. met een gaspend geluid.. ( hartstilstand!!!!).. Met een schoonmoeder over de toeren.. heb ik haar snel ondervraagd of ze al iets iemand gebeld had.., ja de huisartsenpost!!!..
Ik aarzelde weer geen moment en pakte zelf de telefoon en belde 112...
Ondertussen voerde ik rustig de controles uit.. op het lichaam van me schoonvader..
De alarmcentrale.. de gegevens gevend van wat de situatie was..
met de telefoon op "speaker".. hield ik 112 standby.. , door de adrenaline gierend door me lijf.. heb ik me schoonvader van bed af gekregen.. en de reanimatie procedure ingezet... mijn schoonmoeder.. hoorde ik in een roes alarmerend gillen, huilen.. in opdracht kreeg ik haar nog gelukkig wel zo ver.. om de voordeur voor het ambulancepersoneel al vast open te zetten.
Mijn handelingen zette zich voort.. zonder na te denken.. maar me uithoudingsvermogen werd zeker op de proef gesteld.. ik was dan ook erg "opgelucht"toen het ambulance personeel aan kwam stuiven.. en de situatie wb reanimeren van me overnam..
Toen knalde het ff doorme heen moet andere mensen inlichten.. Ik nam de telefoon en ging me man bellen.. kreeg geen contact..dan maar me zwager.. geen contact!!!..dan maar de broer van me schoonmoeder.. , ik dacht als me schoonvader nu met de ambulance mee moet is.. me schoonmoeder iig niet alleen.. en dan kan ik "thuis"blijven om de rest te informeren.
Gelukkig kreeg ik de broer van me schoonmoeder wel te pakken..die zou met spoed onze kant op komen..en onderwijl me zwager bellen..en dat ik zelf dan me man keer op keer zou proberen te bellen.
Na de tigste poging.. nam me man eindelijk op.. Met een lichte trilling in me stem.. gaf ik aan wat de situatie was..en met de vraag of hij zo snel mogelijk wilde komen!!...
Vlug hing ik op..
en ontfermde mezelf over me schoonmoeder.. die haast niet te kalmeren was..Het ambulance personeel betrok me nog bij het ondersteunen van bepaalde handelingen.Tot dat op zeker moment, zowel de broer van me schoonmoeder, als haar zoon mijn man... binnen kwamen..... en de beruchte.. "PIEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEP".. in onze oren klonken.. schoonpa.....was er niet meer.....ongeloof... misselijkmakendheid....woede..gevoel van illusie trof ons allemaal op dat moment..
schoonvader/pa.....was er niet meer.....
Stilte viel.. een enorme stilte... het enige wat overheerste aan geluid.. waren de snikkende ontroerende kreten van me schoonmoeder opdat moment......
Ik beschrijf het misschien als een film.. maar alles waarin dit gebeurde leek ook wel een film.. 2 uur nadien.. besefte ik eigenlijk nog nie goed.. was ik gedaan had.. voelde alleen enorm falen.."had ik maar".. was het maar"..die verwijten...
En dan zie je jezelf in een spiegel..het ene leven heb ik "afscheid"zien nemen... en binnenkort mag ik er een gaan schenken....
Deze ervaring.. blijft een bittere pil..zo plots zo accuut.. zonder enige uitleg... zonder enig doel.. Waarom..??Toch vragen waar je ( en waarmensen met dergelijke ervaring met verlies) geen antwoord op krijgen...
Het slechte clycus periode bleef zich ook voortzetten, we kregen niet echt de kans.. om te rouwen..van het ene slechte nieuwsbericht vielen we in het andere..
