Hoi allemaal,<br />Ik ben nieuw hier en weet niet zo goed waar ik terecht kan, dus laat ik het hier maar eens proberen..<br />Mijn vriend en ik praten de laatste tijd steeds vaker over het in vervulling laten gaan van onze kinderwens. Ik merk dat mijn vriend er op dit moment wel al iets meer klaar voor is dan ik. We wonen nu bijna een jaar samen, hebben een stabiele relatie en financieel zijn we ook stabiel. Toch merk ik dat ik onzeker word van het idee om binnenkort te moeten beginnen met ‘proberen’. Ondanks dat lijkt het me ook onwijs bijzonder en wil ik dit heel graag.<br />Ik ben dus benieuwd hoe jullie uiteindelijk de keuze hebben gemaakt om voor een eerste kindje te gaan! Waren jullie ook onzeker? Hoe gingen jullie hiermee om? Tips zijn welkom ?<br />
Wanneer maakten jullie de keuze om voor een eerste kindje te gaan?
- Onderwerp starter THS
- Startdatum
hey hoi,
Ik ben ook nieuw hier en recent samen met mijn vriend de knoop doorgehakt om voor een 1e kindje te gaan. Onzekerheid gaat er altijd wel wat zijn vind ik. Mijn vriend heeft altijd al gezegd dat die graag kindjes wilt net zoals ik. Maar nu werd onze wens als maar heftiger en hebben we hier eens een goed gesprek over gehad. Financieel hebben we het ook goed en we hebben een eigen huis. Zoals ik al zei hebben we hier heel veel over gebabbeld omdat dit een grote stap heeft en soms wat zwaar kan zijn voor je relatie. Dus na het gesprek hebben we besloten om er gewoon voor te gaan. Wij zijn sinds oktober ongeveer bezig. De onzekerheid speelt mij soms ook wat parten omdat eens je de knoop hebt doorgehakt het wel dichter bij komt. Het ''proberen'' brengt voor mij en mijn vriend ook wel wat stress.
Als jullie het echt graag willen zou ik er dus gewoon voor gaan. Echt concrete tips kan ik niet geven wij hebben gewoon ons gevoel/hart gevolgd want verstand kan soms wel eens tegenspreken maar dat is bij alles zo dus wij hebben gewoon ons gevoel gevolgd omdat we er beide klaar voor zijn en die stap willen nemen
Ik ben ook nieuw hier en recent samen met mijn vriend de knoop doorgehakt om voor een 1e kindje te gaan. Onzekerheid gaat er altijd wel wat zijn vind ik. Mijn vriend heeft altijd al gezegd dat die graag kindjes wilt net zoals ik. Maar nu werd onze wens als maar heftiger en hebben we hier eens een goed gesprek over gehad. Financieel hebben we het ook goed en we hebben een eigen huis. Zoals ik al zei hebben we hier heel veel over gebabbeld omdat dit een grote stap heeft en soms wat zwaar kan zijn voor je relatie. Dus na het gesprek hebben we besloten om er gewoon voor te gaan. Wij zijn sinds oktober ongeveer bezig. De onzekerheid speelt mij soms ook wat parten omdat eens je de knoop hebt doorgehakt het wel dichter bij komt. Het ''proberen'' brengt voor mij en mijn vriend ook wel wat stress.
Als jullie het echt graag willen zou ik er dus gewoon voor gaan. Echt concrete tips kan ik niet geven wij hebben gewoon ons gevoel/hart gevolgd want verstand kan soms wel eens tegenspreken maar dat is bij alles zo dus wij hebben gewoon ons gevoel gevolgd omdat we er beide klaar voor zijn en die stap willen nemen
Voor mij speelde mijn leeftijd mee. Ik was 30 toen ik mijn man leerde kennen en bijna 33 toen we trouwden. Daarna direct begonnen, met het idee dat we graag meer dan 1 kindje zouden willen en je natuurlijk niet weet hoe snel je zwager raakt, als het je al gegeven is, en misschien een keer een miskraam tussen door etc. Uiteindelijk was ik na 3 maanden al zwanger en lag onze dochter op mijn 33e op mijn buik. Maar dat had natuurlijk ook heel anders kunnen gaan.
De wens was er al jaren. Nu hadden we alles op orde betreft huis en financiën. Het bleef spannend! Vrijen zonder voorbehoudsmiddel... de gedachte dat ik zwanger zou kunnen worden ? de bevalling... Kan ik het allemaal wel? Ik had iemand die me vroeg: "je wilt al jaren een kindje, je hebt alles op orde .. als je alle angsten en onzekerheden even wegdenkt (want die heeft elke mama in spé) ... Je hebt alles op orde en zoveel liefde om te geven ... Waar wil je dan nu nog op wachten?"
En daar kon ik geen antwoord op geven dus wist ik zeker dat we er helemaal klaar voor waren ?
En zo trots en blij toen we wisten dat ik zwanger was...!!!!
En daar kon ik geen antwoord op geven dus wist ik zeker dat we er helemaal klaar voor waren ?
En zo trots en blij toen we wisten dat ik zwanger was...!!!!
Ik vond het ook spannend, wilde m'n hele leven al mama worden maar toen we echt zeiden zonder voorbehoedsmiddel te gaan "oefenen" kreeg ik t Spaans benauwd. Het voelde raar, 30jaar (oké minder natuurlijk vanaf t moment dat je seksueel actief wordt) doe je je best om niét zwanger te worden en nu ineens wel. Heel apart en akelig vond ik het. Nu we proberen voor een tweede is dat niet zo zeer wat me onzeker maakt, nu vooral een dreumes die nog altijd halve nachten stennis bouwt en dan t idee nog een baby erbij met elke 2/3u voedingen bleghhhh. Denk dat die spanning heel normaal is. Ben nu misschien nog zenuwachtiger dan bij de eerste, ik weet nu wat me te wachten staat ?
