Wanneer vertel je het de kinderen?

[Anoniem]

Hoi allemaal,

ik had even een vraagje: als jullie al andere kinderen hebben, wanneer vertel je het dan?
Mijn man heeft twee kinderen, die hier om het weekend zijn, (5 en 7). Zij wonen dus bij hun moeder, die twee jaar geleden een miskraam heeft gehad bij 4 maanden, het de kids net had verteld, direct weer zwanger raakte en van de weeromstuit het ook direct aan de kids heeft verteld, (vanuit haar eigen gevoel van: dit keer gaat het helemaal goed, wat gelukkig ook zo is gegaan...).
De oudste heeft toen echt 8 maanden lang in spanning geleefd: Dit kindje is nog niet dood, was het eerste wat ze erover zei...
Wij zitten dus wel met de vraag: Wanneer vertellen we het? Eigenlijk zou ik het er wel op aan willen laten komen dat ze het zelf gaan zien en ernaar gaan vragen, dan komt het gewoon zodra het hen op gaat vallen dat mijn buik groeit... En dat kan gewoon een tijdje later zijn dan dat het anderen (volwassenen) op gaat vallen. Een beetje vanuit de gedachte dat ze dan zo kort mogelijk in spanning hoeven zitten...

Heeft iemand hier ervaring mee?

 

[Anoniem]

Wij hebben in 2006 ook een miskraam gehad met 4 maanden. onze oudste wist het toen ook al.
dat verdriet heeft hij   dus volledig meegekregen.

toen ik 4 maanden daarna weer zwanger was, hebben wij besloten om het met 12 weken gewoon weer te vertellen. Vooral omdat wij vonden en vinden dat als het misgaat, wij ons verdriet toch niet geheel konden wegdrukken. Je kind krijgt dat toch mee en om dan pas te vertellen was er mis is, dat wilden wij niet. wij wilden ook delen in goede tijden

hij heeft soms wel eens gevraagd of deze baby niet dood ging en of hij/zij nog leefde.
En ik ben daar altijd heel open in geweest. dat het tot nu toe goed ging, maar dat je nooit weet wat er gebeurt.

verder hebben wij er niet over gesproken, alleen als hij er om vroeg.

toen de zwangerschap verder vorderde en het einde in zicht leek te komen zijn we er meer over gaan praten en dat is prima gegaan

ik heb het niet als vervelend ervaren dat hij lang moest wachten en ik heb ook niet de indruk dat het voor hem zo voelde.
En ik vind het fijn dat wij het hem konden vertellen, vooral omdat het snel zichtbaar was dat ik zwanger was, wilden wij niet dat hij het van een ander zou horen.

inmiddels is alles achter de rug en is onze oudste de trotse grote broer van een lief klein zusje!

Succes verder

gr mama van MD en JA

 

[Anoniem]

Hoi!

M'n kindjes zijn nog klein, maar de oudste die net 3 is geworden begrijpt t al. Mama heeft een baby in de buik. De jongste is 15mnd, en praat nog niet en ik geloof ook niet dat hij t snapt...
Ik ben nu 13w5dgn en de oudste heb ik t al heel vroeg verteld, ik zou t moeilijk vinden om t te 'verbergen' 'anderen' weten t ook van me.

Groetjes,Priscilla

 

[Anoniem]

hoi hoi
ik zou het de kids meteen vertellen en er heel goed over praten en ook vertellen elke vrouw is anders en het kan verkeerd gaan.
maar door het er niet over te hebben leer je hun ook niet omgaan met moeilijke situaties en omgaan met hun gevoel ik denk dat dat heel belangrijk is en jij wilt toch ook dat ze jouw alles vertellen en ik ben van mening dat jij dan het goede voorbeeld moet geven hoe moeilijk ook.....
ik spreek een beetje uit ervaring mijn man heeft 2 pubers uit een vorig huwlijk en ik heb een heel goede band met ze en ikk denk dat dat komt omdat we heel eerlijk zijn ook over moeilijke of verdrietige dingen maar vergeet niet dit is juist heel leuk en misschien reageren ze wel super blij
sterkte sandra

