Ik zal mijn verhaal vertellen......
Vanmorgen 06:45, mijn mobiel gaat hard af. Ik neem boos en slaperig op, wie belt er zo vroeg!!! Het is een Kees en mijn man heeft een ongeluk gehad, is achterop een stilstaand busje geknald met zijn fiets heeft een flinke wond en de ambulance is gebeld.
Help, ik wil er naar toe!!!!!!
Maar, mijn dochtertje ligt nog te slapen (25-10-2006)............... wat nu............... ik zet de babyfoon aan en stap het huis uit. Alle buren zijn thuis, overal is het ligt uit. Waar durf ik aan te bellen............. ik kies voor de buurman direct naast ons, een gescheiden man met een zoontje van 8 die alleen woont. Waarom? Geen idee, lijkt mij de betrouwbaarste.
Ik bel dus die arme man wakker, maar hij wil de babyfoon aannemen. Pfffff, ik ontdooi de auto en scheur in mijn pyjama naar de plek waar het gebeurde (5 minuten rijden).
Veel bloed en een zeer afwezige echtgenoot. Twee erg aardige mannen die hem vonden en bij hem bleven. Kort na mij komt de ambulance, na een erg kort onderzoek laden ze hem in en nemen hem mee naar het ziekenhuis.
Aaaargh, wat nu?!?!?! Ik probeer mijn ouders te bereiken, spreek in op het antwoordapparaat en blij bellen. Net voor ik weer thuis ben neemt mijn vader op.
Hij zal mijn moeder wakker maken en zorgen dat 1 van hun naar ons komt, ja daar ligt Iris nog steeds te slapen.
Weer thuis haal ik de babyfoon op en weet niet hoe ik de buurman moet bedanken, ik kleed mij snel aan en geef de beesten te eten.
07:30 komt mijn moeder aangereden, heel snel maar god wat leek dat lang! Zij neemt het thuis over en ik kan naar het ziekenhuis.
Scheuren in de auto daar naartoe, maar druk druk druk........ eindelijk aangekomen, geen parkeerplek bij de EHBO! Tuurlijk, op zo'n dag gaat alles mis.
Eindelijk binnen is mijn man al gehecht in zijn lip, neus, wenkbrauw en voorhoofd. Boven op zijn hoofd moet nog. Dan nog een röntgenfoto en een ct-scan voor de zekerheid.
Gelukkig lijkt alles goed en mogen we naar huis, wel volgende week op controle bij de neuroloog, rustig aan doen, tot die tijd niet werken en antibiotica slikken.
10:30 zijn we thuis...... Mama had Iris mooi om 09:00 bij de peuterspeelzaal en heeft haar daar om 11:30 ook weer opgehaald, toevallig stond vandaag een logeerpartijtje bij opa en oma op het programma en dat hebben we ook maar zo gelaten voor Iris. Wel schrok ze erg toen ze haar papa zag......
Ik was ook wel heel erg geschrokken........
Maar goed, wat doe je dus als er zo iets gebeurd? Heb je daar al eens over nagedacht? Ik was zo blij met die mensen die hem vonden en 112 en mij belden. En dan de buurman, die deed gewoon open en nam zonder morren die babyfoon aan!!!! Waren er maar meer van deze mensen op de wereld.
Ik hoop dat het jullie niet overkomt , maar probeer toch maar van te voren te bedenken wat je zou kunnen doen. Ik was best radeloos vanmorgen namelijk.....
Sorry voor het lange verhaal maar ineens moest ik het even kwijt, en dan is er gelukkig het forum nog......
Vanmorgen 06:45, mijn mobiel gaat hard af. Ik neem boos en slaperig op, wie belt er zo vroeg!!! Het is een Kees en mijn man heeft een ongeluk gehad, is achterop een stilstaand busje geknald met zijn fiets heeft een flinke wond en de ambulance is gebeld.
Help, ik wil er naar toe!!!!!!
Maar, mijn dochtertje ligt nog te slapen (25-10-2006)............... wat nu............... ik zet de babyfoon aan en stap het huis uit. Alle buren zijn thuis, overal is het ligt uit. Waar durf ik aan te bellen............. ik kies voor de buurman direct naast ons, een gescheiden man met een zoontje van 8 die alleen woont. Waarom? Geen idee, lijkt mij de betrouwbaarste.
Ik bel dus die arme man wakker, maar hij wil de babyfoon aannemen. Pfffff, ik ontdooi de auto en scheur in mijn pyjama naar de plek waar het gebeurde (5 minuten rijden).
Veel bloed en een zeer afwezige echtgenoot. Twee erg aardige mannen die hem vonden en bij hem bleven. Kort na mij komt de ambulance, na een erg kort onderzoek laden ze hem in en nemen hem mee naar het ziekenhuis.
Aaaargh, wat nu?!?!?! Ik probeer mijn ouders te bereiken, spreek in op het antwoordapparaat en blij bellen. Net voor ik weer thuis ben neemt mijn vader op.
Hij zal mijn moeder wakker maken en zorgen dat 1 van hun naar ons komt, ja daar ligt Iris nog steeds te slapen.
Weer thuis haal ik de babyfoon op en weet niet hoe ik de buurman moet bedanken, ik kleed mij snel aan en geef de beesten te eten.
07:30 komt mijn moeder aangereden, heel snel maar god wat leek dat lang! Zij neemt het thuis over en ik kan naar het ziekenhuis.
Scheuren in de auto daar naartoe, maar druk druk druk........ eindelijk aangekomen, geen parkeerplek bij de EHBO! Tuurlijk, op zo'n dag gaat alles mis.
Eindelijk binnen is mijn man al gehecht in zijn lip, neus, wenkbrauw en voorhoofd. Boven op zijn hoofd moet nog. Dan nog een röntgenfoto en een ct-scan voor de zekerheid.
Gelukkig lijkt alles goed en mogen we naar huis, wel volgende week op controle bij de neuroloog, rustig aan doen, tot die tijd niet werken en antibiotica slikken.
10:30 zijn we thuis...... Mama had Iris mooi om 09:00 bij de peuterspeelzaal en heeft haar daar om 11:30 ook weer opgehaald, toevallig stond vandaag een logeerpartijtje bij opa en oma op het programma en dat hebben we ook maar zo gelaten voor Iris. Wel schrok ze erg toen ze haar papa zag......
Ik was ook wel heel erg geschrokken........
Maar goed, wat doe je dus als er zo iets gebeurd? Heb je daar al eens over nagedacht? Ik was zo blij met die mensen die hem vonden en 112 en mij belden. En dan de buurman, die deed gewoon open en nam zonder morren die babyfoon aan!!!! Waren er maar meer van deze mensen op de wereld.
Ik hoop dat het jullie niet overkomt , maar probeer toch maar van te voren te bedenken wat je zou kunnen doen. Ik was best radeloos vanmorgen namelijk.....
Sorry voor het lange verhaal maar ineens moest ik het even kwijt, en dan is er gelukkig het forum nog......