Ik zelf kreeg een week nadien enorme klachten, ook door emotionele stress natuurlijk, maar ik had ook op een gegeven moment, zwangerschapsvergiftigingsymptonen, waardoor thuisbevallen niet meer mogelijk was.Een oom van de familie werd opgenomen in het ziekenhuis met een zware longembolie. Kindje van schoonzus "opgewekt"geboren, ivm diverse keren gestript te zijn wat de bevalling niet bevorderde..het was een meisje..prachtige dochter.. en op plaats van vreugde was er zeker ook weer verdriet..Nog geen week later.. kwam onze dochter ter wereld.. na een aantal dagen ziekenhuis verblijf mocht ik met rust thuis verblijven maar moest wel in ziekenhuis bevallen. Roze wolk..was er echter niet.. zo voelde ik dat iig niet.. Ik was nogal gehavend van onder.. ivm acute vacuumpomp (ivm verzwakking foetale harttonen)kijken ze niet zo nauwmet knippen de wond in kwestie was nogal ontstoken en toen liep ik ook nog een borstontsteking op..nee roze wolk was er echt niet.. ik was meer met mezelf bezig.. dan met het moederschap en me kindje opdat moment. Mijn schoonmoeder liep al even met rugklachten ( ja verwijtend ook aan emotionele stress) en ging hier toch mee naar de dokter.. volgende klap...kwam al weer..
Mijn schoonmoeders diagnose was botkanker..... Ik vraag mezelf weleens af.. terugkijkend in deze vloei van gebeurtenissen.."Hoeveel kan een mens (ver)dragen..."..
Ik sta er altijd nog versteld van.. antwoord is "knap veel namelijk".. gelukkig kan ik er nu wel redelijk goed over praten.. ook met me man.. ook al hebben we zeker onze erge downs en neerslag door deze moment in onze relatie gehad.
De kleindochters maken het goed..ze zijn echt 2 engeltjes en zeker emotionele steun voor me schoonmoeder.. Haar ziekte is momenteel stabiel..maar het gemis.. en de emoties hierom zullen altijd blijven..Gellukkig zitten we nu in rustig vaarwater.. maar ik kan me de "trubbels" rond deze periode nog erg goed voor de geest halen. Maar het typische is wel.. dat ik de belevenissen gericht op mijn zwangerschap de laatste 5-6 weken.. helemaal "kwijt"ben op een of andere manier.. en dat vind ik diep van binnen best heel erg.
Ten eerste wil ik zeggen petje af voor diegenen die hun verhaal hebben weergegeven op dit forum, ik vind het boven al moedig, om dat met zo vele toch te dele, het heeft ieder een eigen invalshoek met inderdaad zo veel verschillen en toch ook juist weer zo veel overeenkomsten.
Het duurde voor mij even voor ik al me moed bij mekaar geraapt had om hier iets te schrijven, daar toch weer het lezen van andere verhalen/ervaringen met gebeurtenissen, toch weer (oude maar toch nog ook heel vers) wonden worden opengehaald. Ik denk ook voor de meeste onderons.. dat bepaalde gebeurtenissen je vormd/veranderd in de persoon wie je was voor dat bepaalde gebeurtenissen zich plaats hebben gevonden, but hea that's life isn't it???
Nu klinkt het heel dramatisch maar ik heb nog steeds zo'n oneerlijk gevoel aan mijn ervaring overgehouden. Ik voel nog steeds boosheid, soms echter ook agressieve woede, dat me door een onvoorkomelijke macht, iets afgenomen is.. terwijl het zo mooi had kunnen zijn ( idealistisch gezien)Je bent tenslotte maar 1x voor de 1e keer zwanger.....en die tijd kanje nooooooit meer overdoen..
Mijn verhaal begint hier:
December 2005: Ik nader het einde van mijn zwangerschap, op een iets wat hoge bloeddruk na, maar niets verontrustends, kan ik rekenen op een thuisbevalling, waar ik me zo opverheugde de laatste 5 weken gaan in.. en wij fantaseren behoorlijk over ons a.s. kindje...
Het kindje was net optijd aan het indalen, het nam hier echt de tijd voor!..
10 december 2005: Mijn schoonouders zijn 34 jaar getrouwd, ter gelegenheid daarvan, gaan we uiteten om het te vieren. Mijn man en ik bleven bij hun overnachten, daar ik dan meer "rust"had me man ook wat kon drinken etc. , want de volgende dag zou ik vandaaruit even me eigen ouders opzoeken en me man zou gaan voetballen.Het was een gezellige avond.. we maakte grapjes... aan de eettafel..we zouden namelijk het volgende jaar niet met zijn zessen aan tafel zitten maar met acht personen, want niet alleen ik, ook het schoonzusje van me man, liep haar laatste loodjes, er was er niet 1 maar 2 opkomst aan kleinkinderen.