Ik vond het ook heel spannend. We waren er allebei klaar voor dus gestopt met de pil met de gedachten we zien wel wat er gebeurt. Toen kwam er een kans op mijn pad om een bedrijf over te nemen en op het moment dat ik de overnamepapieren tekende bleek ik zwanger te zijn. Nou grote stress haha. Ik was ook heel bang op reacties in mijn omgeving omdat deze timing natuurlijk wat heftig was maar toen we het iedereen hadden verteld kreeg ik alleen maar leuke reacties en heel veel steun. Achteraf was het ook prima te combineren met een heel goed team waar ik alles aan kon overlaten. Ik denk dat er nooit een perfecte timing is behalve een stabiele relatie, omgeving en financieel plaatje. En dan nog zal je gedachten hebben zoals shit kan ik dit wel aan en ben ik er wel klaar voor. Mijn zoon is nu 2 en als hij een paar minder leuke dagen heeft kan ik dat nog denken maar uiteindelijk komt alles goed en zou ik hem voor geen goud willen missen!?
Zeer herkenbaar wat je schrijft. Dat hadden wij ook. Wij zijn inmiddels meer dan 7 jaar samen, hebben beide al jaren een vaste baan en hebben een koophuis. Eerder dachten we, ons eerste kindje willen we wel echt op ons 30e. Maar toen waren we ineens 30 en paste het toch niet helemaal in ons leven. We hadden nog niet het gevoel dat we er klaar voor waren en zijn beide +/- 6x per week aan het sporten wat eigenlijk echt 'ons leven' is.
Ik kreeg dan ook echt het spaans benauwd met het idee dat ik ineens zwanger zou worden, en dat zou moeten 'opgeven' voor een aantal maanden. Hierdoor hebben we het toch weer uitgesteld maar kwamen we uiteindelijk tot de conclusie dat "het perfecte moment" niet bestaat en je er voor je gevoel wellicht nooit klaar voor bent.
Het moment dat we de voorbehoedsmiddelen weg deden was dan ook wel erg spannend. En toen kwam ook weer het gevoel 'straks duurt het nu ineens meer dan een jaar en hebben we toch spijt'. Gelukkig afgelopen weekend positief getest (na slechts 2x 'echt' proberen). En nu komt ons kindje net een paar dagen voor m'n 32e verjaardag (2 jaar later dan we dus eerst dachten).
Dat voelt soms weer erg oud, maar iedereen is anders en iedereen heeft zo zijn eigen leven waardoor het wel/niet schikt op een bepaald moment.
Uiteindelijk denk ik dat je er voor moet gaan zodra jullie er beide een goed gevoel over hebben. En echt 'klaar zijn' voor dat moment hoeft denk ik niet bij iedereen zo duidelijk te voelen. De twijfels zullen denk ik altijd blijven spelen bij velen.
Succes met jullie overwegingen!
Ik kreeg dan ook echt het spaans benauwd met het idee dat ik ineens zwanger zou worden, en dat zou moeten 'opgeven' voor een aantal maanden. Hierdoor hebben we het toch weer uitgesteld maar kwamen we uiteindelijk tot de conclusie dat "het perfecte moment" niet bestaat en je er voor je gevoel wellicht nooit klaar voor bent.
Het moment dat we de voorbehoedsmiddelen weg deden was dan ook wel erg spannend. En toen kwam ook weer het gevoel 'straks duurt het nu ineens meer dan een jaar en hebben we toch spijt'. Gelukkig afgelopen weekend positief getest (na slechts 2x 'echt' proberen). En nu komt ons kindje net een paar dagen voor m'n 32e verjaardag (2 jaar later dan we dus eerst dachten).
Dat voelt soms weer erg oud, maar iedereen is anders en iedereen heeft zo zijn eigen leven waardoor het wel/niet schikt op een bepaald moment.
Uiteindelijk denk ik dat je er voor moet gaan zodra jullie er beide een goed gevoel over hebben. En echt 'klaar zijn' voor dat moment hoeft denk ik niet bij iedereen zo duidelijk te voelen. De twijfels zullen denk ik altijd blijven spelen bij velen.
Succes met jullie overwegingen!
Uitzondering in dit topic:
Ik ben 35 en meende onvruchtbaar te zijn (onderzoeken pcos ect). Kinderwens laten varen met mijn partner destijds. Ik was 30.
Nu ben ik 35, totaal onverwacht zwanger. Vriend ervandoor, hele leven op mijn kop. Maar toch hou ik al van dit kindje.
Al heb je alles op een rijtje. Ik denk dat er altijd onzekerheden blijven. Doe waar je je goed bij voelt. Is dat even wachten, dan wacht je nog even. Maar bedenk ook dat je nog steeds veel kan met een kindje.
Ik ben 35 en meende onvruchtbaar te zijn (onderzoeken pcos ect). Kinderwens laten varen met mijn partner destijds. Ik was 30.
Nu ben ik 35, totaal onverwacht zwanger. Vriend ervandoor, hele leven op mijn kop. Maar toch hou ik al van dit kindje.
Al heb je alles op een rijtje. Ik denk dat er altijd onzekerheden blijven. Doe waar je je goed bij voelt. Is dat even wachten, dan wacht je nog even. Maar bedenk ook dat je nog steeds veel kan met een kindje.