 

[Anoniem]

Hai, toen ik zwanger raakte van onze tweede was ons zoontje ruim 2 en een half. Wij hebben wel lang gewacht om het hem te vertellen, pas met 20 weken. Ik had daarvoor ook twee miskramen gehad, maar dat is niet de reden geweest. Hij heeft dat verdriet toen ook meegekregen, en we hebben hem toen ook verteld dat mama een hele kleine baby in haar buik had   gehad, die er niet meer was    en dat we dat heel erg   vonden. De reden dat wij gewacht hebben was meer de tijdsduur van zo'n zwangerschap. Zo klein hebben ze daar nog zo weinig besef van,  is het zo moeilijk om uit te leggen wanneer zo'n baby dan eindelijk komt. Toen we het eenmaal vertelden had ik ook al een beetje een buikje en was het iets wezelijker voor hem. Maar ik denk dat wat je ook doet, goed is. Dit is onze keus geweest, anderen vertellen het wel snel en dat gaat ook prima. En inderdaad, als het misgaat deel je dat ook met je kinderen, hoe klein ze ook zijn ze merken toch wel dat er iets is en dan kun je ze daar het beste bij betrekken.  Veel plezier met vertellen!!! En een goede zwangerschap gewenst, groetjes Soela

 

[Anoniem]

Hoi,

ja, die lange duur van een zwangerschap, dat is waar het ons nou precies om gaat. Bij hun halfzusje wisten de kinderen het al toen hun moeder net overtijd was en duurde het dus nog ruim 8 maanden voordat de baby er uiteindelijk was. Zeker direct na een miskraam, (ze had nieuwjaarsdag de miskraam gehad, werd direct weer zwanger, want dat gaat nou eenmaal vaak snel na een miskraam), was dit voor de kids erg snel en onrustig. Plus dat we het idee hebben dat hun moeder wel erg verdrietig is geweest en het afscheidsritueel nogal wat met de kids had gedaan, (knuffel begraven in de tuin met z'n allen).
Kijk, als het bij ons mis zou gaan, zou ik het de kinderen wel vertellen: ze merken toch dat je verdrietig bent en het laatste wat je wilt is dat ze denken dat het komt door iets wat zij gedaan hebben. Maar 8 maanden is voor die kleintjes gewoon heel lang, (vooral de oudste had daar toen last van, de jongste was toen 3, die had dat veel minder). Nu zijn ze dus 5 en 7 en zich veel meer bewust wat er om hen heen gebeurt, terwijl tegelijkertijd de tijd erg langzaam gaat, (een paar maanden naar de zomervakantie toe is al bijna niet te overzien.
Ik denk dus dat wij ook maar rustig even wachten nog. Zou mooi zijn als m'n buik niet zo hard groeit, Geeft wat uitstel en voor hen een kortere wachtperiode.

 

[Anoniem]

Hoi,

Onze dochter zei het al voordat we het zelf wisten en bleef er ook bij dat het zo was.   Omdat ze daarna heel onrustig (lees: chagrijnig) werd omdat wij haar gevoel niet bevestigden, hebben we het met een week of 5/6 al aan haar verteld. Daarna was ze weer een lieffie. In oktober, vlak voor deze zwangerschap, heb ik een miskraam gehad. Ook die zwangerschap heeft ze "geraden"en we hebben haar toen ook verteld dat de baby dood was gegaan en dat we daar verdrietig over waren. Ze heeft ons toen heel lief getroost en uiteindelijk zei ze: Het is niet erg hoor, de baby komt nog wel een keer terug.
Onze dochter is in januari 3 geworden, maar heeft nog niet één keer gevraagd wanneer de baby nou komt. Ze weet dat het nog heel lang duurt en daarmee lijkt de kous wel af voor haar.

Ik zou vooral op je eigen gevoel afgaan, want wij hadden bedacht het onze meid pas te vertellen na een maand of 3, 4. Doe het op een moment dat het uitkomt, het gesprek al in de richting gaat, of ze zelf opmerken dat je buik dikker wordt.

Fijne zwangerschap!  

Groetjes, Kaskes