11 december 2005: De dag begon vrolijk.. gezellig napratend aan de ontbijt tafel.. over de avond ervoor.. gaat de zondag in.. met overige gesprekken voerend over de plannen met kerst, de komst van de kleinkinderen, bespreken we ook de plannen van deze dag.
Ik ga zo als gepland naar me ouders, ik zou namelijk me moeder meehelpen met het optuigen van de kerstboom. Mijn man ging voetballen, zijn vader zou op de fiets naar het trainingsveld gaan, om te gaan kijken. Mijn schoonmoeder, hield zich rustig die dag en zou zich vermaken met der puzzelboek hier en daar.. en ze zouden 's avonds visite krijgen van een stel vrienden.... Deze dag..had een dag als de dagen ervoor moeten zijn, maar dat was het ook tot de telefoon ging bij me ouders thuis........
Het was me schoonmoeder.....met paniek in haar stem.. hoor ik haar zeggen: "Hetty kom snel...... Het gaat niet goed met Hans, .....ik denk zijn hart...." Mijn ouders keken me aan, en zagen de blik in me ogen dat het niet goed was, zonder aarzelen, liet ik de kerstspullen vallen, heb de auto sleutels gepakt en ben als de wiederweerga naar het huis van me schoonouders gesneld... Ik hoorde me vader nog roepen verweg op de achtergrond :"Hetty rustig aan denk ook aan jezelf".!!!!
Alles leek vanaf dat moment in een sneltreinvaart te gebeuren. Bij me schoonouders aanbeland, deed ik de voordeur open, en hoorde ik me schoonmoeder al schreeuwen "Hans!!!! Hans..!!!! asjeblieft Hans reageeeeeer!!!".. Ik snelde de trap op..
en zag me schoonvader.. achter over geklapt op bed liggen.. met een gaspend geluid.. ( hartstilstand!!!!).. Met een schoonmoeder over de toeren.. heb ik haar snel ondervraagd of ze al iets iemand gebeld had.., ja de huisartsenpost!!!..
Ik aarzelde weer geen moment en pakte zelf de telefoon en belde 112...
Ondertussen voerde ik rustig de controles uit.. op het lichaam van me schoonvader..
De alarmcentrale.. de gegevens gevend van wat de situatie was..
met de telefoon op "speaker".. hield ik 112 standby.. , door de adrenaline gierend door me lijf.. heb ik me schoonvader van bed af gekregen.. en de reanimatie procedure ingezet... mijn schoonmoeder.. hoorde ik in een roes alarmerend gillen, huilen.. in opdracht kreeg ik haar nog gelukkig wel zo ver.. om de voordeur voor het ambulancepersoneel al vast open te zetten.
Mijn handelingen zette zich voort.. zonder na te denken.. maar me uithoudingsvermogen werd zeker op de proef gesteld.. ik was dan ook erg "opgelucht"toen het ambulance personeel aan kwam stuiven.. en de situatie wb reanimeren van me overnam..
Toen knalde het ff doorme heen moet andere mensen inlichten.. Ik nam de telefoon en ging me man bellen.. kreeg geen contact..dan maar me zwager.. geen contact!!!..dan maar de broer van me schoonmoeder.. , ik dacht als me schoonvader nu met de ambulance mee moet is.. me schoonmoeder iig niet alleen.. en dan kan ik "thuis"blijven om de rest te informeren.
Gelukkig kreeg ik de broer van me schoonmoeder wel te pakken..die zou met spoed onze kant op komen..en onderwijl me zwager bellen..en dat ik zelf dan me man keer op keer zou proberen te bellen.
Na de tigste poging.. nam me man eindelijk op.. Met een lichte trilling in me stem.. gaf ik aan wat de situatie was..en met de vraag of hij zo snel mogelijk wilde komen!!...
Vlug hing ik op..
en ontfermde mezelf over me schoonmoeder.. die haast niet te kalmeren was..Het ambulance personeel betrok me nog bij het ondersteunen van bepaalde handelingen.Tot dat op zeker moment, zowel de broer van me schoonmoeder, als haar zoon mijn man... binnen kwamen..... en de beruchte.. "PIEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEP".. in onze oren klonken.. schoonpa.....was er niet meer.....ongeloof... misselijkmakendheid....woede..gevoel van illusie trof ons allemaal op dat moment..
schoonvader/pa.....was er niet meer.....
Stilte viel.. een enorme stilte... het enige wat overheerste aan geluid.. waren de snikkende ontroerende kreten van me schoonmoeder opdat moment......
Ik beschrijf het misschien als een film.. maar alles waarin dit gebeurde leek ook wel een film.. 2 uur nadien.. besefte ik eigenlijk nog nie goed.. was ik gedaan had.. voelde alleen enorm falen.."had ik maar".. was het maar"..die verwijten...
En dan zie je jezelf in een spiegel..het ene leven heb ik "afscheid"zien nemen... en binnenkort mag ik er een gaan schenken....
Deze ervaring.. blijft een bittere pil..zo plots zo accuut.. zonder enige uitleg... zonder enig doel.. Waarom..??Toch vragen waar je ( en waarmensen met dergelijke ervaring met verlies) geen antwoord op krijgen...
Het slechte clycus periode bleef zich ook voortzetten, we kregen niet echt de kans.. om te rouwen..van het ene slechte nieuwsbericht vielen we in het andere..
Ik zelf kreeg een week nadien enorme klachten, ook door emotionele stress natuurlijk, maar ik had ook op een gegeven moment, zwangerschapsvergiftigingsymptonen, waardoor thuisbevallen niet meer mogelijk was.Een oom van de familie werd opgenomen in het ziekenhuis met een zware longembolie. Kindje van schoonzus "opgewekt"geboren, ivm diverse keren gestript te zijn wat de bevalling niet bevorderde..het was een meisje..prachtige dochter.. en op plaats van vreugde was er zeker ook weer verdriet..Nog geen week later.. kwam onze dochter ter wereld.. na een aantal dagen ziekenhuis verblijf mocht ik met rust thuis verblijven maar moest wel in ziekenhuis bevallen. Roze wolk..was er echter niet.. zo voelde ik dat iig niet.. Ik was nogal gehavend van onder.. ivm acute vacuumpomp (ivm verzwakking foetale harttonen)kijken ze niet zo nauwmet knippen de wond in kwestie was nogal ontstoken en toen liep ik ook nog een borstontsteking op..nee roze wolk was er echt niet.. ik was meer met mezelf bezig.. dan met het moederschap en me kindje opdat moment. Mijn schoonmoeder liep al even met rugklachten ( ja verwijtend ook aan emotionele stress) en ging hier toch mee naar de dokter.. volgende klap...kwam al weer..
Mijn schoonmoeders diagnose was botkanker..... Ik vraag mezelf weleens af.. terugkijkend in deze vloei van gebeurtenissen.."Hoeveel kan een mens (ver)dragen..."..
Ik sta er altijd nog versteld van.. antwoord is "knap veel namelijk".. gelukkig kan ik er nu wel redelijk goed over praten.. ook met me man.. ook al hebben we zeker onze erge downs en neerslag door deze moment in onze relatie gehad.
De kleindochters maken het goed..ze zijn echt 2 engeltjes en zeker emotionele steun voor me schoonmoeder.. Haar ziekte is momenteel stabiel..maar het gemis.. en de emoties hierom zullen altijd blijven..Gellukkig zitten we nu in rustig vaarwater.. maar ik kan me de "trubbels" rond deze periode nog erg goed voor de geest halen. Maar het typische is wel.. dat ik de belevenissen gericht op mijn zwangerschap de laatste 5-6 weken.. helemaal "kwijt"ben op een of andere manier.. en dat vind ik diep van binnen best heel erg.